Our-Story...

Briar

Jeszcze chwilę trwała nasza rozmowa, po czym kobieta, oznajmiwszy przedtem, że jej mieszkanie znajduje się na tym samym piętrze naprzeciwko i tam w razie czego mamy się kierować, zniknęła za drzwiami.
Spojrzałam wtedy cała rozheheszkowana na Mavo, który z kolei chyba nie miał pojęcia, o co mi chodzi.
- Zaraz robię śniadanie. Chcesz coś, skarbie? - powtórzyłam podobnym głosem, co wtedy tamta kobieta, udając, że to z tego mam niezły ubaw. Choć z drugiej strony, zastanawiało mnie, czemu zaraz, gdy się pojawił, zeszła z oficjalnego tonu...? Nie chcąc jednak zawracać sobie głowy kolejnymi durnymi podejrzeniami, zaraz przestałam o tym myśleć. Miast tego zauważyłam, że w sumie całkiem nieźle się ożywiłam przez jej wizytę!

Briar

Dzisiaj miałam ochotę na smażony ser, więc to właśnie pojawiło się na naszych talerzach.
- Te, David Koprofield, chodź, tego sobie nie wyczarujesz - po czym postawiłam przed nim talerz pełen podpieczonych kawałków chleba z serem. - Chcesz kawy? - Spytałam jeszcze, zaparzając ją już samej sobie.
Zbliżał się mój pierwszy dzień w pracy, a ja na przemiennie to nie mogłam się doczekać, to odczuwałam ciary na plecach przy panicznych myślach o jakiejś wpadce.
- Uważaj na siebie lepiej, dobra? Jak robisz to gdzieś w okolicy. - Dorzuciłam. Co jak co, ale nasza dzielnica nie należała do najbezpieczniejszych, nawet jeśli z pozoru była całkiem bezpieczna... No, ja mam swoje moce, a i bez nich całkiem ciężką rękę, więc sobie poradzę. Ale znów przejmuję się Mavo, bo w końcu nie będę sama opłacać czynszu.

Ostatnio edytowany przez Rima (16-11-2015 21:14:11)

Briar

W pracy byłam na szczęście punktualnie, miałam jeszcze czas na spokojne przebranie się przed rozpoczęciem zmiany, czy raczej po prostu otwarciem salonu - poza kierowniczką byłam tam tylko ja. Wyglądała na zmęczoną życiem, choć mimo to zadbaną kobietę, niemniej dało się w jej oczach dostrzec pewne nieznane mi zmartwienia. Ale ja nie po to tam przecież byłam - miałam być fryzjerką, nie psychologiem.
Ja obsługiwałam właśnie stanowisko fryzjerskie, podczas gdy pani Talbot była na zmianę to kometyczką, to manikiurzystką. Podczas przerwy rozmawiałam z nią trochę. Powiedziała mi, że jeśli zechcę, nauczy mnie zajmować się i tamtymi dwoma, gdy ruch będzie mniejszy. Oczywiście, zgodziłam się. Obiecała mi płacić za godziny pracy nawet wtedy, a poza tym hej, to zawsze jakieś doświadczenie. Nigdy może nie przykuwałam do tego aż takiej uwagi, uroda nie była moją dziedziną, ale skoro miałam okazję, postanowiłam z niej skorzystać.
Tak minęło mi całe osiem godzin, po czym zostawiłam szefową samą w lokalu i wróciłam do domu, ciekawa, czy mój współlokator też już tam jest.

Ostatnio edytowany przez Rima (16-11-2015 21:13:27)

Briar

Mieszkanie okazało się puste, a Stefan uciął sobie przydługą drzemkę - a jako przydługą mam na myśli że to tłuste kocisko niemalże udało zgon i nie zamierzało ruszyć tłustego dupska z legowiska tak bardzo różowego jak wysokie było prawdopodobieństwo, że gdybym teraz go obudziła, miałby focha do końca dnia.
To co? Zostałam sama, phi! Nie no, wyjdę na zewnątrz, może po drodze spotkam Mavo, ale lepiej nie będę mu przeszkadzać w jego "jakże trudnym zawodzie". Jeśli nie - skoczę na magiczny rynek, dawno mnie tam nie było. To jest chyba jeden z tych powodów, dla których zawsze śmiałam się oglądając sceny z Ulicy Pokątnej w "Harrym Potterze", czy w ogóle, całej tej magii bez technologii. Czy im się wydaje, że my nie idziemy z duchem czasu? No błagam! Chyba nikogo nie powinno to dziwić. Nie no, od niektóre, tradycyjne rzeczy, z pewnością nigdy stamtąd nie znikną, ale nikt nigdy nie usłyszy ode mnie, że to źle.
Nie minęło wiele czasu, a już tam byłam. Nie miałam może grosza przy duszy, ale zawsze było miło się pokręcić. Przecież nikt nie zabroni mi popatrzeć. A może by tak złożyć wizytę wiedźmim siostrzyczkom? Z pamięci usiłowałam znaleźć stoisko ze składnikami alchemicznymi.

