Our-Story...

Imię | Avery
Nazwisko | Sawyer
Wiek | 25
Data Urodzenia | 26 października

Osobowość | Pozwolę sobie poczekać aż to wyniknie samo z siebie. Choć może z wyjątkiem jednego - asertywna do bólu. Jeśli czegoś chce, potrzebuje, pójdzie na każdą ugodę, co nie zawsze dobrze się dla niej kończy.

Wygląd | Z twarzy, trzeba przyznać, niezbyt zadbana ale i niebrzydka. Duże, ciemnoniebieskie oczy i suche, jasne włosy, chowa najczęściej pod swym kowbojskim kapeluszem, chroniąc się tym samym przed palącym słońcem na Pustkowiach. Lewą rękę, aż po ramię, zastępuje mechaniczna, w pełni operowalna niczym prawdziwa.

Styl walki | Preferuje walkę na dystans, ma sprawne oko więc bez problemu posługuje się karabinem snajperskim. W zwarciu natomiast zwykle wystarczy jej silna, lewa ręka, choć na drugiej ma - w razie czego - także rękawicę wspomaganą. Materiałami wybuchowymi posługuje się w ostateczności, zwykle są to miny rozstawione wkoło jej stanowiska (oczywiście tak, by mogła bez problemu uciec), nie tylko zabezpieczające, ale i informujące o zagrożeniu.

Wyposażenie | Poza rękawicą wspomaganą i w razie potrzeby minami przeciwpiechotnymi, karabin snajperski o zmniejszonym ciężarze, dostosowany tym do dłuższego noszenia. Kiedyś posługiwała się miotaczem ognia, ale był zbyt ciężki przy większych dystansach do pokonania.

Uzdolnienia | Przeważają manualne, nie tylko jeśli chodzi o wszelkiego rodzaju naprawy. Potrafi też... Całkiem skutecznie się włamywać. Oprócz tego, całkiem szybka, o zwinności kota i gładkiej gadce, która często pomogła jej wyjść z opresji.

Wady | Niestety cała reszta ciała nie dorównuje protezie ręki w sile i wytrzymałości. Uzależniona od fajek, przez które przy dłuższej od nich przerwie ze złotoustej zmienia się w kobietę o permanentnym PMS. No i nie należy zapominać, że to skończony buc w naukach ścisłych.

Specjalna cecha | Wykazuje całkiem niezła odporność na promieniowanie. Liczy się?



Źródło obrazka: http://www.dakkadakka.com/core/gallery- … &m=2&w=800

Ostatnio edytowany przez Rima (11-11-2015 18:15:58)

