Our-Story...

Sawyer Avery

Hola, hola! Kiedy powiedziałam, że w to wchodzę?! Niemniej, wolałam już nie oponować, zwłaszcza że mój mózg był już wystarczająco zlasowany. W geście buntu jednak, jak rozpuszczony bachor, będąc już w jego pokoju zagasiłam peta o ścianę, wypalając w wyblakłej tapecie małą, czarną dziurę. Ofkors tak, żeby nawet nie zauważył, po co miało mi się obrywać, skoro zrobiłam to tylko dla swojej satysfakcji.
- A może byś tak chociaż pochwalił się, gdzie mnie wyciągasz? Wiesz, nie żeby coś, ale lubię wiedzieć, gdzie mam umrzeć. Tak w razie co. - powiedziałam, rozglądając się wkoło. Miejsce to wiele nie różniło się od mojego pokoju - może mój był bardziej zagracony. Przynajmniej takie miałam wrażenie, szczególnie że był ze mnie niezły zbieracz.
Po chwili czubek wyszedł, zostawiając mnie samą. Skoro tak, nie miał najwyraźniej problemu, bym zrobiła mu rewizję lodówki. Jakby nie patrzeć - nie jadłam od jakichś dwudziestu godzin, więc najwyższa pora, a on nie dał mi w spokoju chociaż o tym pomyśleć. Otworzyłam jego lodówkę, ale widząc jeszcze większą biedę niż u siebie postanowiłam, że zostawię już mu tą napoczętą szkocką i coś bliżej niezidentyfikowanego, bo zbyt obrośniętego pleśnią (miałam nadzieję, że to pleśń, a nie coś, co samo za Michaela jest w stanie opłacić pokój). Niech zna mą łaskę - wróciłam do siebie i opróżniłam całą puszkę z zupą, zawartość wrzucając do gara. Jak się odgrzeje to się zastanowię, czy się z nim podzielę.

Sawyer Avery

Spróbowałam gęstego wywaru, by upewnić się, czy jest już wystarczająco ciepły. O walorach smakowych chyba nie powinnam wspominać, jak przy większości takiego żarcia wartego marne kilka kapsli, starczy po prostu powiedzieć, że ta breja zamiast smakować, miała po prostu zapełnić żołądek na jakiś czas.
- Poważnie, mieszkasz niedaleko a i tak przesiadujesz tutaj? Nudzi Ci się, czy co?! - spytałam zdziwiona. Z własnym domem chyba w życiu nie popełniłabym takiej głupoty, jak zatrzymywanie się w tej wiejącej pustką dziurze, a w ogóle niewykluczone, że wcale nie wyściubiałabym nosa na Mojave.
- Potrzebuję więcej informacji. Jakoś mi się nie wydaje, że masz zamiar zabrać mnie kij wie gdzie tylko po to, żebym grzała tyłek na Twojej posesji. I z łaski swojej, nie gap się tak. - skarciłam go, wciąż mieszając, żeby choć trochę ją rozrzedzić. Kiedy zaczęła bulgotać, zdjęłam ją z ognia. Może i marna nagroda za gadanie, ale uznałam, że się podzielę, jeżeli dowiem się wszystkiego.

Sawyer Avery

Czyli moja praca jako snajper serio ograniczała się do pracy jako snajper. Jakoś nie miałam co do tego wątpliwości już wcześniej, mimo podejrzanego wyglądu gość wydaje się z charakteru strasznie... Niewinny? Zaczynam lubić ten zamiennik słowa "naiwny", chociaż wolę nie śmiać się, póki nie upewnię się, iż będę to robić ostatnia.
- Hej, a czy ja coś takiego zasugerowałam? Nie wiem, ile z panienki mam w sobie, żebyś skojarzył mnie z tym niewdzięcznym zawodem. A skoro już wspominasz o lekach, cóż, wspominałeś coś o działalności w drugą stronę, to mnie najbardziej interesuje, więc mam nadzieję, że będziesz w stanie ugotować coś i dla mnie - wyszczerzyłam pożółkłe od palenia zęby, wciąż wcinając breję o kolorze przypominającym grochówkę.
- Zdziwiłbyś się, co można zrobić z muchy mięsnej. W każdym razie, na bank smakowałoby lepiej niż to. Nie, żebym zniechęcała, chcesz? - włożyłam łyżkę do garnka i wyciągnęłam ręce w jego stronę, podając mu go. - Oh, tylko uważaj. Dopiero zobaczyłam, że ma od spodu jakąś dziurę - ostrzegłam, nie chcąc raczej myśleć, co takiego można było robić z garnkiem, by to się stało. Ale cóż, był w pokoju kiedy się tu pojawiłam, i w pokoju też go zostawię.