Briar

W połowie drogi na stoisko zorientowałam się, że lepiej na oczy im się nie pokazywać póki nie będę mieć na to wystarczającej ilości pinionszków, przy czym ilością tą jest właśnie tyle, ile im wiszę. Drugi ból spowodowany brakiem forsy odczułam przy przymierzaniu peruki, która z jedną moją myślą sprawiła, że zarówno w lustrze, jak i oczach innych, włosy i odcień skóry zmieniały się zgodnie z moją wolą. To było jeszcze nic - wyobraźcie sobie moje rozczarowanie, gdy w księgarni nie mogłam nawet dotknąć książki o jakże słodkim tytule "100 sposobów, jak przechytrzyć śmiertelnego współlokatora". A ładnie poprosiłam! Nic nie dało, nic. Czarodzieje to jednak skąpe typy, które wyrzucają ludzi z lokalu po byle, pff, to nawet nie była próba kradzieży... Ja tylko bardzo dyskretnie chciałam to pożyczyć na czas nieokreślony.
Wróciłam do domu zrezygnowana. I szczerze mówiąc, mój kolega z mieszkania poprawił mi humor tym swoim uśmieszkiem.
- Hej, Koprofield. Jak praca? - spytałam.

Briar

- Na dwie mi nie wyglądasz, z resztą to była chyba jakaś szklanka, nie żebym oglądała! - nie wiem czemu, ale rozmowie z nim zawsze towarzyszył mój śmiech, przy czym miałam nadzieję, że nie wprawia go to w zakłopotanie. Przyznam, trochę mnie to zaniepokoiło, zwłaszcza że potem rzucił coś, co brzmiało jak całodniowe stanie przy garach, po czym zwinął się do pokoju.
Złapałam go jakiś czas potem, gdy zaczął "nękać" mojego kota. Usiadłam obok, przyglądając się temu.
- Nie wiem, czy nie powinnam zacząć robić się o Ciebie zazdrosna - spojrzałam z wyrzutem na Mavo. Ofkors, mojego kota sobie odebrać łatwo nie dam, z resztą, jakby w ogóle miał prawo głosu! Dobra, nie oszukujmy się, to ja tu jestem jego niewolnikiem...
- Ale tak serio, wszystko okej? Znaczy, nie chcesz o tym gadać, spoko, ale... Czemu nie mówiłeś nic staruszce, no wiesz, o tej pomyłce? - nazwałam to bardzo delikatnie, toć w niektórych krajach płeć ma dalej zadziwiające znaczenie. Choć w rzeczywistości chciałam po prostu wiedzieć, co on o mnie myśli, czemu tak się zamyka. A może tak właśnie wygląda życie pośród ludzi? Cóż, może wśród siostrzyczek nie było tak przyjemnie, ale zawsze było jakieś towarzystwo, a ja zwyczajnie do tego przywykłam.

Briar

Och, naiwny chłopie. Oczywiście, że każdy te dokumenty przegląda jak najdokładniej, zwłaszcza słabowzroczni ludzie w podeszłym wieku czytają wszystko od deski do deski. A ja wcale nie jestem sarkastyczna, no gdzie tam!
Nie zdążyłam mu jednak powiedzieć ani tego, ani czegokolwiek innego, bo... znów się zwinął do siebie. A pff, niech robi co chce. Ja tu się socjalizuję, a ten dalej swoje, to niech ma co chce! W sumie, to przecież tylko współlokator. Wspólne życie ogranicza się nam tylko do mieszkania, nie?
Pomyślałam, że mogłabym iść dzisiaj spać wcześniej - jutro po pracy w salonie muszę jeszcze po kilku godzinach lecieć też do klubu - wypadałoby, żebym była na ten dzień wyspana. Więc i umyć się szybciej trzeba. Nic jednak nie zdążyłam jeszcze zrobić, gdy nagle zobaczyłam, jak coś, a tym czymś najpewniej był Mavo, przebiega przez korytarz do łazienki, z której potem dobiegło ciche "Cholera". Coś się stało? Podeszłam bliżej, zaglądając do łazien-
- HAAAAA?! - obiecuję już nigdy nie zajrzeć do otwartej łazienki!

Briar

Cholera. Nawet nie wiem, co mogłam w tej sytuacji powiedzieć. Przychodzi mi do głowy tylko jedno - kojarzycie może ten mem, "niezręczna foka"? Prawdopodobnie tak, a jeśli jakimś cudem nie, macie okazję się zapoznać. Daję Wam chwilę na wygooglowanie i powrót tutaj. Uwaga, start.

...Już?

No, to mniej więcej tak czuła się w tamtym momencie moja osoba.
Dobra, niby nic nie wiedziałam, ale on mógł tak myśleć, przez co teraz było mi jeszcze bardziej głupio z nim rozmawiać. Tylko po kiego on te drzwi otwarte zostawił?! Ekshibicjonizm, kurde, pod jednym dachem ze mną. Nie no, bez przesady, ględzę jak jakieś stare babsko. I bynajmniej nie chodzi o tą przemiłą staruszkę z naprzeciwka.
Kiedy już w miarę ochłonęłam, w co zalicza się zdanie sobie sprawy, że obydwoje jesteśmy już przecież dorośli, uznałam, że powinnam go choć za to przeprosić. No nie ma co, ale zna laskę drugi dzień a się takie niesamowitości dzieją, że mógł się na mnie nieźle obrazić. Po raz kolejny wyszłam z pokoju, tym razem pukając do drzwi jego pokoju.
- Em, Mavo? - zaczęłam niepewnie. No, kurde, co by ktoś zrobił w mojej sytuacji?! - Tego, no, ja chciałam, przepraszam. Dziwna sprawa, heh. - ten zlepek słów, jaki się ze mnie wydostał, nie był zrozumiały nawet jak dla mnie, więc wątpiłam, by osoba za drzwiami ogarnęła ten kod wprost z kosmosu.