Sawyer Avery

Pracuj dla nas, powiedzieli. Dostaniesz dużo pinionszków, powiedzieli. Taa, od trzech tygodni te oszołomy od przedwojennej technologii, jakimi są członkowie Bractwa stali, mają tyłki chronione przeze mnie chyba w ramach wolontariatu. W sumie to moja wina - przecież nie współpracują zbyt chętnie z kimkolwiek z zewnątrz, a ja potraktowałam to nie jako coś podejrzanego, a interesującą możliwość. Co nie zmienia faktu, że po coś ganiam za nimi z moją snajperką! Do tego pchają się w takie miejsca - nie pojmuję zbytnio ich rozumowania, ale i tak nie wysłuchaliby, że nie wydaje mi się, by w środku schronu mogła znajdować się jakaś potężniejsza broń, ale co ja tam wiem.
Z resztą, widząc ich odzianych w potężne, mocne pancerze, wyposażonych w broń energetyczną niczym ze sklepu Van Graffów (jeśli znacie lepszą broń energetyczną niż od tego szurniętego rodzeństwa z Freeside - gratulacje, ale radziłabym się tym nie chwalić, szczególnie przy nich...), a mimo to z trudem walczących z tymi ćwierćmózgami, poczułam lekką ulgę, że nie znajduję się tak blisko, jak oni. Ja tylko mam ich osłaniać. Ja tylko w trakcie tego wywodu zdążyłam wpakować trzy kulki w wykrzywione grymasami łby.
Czwarty padł w momencie, gdy trochę się uspokoiłam. Pomyślałam, że jeśli nie zapalę po tym wszystkim, to równie dobrze mogłabym zejść tam na dół już teraz. Wiem, że mój nałóg zdecydowanie utrudnia mi stabilizację celownika, ale nie chcę znów zadręczać Uczniów Apokalipsy leczeniem kolejnego uzależnienia.
Wtem w zasięgu mojej lunety pojawił się ktoś, kto nie wyglądał na żadną z dwóch stron konfliktu. Zamiast w ogóle pomyśleć, co on tam robi, zastanowiłam się krótko, czy nie powinnam mu wpakować kulki w łeb i oszczędzić rozerwania przez zmutowane łapy czy pociski Bractwa. Chwilę, miał broń. Czyżby robił dokładnie to, co ja? Postanawiałam po prostu zostawić go w spokoju. Chyba nikt zbytnio nie chciałby, by jego jeden przydupas zabił drugiego.
Wycelowałam w kolejnego, marnując nabój. Zamachnął się, czego nie przewidziałam, i zamiast w głowę trafiłam w ramię. Ale spokojnie mogłam go tak zostawić, opancerzone mróweczki metry pode mną już się nim zajęły. Wstałam i zawiesiłam broń za ramieniu... Gdy nagle usłyszałam na dole wybuch i odeń gorszy krzyk. Głos ten nie był ludzki, ale miast westchnąć z ulgą, z niepokojem podążałam korytarzami tak, by ominąć źródło hałasu.

Ostatnio edytowany przez Rima (03-05-2016 14:45:41)

Ptaszo, serio pamiętaj żeby pochować te obrazki do linków, bo moje dane nie przetrwają następnej nocy chyba ;-;''

Sawyer Avery

- Co z moimi kapslami? - spytałam wprost, zmuszając ich do zatrzymania się. Słońce nie paliło dziś szczególnie mocno, więc pozwoliłam sobie unieść wzrok spod kapelusza na mówiącą do mnie postać.
- Spartoliłaś tym razem, jeszcze masz czelność pytać?
- Nie trafiłam raz, no i wy chyba też po coś macie broń, a z tego co pamiętam umawialiśmy się na wsparcie a nie niewolnictwo - warknęłam.
Coś czułam, że rozmowa w taki sposób z bandą ciężkozbrojnych, uzbrojonych po zęby gości nie skończy się niczym dobrym, jeśli nie poprowadzę tej rozmowy inaczej. Koniec końców oddali mi połowę tego, co powinnam dostać, po czym odeszli w tych swoich blaszanych puszkach. Jako rekompensatę i tak pozwoliłam sobie zwinąć karabin plazmowy jednego z nich. Dlatego też gardzę pancerzami wspomaganymi, czy w ogóle ciężkim uzbrojeniem - nie dość, że spowalnia i utrudnia ruchy, to nawet nie poczujesz, jak Cię okradają. Może się zorientowali, że było coś nie tak, ale ja już wtedy byłam za daleko, by mogli mnie jakkolwiek za to ścigać. A tak właściwie, to miałam to gdzieś. W tamtym momencie obchodziła mnie tylko kupka suchych ziółek ściśniętych w walcowatą bibułkę, której jeden koniec umieściłam w ustach, a drugi - podpaliłam zapałką. Po zgaszeniu jej, schowałam do pudełka na zużyte - w ciągu mojego krótkiego życia nauczyłam się nigdy nie marnować dobrego materiału na rozpałkę.
Dobra, w miarę się uspokoiłam, jednak tylko na chwilę, bo zaraz po tym nastąpił niepokój. Po opuszczeniu stanowiska miałam nieodparte wrażenie, że ktoś nas obserwuje... Rozejrzałam się - wkoło mnie równina taka, że ślepy rozpoznałby ludzką sylwetkę. Nikogo. Odetchnęłam z ulgą, wypuszczając z ust dym, po czym z nieco większym spokojem skierowałam się w stronę najbliższego miasta.