Sawyer Avery

- Cóż, wartości odżywcze to wartości odżywcze. - wzruszyłam ramionami. Nigdy nie byłam wyjątkowo wybredna - nie przyszło mi urodzić się w rajskiej krypcie jak większość mieszkańców tych rejonów, więc do takiego jedzenia byłam przyzwyczajona od zawsze i nigdy nie widziałam zasadniczej różnicy w tym, czy coś jest smaczne czy nie. Nie no, zjeść coś dobrze oddziałującego na zmysł smaku zawsze miło, ale nieszczególnie poświęcałam temu uwagę, w końcu w głównej mierze chodzi o podtrzymanie życia, co nie?
- Starczy mi szafa i łóżko. Uwierz, cały mój dobytek mieści się w jednej torbie - zapewniłam... Swoją drogą, mogłabym się w coś spakować. Choć nie wiem, czy opuszczenie tego pokoju i zabranie stąd wszystkich moich rzeczy będzie na pewno dobrym pomysłem... W razie czego, nie wymelduję się i zapłacę z góry.

Ostatnio edytowany przez Rima (18-11-2015 23:02:12)

Sawyer Avery

Upiłam szkocką ze szklanki, opróżniając ją jednym haustem. Co jak co ale czułam, że już po niedługim czasie znajomości z nim będę musiała iść na jakiś odwyk. Ale cóż, lepiej że mi się chemik trafił, niż jakiś ciapowaty haker, którego tyłek nieustannie trzeba chronić.
- Spokojnie, każdy musi gdzieś schować swoją martwą prostytutkę. - powiedziałam tak pokrzepiająco, że nawet do mnie z początku nie dotarł sens tych słów.
I jak już mówiłam, nie brałam nic poza tym, co miałam na sobie, i bronią - także tą, którą zamierzałam sprzedać. - Pewnie, ale chcę zajść jeszcze do starej Gibson z tym szmelcem.
Tutaj machnęłam mu bronią Bractwa przed nosem, kolejny raz zastanawiając się, jaki grosz uda mi się wycisnąć z tego interesu. Oby pozwolenie na obskoczenie się przez sforę jej psów, czy sama wizyta w tym odizolowanym miejscu jakoś mi się opłaciły.

Sawyer Avery

Zmierzyłam go wzrokiem po jego analizie, po czym spojrzałam na broń Bractwa.
- No nie wiem... To solidna robota, ale ta łasa na forsę, stara torba pewnie zawoła mniej za uszkodzenia. - podsumowałam z westchnieniem, choć i po cichu liczyłam na to, by jednak Michael miał rację.
Złomowisko znajdowało się krótki kawałek drogi za miastem. Obok stał garaż, w którym starsza pani zwykła spać ze swoją psią sforą. Teraz natomiast, zważywszy na porę dnia, siedziała tuż przed dużą, garażową bramą i otoczona sierściuchami wypatrywała, czy ktoś się nie zbliża.
W jej obecności Michael rozbawił mnie jeszcze bardziej, ekscytując się wszystkim jakby był napruty. Długo rozmawiałyśmy na temat moich oczekiwań co do kapsli, czy jej rozczarowaniem w związku z tym. Koniec końców dostałam tysiąc dwieście kapsli i amunicję do snajperki. Cóż, lepszy martwy radrakan w garści niż Szpon Śmierci pod Twoim domem.
I tak oto wreszcie mogłam snów powitać bezkres pustynnego niczego, zwanego Pustkowiami. Spojrzałam na mojego nowego towarzysza.
- Więc, dokąd? - spytałam.

Sawyer Avery

Nie powiem, podczas kilkugodzinnej wędrówki to po wyznaczonych spękanymi drogami ścieżkach, to po niekończących się, jałowych bezdrożach, nie można było nie natknąć się na wszelakie przyjemności związane z podróżą po jakże atrakcyjnych Pustkowiach. W rezultacie zmarnowałam trochę naboi na odstrzelenie zmutowanych, zwierzęcych głów, tym samym na chronienie dwojga ludzkich tyłków.
Koniec marszu miał miejsce gdzieś, gdzie mnie jeszcze nigdy tak właściwie nie było. Ale czy to dziwne? Nie zapuszczałam się zwykle na wschód, w patologii pokroju Legionu Cezara nie szukam raczej towarzystwa. Gdy jednak znalazłam się w środku domu zagwizdałam.
- Nie powiem, nieźle się tu urządziłeś. - Podsumowałam. W dzisiejszych czasach na miejscach nieoznaczonych na mapach ciężko jest doszukać się choćby kawałka ściany w domu, który nie byłby zrobiony ze wszechobecnego złomu. Tymczasem przede mną stała solidna, przedwojenna konstrukcja - być może lolalizacja uratowała to miejsce od większych zniszczeń? A, w sumie to nie wiem, nie znam się.