Ostatnio edytowany przez Rima (12-11-2015 16:45:08)

Sawyer Avery

Gdy już udało mi się dowlec do Novac, większość moich rzeczy dźwigałam z pomocą lewej ręki - czułam ogromną ulgę, że to już koniec mojej współpracy z Bractwem, choć nie wiem czy "współpraca" to słowo odpowiadające mi. Albo im. W każdym razie, miałam wreszcie jak zapłacić, w razie gdyby spytali mnie o kapsle, choć wydaje mi się, że ludzie stąd chcą raczej po prostu w spokoju wydobywać złom niż kłopotać się czymś takim, z tego co zauważyłam.
Spojrzałam jeszcze na broń, którą udało mi się zwinąć. Sprzedałabym ją już teraz, choćby starej Gibson, ale po co budzić ludzi w środku nocy, skoro już sama nie mam na nic siły. W sumie to miałam, ale na kolejnego papieroska. Problem tylko taki, że z zapałek zostały mi tylko te zużyte. Pięknie... Nie no, jeszcze kawałek do miasta wytrzymam, pomyślałam, ale mając filtr już w ustach wiedziałam, że sama się okłamuję.
Wtem usłyszałam za sobą kroki. Odwróciłam się. Znowu świruję?
Nie, faktycznie, ktoś za mną szedł.
- Hej, ty! Masz ogień? - spytałam, jak gdyby nigdy nic, bo nic innego tak właściwie nie mogłoby w takim momencie wyjść z moich ust.

Ostatnio edytowany przez Rima (12-11-2015 21:44:32)

Sawyer Avery

Oczy zabłysły mi jak żarząca się na końcu papierosa bibułka. Nie zdziwiłam się nawet tym, jak mnie nazwał. Chyba serio miałam lepszy dzień, niż mi się wydawało! Acz zapasy zapałek i tak trzeba będzie nadrobić - dobrze, że nie spędzałam dziś nocy na Pustkowiach, byłabym skazana na głód, chłód i ciemność. W sumie to i bez tego nie lubię bawić się w obozowanie - nigdy nie wiesz, czy na pewno się obudzisz, jeśli miejsce nie jest całkiem bezpieczne.
- To byłeś ty?! - powiedziałam zaskoczona. - Nie wiem, coś ty tam robił, ale gdybyś wiedział, jak koszmarnie płacą to byś mi się nie dziwił!
Dotarliśmy na miejsce. Nic wyjątkowego, jak w sumie wszystko inne na drodze do Vegas, które jako jedyne interesuje większość przyjezdnych. Z resztą, zarówno ja jak i mieszkańcy tego miejsca nie przejmujemy się zbytnio sobą nawzajem. Jeśli potrzeba mi jakichś narzędzi czy części do naprawy, zdarza mi się ubijać z nimi interesy, ale nie wygląda na to, bym była ich większym źródłem dochodu, bo imion większości mieszkańców do dziś nie kojarzę. A człowieka, który tu ze mną był, może i nie widziałam po raz pierwszy, ale nie jestem w stanie stwierdzić, czy na pewno.
Pożegnał się ze mną i zniknął za drzwiami. Zrobiłam to samo, ale... Moje serce zamarło. Skąd mogłam mieć pewność, że to nie Zwiadowca Bractwa? Dobra, płaszcz miał zupełnie normalny, ale dopiero zdałam sobie sprawę, że nie do końca przyjrzałam się jego zbroi...
- Avery, niedorobiona paplo. Wciągasz się do grobu. - mruknęłam tylko, odkładając moją snajperkę o przedwojennym imieniu Chanel i nowy nabytek, po czym rzuciłam się na łóżko, a zanim zasnęłam, docisnęłam jeszcze porządnie peta do popielniczki, za którą robiła mi filiżanka.