Ostatnio edytowany przez Rima (22-11-2015 22:45:24)

Sawyer Avery

Omiotłam wzrokiem miejsce, w którym miało mi przyjść mieszkać przez następny okres czasu znanego jako niekreślony, po czym wsłuchałam się w to, co miał mi do powiedzenia człowiek, jaki mnie tam przyprowadził. Kiwnęłam tylko głową na informacje jakimi mnie obdarzył, bo w pierwszym przypadku nie miałam nic do gadania - w końcu sama na sumieniu miałam niejedną osobę, a i poprzedni właściciel musiał być idiotą, opuszczając to miejsce - a w drugim, po prostu nie chciałam powiedzieć, co o tym myślę. Rzecz w tym, że z Legionem Cezara do czynienia miałam nieraz i pomijając już, że nie zdołaliśmy się zbytnio zaprzyjaźnić po tym, jak delikatnie zasugerowałam im, iż bycie czyjąkolwiek niewolnicą raczej nie będzie mi odpowiadało, to wiem, że w ich szeregach z pewnością znajduje się ktoś, kto będzie tu w stanie prędzej czy później poprowadzić ludzi. A nawet jeśli to nie Legion będzie tym, co mogłoby nam tu zagrażać... To w porównaniu do niektórych niesamowitości, jakie można spotkać na Pustyni Mojave, to i tak naprawdę wyśmienicie byłoby, gdyby to właśnie Legion złożył nam tu wizytę.
Wróciłam szybko do mojego pokoju, z którego kilka sekund później zniknęły rupiecie ograniczające przestrzeń - koniec końców zniknęły stamtąd wszystkie rzeczy poza łóżkiem i szafą, w której schowałam kufer z całkiem solidnej blachy.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko znalezieniu na to lepszego miejsca - wskazałam Michaelowi to wszystko, co jakimś cudem stamtąd zniknęło. A co. Jak tak bardzo mnie potrzebuje, to ja też mam swoje widzimisię.

Sawyer Avery

Michael polazł gdzieś, więc postanowiłam nieco rozgościć się w tym miejscu - co ograniczało się do upakowania większości rzeczy do wspomnianego wcześniej kufra, jak i przyjrzeniu się stanowi mej broni i swemu własnemu.
I tu pojawił się problem - gdy tylko zdjęłam bluzkę, ledwie powstrzymałam się od krzyku bólu, zastąpionego cichym syknięciem. Z rany ciągnącej się przez cały mój prawy bok sączyła się leniwie czerwona posoka w miejscu, gdzie przypadkiem wraz z mym ubraniem oderwałam kawałek jej skrzepłej poprzedniczki.
Ból wyczułam od razu. Nie chcąc jednak kłopotać na razie Michaela, opatrzyłam się niedbale i zażyłam Med-X, by uniewrażliwić się na ból i tym samym nie zwracać na to niczyjej uwagi. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to był fatalny błąd...
Leki dożylne działają najszybciej, a więc i to zaraz nieźle mnie otumaniło. Położyłam się na łóżku, i miałam wrażenie, że chwilę potem ktoś wszedł do pokoju. Wiedziałam, że to był Michael, ale sens jego słów nawet do mnie nie dochodził... Ja po prostu chciałam się położyć...

Ostatnio edytowany przez Rima (23-11-2015 20:33:40)

Sawyer Avery

Lewitowałam jakiś czas w eterze, otoczona zapachem prochu strzelniczego i drugiej świeżości ubrań, nieświadoma sensu słyszanych przeze mnie słów, dochodzących i tak z trudem, jakby źródło dźwięku pochodziło zza ściany.
Co? Zostawić zapasy dla grupy lepiej przystosowanej do noszenia. Wziąć tylko broń, amunicję i żywność na drogę powrotną. Wyrzucić leki, alkohol i papierosy... Co?! Ej, nie ma mowy!
W tym momencie zbudziłam się, ale nawet mimo, że ze zdziwienia otworzyła oczy, nie widziałam za wiele, otaczała mnie ciemność klaustrofobicznego pomieszczenia. Gdzie ja byłam? Spojrzałam przez wąską szparę, wpuszczającą minimum słabego światła. Był to jeden z pokoi w schronie, ale co ja do cholery robiłam w szafie?! Wiedziałam, że temu dupkowi nie powinnam ufać... Gdy nagle ktoś mocno szarpnął drzwiczki.
- Nie otworzę, nie da się.
- Mówiłem, zostaw wszystko, czego nie da się ruszyć. Po powrocie złożymy raport, zasugerujemy by przysłać mniej wyposażonych ludzi.
Widziałam jedną z mówiących sylwetek, a raczej jej fragment, a mimo to od razu rozpoznałam strój Legionisty. Szlag.
Czyli byłam zatrzaśnięta, po chwili odkryłam że wraz z Michaelem, w szafie, ściśnięta jak sardynka w puszce, czekając aż Legion okradnie mnie z mojej broni i zapasów. Co do tego drugiego nie miałam nic przeciwko, wisiało mi szczerze to, czego nie schowałam w kufrze, ale pamielętałam doskonale, że Chanel została na wierzchu...
Odczekaliśmy trochę, aż głosy ucichły, przy czym starałam się paznokciem odkręcić przerdzewiałe śruby od zawiasów. Przydatne, gdy nie ma się przy sobie narzędzi, więc zawsze dbałam, by nie osłabić ich promieniowaniem polegając nie tylko na mojej niespotykanej na nie odporności. Anyway, gdy jeden zawias już puścił odkryłam, że drugi i tak przyśrubowany jest do przegniłej części drewna. Trzasnęłam to jednym ciosem tytanowej pięści, aż drzwiczki poleciały na drugi koniec pomieszczenia, wyrywając z drugiej ich części zamek. Wyskoczyłam wściekła jak osa.
- Nie ma Legionu, tak?! To jak wyjaśnisz to, że nie mam już broni?! - Wrzasnęłam. Dobrze, że prochy jeszcze działały, bo ból tylko potęgował moją złość, a nie sądziłam, że można mnie wkurzyć jeszcze bardziej.
- Pole minowe, kurna. Bo przecież nikt nie potrafi rozbroić cholernej miny. - Uwierzcie, klnęłam pod nosem jeszcze gorzej, ale lepiej będzie, jeśli Wam tego oszczędzę, bo raczej wiele byście nie załapali.
Nie zwracając uwagi, czy Michael pójdzie za mną, czy też nie, przeszłam do zamkniętej szafy w moim pokoju. Z paniką spostrzegłam, że zabrano mój kufer. Wrzasnęłam, choć nie wiem, na kogo najbardziej się wtedy złościłam, acz obawiam się, że na siebie, przez moją głupotę, że zamiast zamknąć szafę, zrobiłam tak z kufrem. Usiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach, bo tylko na to miałam siłę.

Ostatnio edytowany przez Rima (23-11-2015 20:33:30)