Sawyer Avery

I znowu się nie wyśpię. Chyba zacznę sama coś robić z tym nieszczelnym, zabitym dechami oknem... Gdy tylko otworztłam oczy, zorientowałam się, że to nie okno, a drzwi. Otwarte.
- No hej. - Usłyszałam i komplentym odruchem przygwoździłam włamywacza do ściany, krępując ruchy.
- Co tu robisz? - spojrzałam na strójZwiadowcy Bractwa Stali pod jego płaszczem i wystraszyłam się nie na żarty. - Wiedziałam, że coś jest z Tobą nie tak. - Spojrzałam na niego z kompletnym brakiem zaufania.
W sumie, to nie miałam powodu, by było inaczej - obserwował mnie pewnie cały dzień, a teraz włamuje mi się do domu, w zbroi należącej do ludzi, których okradłam. To chyba mówi samo przez się o jego intencjach.

Ostatnio edytowany przez Rima (15-11-2015 21:05:16)

Sawyer Avery

Nim udało mi się objaśnić mu subtelną różnicę między uzbrojonym po zęby paladynem w zbroi, z której już nikt inny chyba nie potafi korzystać, a czającym się gdzie tylko go poślą zwiadowcą, odwróciłam się, wtedy myśląc że popełniłam największy błąd w swoim życiu. Było naprawdę źle, ale grunt że wszyscy spali. Skąd oni się tu wzięli?! Wątpię, że z zachodu - na zachód spogląda dinozaur, a wraz z nim snajper kryjący się wewnątrz paszczy, który niemógłby ich nie zauważyć. O ile jest teraz na zmianie...
Zdałam sobie sprawę, że puściłam nieznajomego, zamiast tego biorąc do ręki to, co najbliżej - karabin plazmowy, który od razu naładowałam.

Ostatnio edytowany przez Rima (15-11-2015 21:01:42)

Sawyer Avery

Choć jego strzał przerwał ciszę tego spokojnego miejsca, nie widziałam, by poza nami dwojgiem ktokolwiek wyszedł na zewnątrz ze swojego lokum, albo chociaż w którymś z pomieszczeń rozbłysło przyćmione światło starych żarówek. Czyli wszyscy wciąż spali. O ile ten kretyn nie wpadnie na coś równie błyskotliwego, mamy jakieś szanse, by nikt nawet nie dowiedział się o zajściu. Pech w tym, że zaczynało już świtać, więc jeśli szybko nie pozbędziemy się problemu... Ech, a mogłam mieć ciepłą posadkę ochroniarza jakiejś karawany, i w zamian za wyżywienie, lokum i trochę kapsli odstrzeliwać łby napromieniowanym, dzikim zwierzętom. Nie, po swojemu mi się żyć chciało!
Wymierzyłam do jednego z nich bronią, jaką miałam w ręku (której obsługa była dla mnie nie lada wyzwaniem, jako że rzadko miałam styczność z taką technologią), z zamiarem rychłego naciśnięcia spustu, jednak... Cel się poruszył. W przeciwną stronę. Zaczęli uciekać?
- Co jest?! - jak nic się zdziwiłam. Pierwsze słyszę, żeby te krzywe mordy bały się światła słonecznego. I co oni robili tak blisko miasta? Nic nie rozumiejąc, spojrzałam na drugą osobę, stojącą obok mnie na korytarzu tuż obok mojego pokoju. Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę jak idioci, po czym weszłam do siebie, zatrzaskując drzwi.