Sawyer Avery

Pomimo jego krzyków, na mojej drodze nie znalazłam ani jednego ekspresowego uszkadzacza kończyn, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że skubani wiedzieli, jak rozbroić to ustrojstwo. Ale nie przejmowałam się tym dłużej, niż koło sekundy. Nie miałam nawet siły płakać, ja po prostu nie wiedziałam, co zrobić... Nie odpowiedziałam nawet Michaelowi, słowa wciąż docierały do mnie z trudem. Dopiero, gdy zobaczyłam moją snajperkę, poczułam ulgę, choć i wciąż odeń jeszcze mocniejszą złość.
- Wychodzę - powiedziałam. - Mam gdzieś naszą umowę, i mam gdzieś całe to miejsce. Oni tu wrócą, a ja wtedy wolę być już daleko. - to mówiąc, zarzuciłam na plecy to, co mi zostało - czyli broń i plecak z resztą amunicji do niej - po czym opuściłam bunkier.
Po chwili szłam już energicznie nie wiem nawet, w którym kierunku, byle jak najdalej od tego przeklętego miejsca, zwalniając dopiero, gdy dostałam zadyszki i musiałam oprzeć się o jeden z gigantycznych głazów. Opuszczałam właśnie skalistą rozpadlinę, w której znajdowały się przedwojenne budowle, gdy nagle zauważyłam unoszący się nieopodal dym. Spojrzałam w tamtą stronę przez lunetę snajperki. Czyżby nasza dziesiątka pedalskich znajomych w czerwonych kieckach?
Nie myliłam się. Suczynsyńscy hipokryci, sami kradną, gwałcą i mordują, innych nazywając "nieczystymi". Oj, dzisiaj mi dali do tej nieczystości solidny powód...
Przyjrzałam się dokładnie obozowi,gdy już wspięłam się na jedną ze skał tak, by mieć stabilne stanowisko snajperskie. Tak jak się domyślałam, co jakiś czas dwie osoby zmieniały wartę, podczas gdy reszta spała w namiotach. W głowie już tworzył mi się plan - śpiących nie powinno nic obudzić, pod warunkiem że strzelę tak, by za jednym zamachem trafić obydwu strażników.
Już na samą myśl o tym ręce mi zadrżały. Musiałam jednak uspokoić się, bym mogła zmienić amunicję. Miałam specjalne, przeciwpancerne pociski, z łatwością przebijające się nawet przez pancerz wspomagany. Uznałam więc, że przy dzielącej ich odległości nie powinno być problemu z tym, by pocisk przebił się przez ich oba puste łby, zwłaszcza że ich hełmy walały się teraz przy palenisku.
Wzięłam głęboki wdech i wstrzymałam to wgłąb płuc, zamierając na moment w najwyższym skupieniu. Jeden stał odwrócony do mnie plecami, drugi rozmawiał z nim, stojąc naprzeciw. Idealna okazja. Nacisnęłam spust.
Westchnęłam z ulgą zauważywszy, że obydwaj padli jak dłudzy na ziemię. Przemknęłam się do obozowiska, by resztę Legionistów wykończyć przy pomocy sprężynowca. Gdy jednak spojrzałam na wbrew pozorom bezbronnych, pogrążonych we śnie ludzi... Nie, nie mogłam tego zrobić. Nie zniżę się do ich poziomu, ja chcę odzyskać tylko swoje rzeczy.
Otworzyłam swój plecak i wypełniłam go po brzegi bronią i amunicją. Nie brałam całego kufra, jedynie jego zawartość, zamieniając ją na kamienie, po czym zamknęłam skrzynkę z powrotem. Po chwili namysłu to samo zrobiłam z resztą ich bagażu, a zwłoki ukryłam w szczelinie między dwoma olbrzymimi głazami.
Koniec. Plecak miałam tak ciężki, że ledwo dźwignęłam go mechaniczną ręką. Nie było więc mowy o podróży do miasta... Nawet, gdyby mnie nie dogonili, zginęłabym z wycieńczenia, odwodnienia albo - co było najbardziej prawdopodobne - przez niemożność obrony przed dzikimi zwierzętami. Poza tym... Żal mi było tego gościa, co pewnie dalej siedział w bunkrze. Jakby nie patrzeć, tachałam też rzeczy, które to on stracił, nie ja. Od razu więc obrałam tamten kurs. Z przedmiotami, jakie niosło dziesięciu mężczyzn, po przenoszeniu dwóch ubranych ciężko trupów i przejściu długiego dystansu pod górę, nacisnęłam klamkę i padłam zmęczona na podłogę, dostrzegając jeszcze znajomą, męską sylwetkę.
- Mam... Twoje rzeczy... - rzuciłam, po czym urwał mi się film.
Ale czy to było ważne? Byłam na miejscu. Udało się...

Sawyer Avery

Leżałam bezwładnie, acz czułam, jak ktoś mnie przenosi. Moje ciało jednak było tak bezsilne , że nie otwierałam nawet oczu. Ba, po chwili nawet padłam Morfeuszowi w objęcia, nic już nie kontaktując. Taka byłam zmęczona, lecz po jakimś czasie zmęczenie zastąpił błogostan. Znałam to doskonale, ale nawet chwilę po przebudzeniu fakt,  że to nie ja doprowadziłam do niego, przez dłuższy czas do mnie nie docierał.
- Hmmm? - mruknęłam przeciągle, otwierając leniwie powieki. Czarna czupryna co jakiś czas wypowiadała moje imię. - ...Co jest? - spytałam, bo tylko to miałam wtedy w głowie, po czym podniosłam się na łokciach. Rozejrzałam się. Byliśmy w jakimś domu... Na biurku leżała pusta strzykawka i inhalator w podobnym stanie zużycia.
Zerwałam się szybko, odczuwając lekkie pobolewanie rany z boku. W opatrunku nie powinnam krwawić, więc o tyle dobrze. Niemniej, przez to, co właśnie zobaczyłam, byłam w szoku.
- Coś ty mi zrobił?! - spytałam. W głowie nie miałam może czarnych scenariuszy tego, jak może mi odpowiedzieć, ale w momencie, kiedy ktoś inny niż ty podaje Ci tak silne środki, ciężko jest mu potem ufać.
Czekałam na jego odpowiedź, szczególnie że nieco z rzeczy sobie przypomniałam i chciałam choćby wiedzieć, co zrobił z moim plecakiem.

Ostatnio edytowany przez Rima (24-11-2015 18:51:27)