______
Powiem tak - przeczytaj sobie jeszcze raz Twoje pierwsze zdanie w ostatnim poście XD

Sawyer Avery

Pamiętam, jak pierwszy raz się tu znalazłam, w Novac. Obiecałam sobie wtedy, że w pokoju hotelowym za wszelką cenę nie będę dymić. Wyjdę na zewnątrz, albo kiedyś pozbędę się tych dech od okna (o ile właścicielka nie będzie miała nic przeciwko), po czym postaram się jakoś je otworzyć, o ile pozwalał na to stary mechanizm. Ale teraz nie miałam ku temu okazji, a na zewnątrz mógł wciąż czekać ten oszołom, więc chciałam zrobić to w środku. Ale nie wyciągnęłam nawet zapałek z szuflady, a fajek wypadł mi z ust.
Ten kretyn najpierw poinformował mnie, że wie o mojej kradzieży, jak gdyby nigdy nic wlazł do mnie w stroju okradzionej grupy, a teraz jak gdyby nigdy nic wraca do mojego pokoju i kładzie się na moim łóżku. Brakowałoby jeszcze, by nadepnął na leżącego na dywanie papierosa, ale jako że ten tkwił w kilkustopowej przerwie pomiędzy moim obuwiem, wiedziałam że scenariusz nie może być aż tak czarny.
- Wiem tyle, że prosisz się o roztrzaskanie tej pustej łepetyny o ścianę. Powiedz swoim pancernym, kazirodczym przyjaciołom spod ziemi, że jeśli chcą zwrotu swojej zabaweczki, to ja chcę kapsli. Więcej, niż zaoferuje mi za nią stara Gibson. - miałam już zapałki w ręku, więc wystarczyło, bym podniosła moje biedactwo i otrzepała je lekko z tego, co napotkało na dywanie, ostatnio sprzątanym chyba jeszcze przed Wielką Wojną.

Sawyer Avery

Czy on próbował ze mnie zrobić idiotkę?! A może to ja popadam w paranoję...
- Następnym razem, pomyśl o mniej mylącym stroju. I nie próbuj znów się tu włamywać, bo jestem cierpliwa, ale do czasu.
Po czym mocno się zaciągnęłam. Nawet mocniej, niż planowałam, bo widok tego, co on miał w dłoniach, nieźle mnie zaskoczył. Zaraz jednak wzruszyłam ramionami. Nie. Za żadną, ale to żadną cenę, nie dam się znowu tak wkopać.
- Wybacz, oszołomku, ale ta pani właśnie przejechała się na takiej "współpracy" - powiedziałam, spoglądając na dym unoszący się nad bibułką. - Od teraz pracuję na własną rękę, a ty możesz obiecywać mi co tylko zechcesz. Tak na przyszłość, kłamanie o ilości papierosów wyraża się w paczkach, nie kilogramach. - dorzuciłam licząc, że w końcu stąd wyjdzie, a ja nie będę musiała się do tego fatygować.

Sawyer Avery

Zagryzłam wargę. Nie z tego powodu, że oferta była dobra - ba, była aż zbyt dobra. Wędrowiec, zaglądający do krypt "przypadkiem" natrafił na tytoniową żyłę złota, a później równie "przypadkiem" spotyka uzależnionego mechanika-snajpera. Abstrakcją wiało na kilometr, a on najwyraźniej nie zdawał sobie z tego sprawy. Z drugiej strony, skądś musiał mieć choć samo opakowanie...
- Czemu akurat ja mam Ci pomóc? - Spytałam z obojętnością, której nie powstydziłby się co lepszy pokerzysta. Niech ta ofiara choć raz odezwie się z sensem, a może choć część mnie uzna, że mozżna mu ufać.

Sawyer Avery

Heh. Szybko sobie wyrobił o mnie opinię. Za szybko. Gdyby nie jego późniejszy wykład, chętnie wyprowadziłabym go z błędu i wyjaśniła, że Chanel to po prostu jeden z moich kaprysów. Po prostu lekka broń pozwalająca na długodystansowy atak jest jak dla mnie lepsza od nieustannego polegania na protezie ręki. Szczególnie, gdy do czynienia mam z takimi przyjemnościami jak humanoidalni jegomoście sprzed chwili -wówczas zamiast mieć naiwną nadzieję, że może znów zwieją po prostu wolę podziwiać wybuchający na wiele kawałków łeb.
- Avery. - Dobra, spróbować nie zaszkodzi, a nawet jeślo zaszkodzi, to zawsze mam trochę... Em, proszków rozweselających, dla siebie gratis. Tak przynajmniej mi się to widziało.
Uścisnęłam jego dłoń, jak i chwyciłam podarowanego papierosa. Wyglądał zupełnie inaczej, był też trochę cieńszy... Ciekawiło mnie to, jednak jak już palę jednego to sobie więcej do ust nie dopakuję.

Ostatnio edytowany przez Rima (16-11-2015 21:50:24)