Our-Story...

Briar

Kaaaawa...
Musiałam wyglądać jak zombie z wyjątkowo niskobudżetowego filmu, ale po tym, jak cały poprzedni dzień spędziłam na pakowaniu, załatwianiu resztek formalności i upewnianiu się, że wszystko już wszystkim oddałam lub odpożyczyłam, chyba należało mi się choć kilkusekundowe oderwanie od rzeczywistości na rzecz tak niewinnego narkotyku, jakim była kochana kofeina...
Dopóki nie dostałam swojego podwójnego latte macchiato z cynamonem, nie byłam pewna czy w ogóle odezwałam się do kelnerki w małym barze, jaki napatoczył mi się zaraz po wyjściu z zatłoczonego duszami nieczystymi w sensie dosłownym piekła (mam tu na myśli komunikację miejską, konkretnie metro). Najpierw walnęłam obok siebie walizki, a dopiero wtedy usiadłam od zewnętrznej strony. Kiedy już mój umysł pod uzdrawiającym wpływem słodkiej kawusi postanowił skalać się umiejętnościami poznawczymi, z ulgą zauważyłam, że mam wszystkie walizki, ubrałam się jak normalny człowiek a i pani, która potem przyniosła mi zamówienie, powiedziałam co trzeba także i przedtem. Postanowiłam więc wspiąć się na wyżyny mojego dzisiejszego rozumowania - rozejrzałam się wokół.
W lokalu nie było wiele ludzi, nie wyglądało też na to, by bywało ich w nim więcej. Niemniej zdawał się całkiem schludny, no i mój ulubiony napój serwowali tu w całkiem przyjemnej cenie. Nie mówiąc już o tym, jak niedaleko miałam tu z nowego domu - dwie ulice spaceru co jakiś czas raczej mnie nie zbawią (i mam nadzieję, że mojego portfela też). Zapowiadało się naprawdę przyjemnie - i oczywiście, nie mogłam doczekać się, aż poznam moją współlokatorkę. Liczyłam, że się dogadamy - akurat w domu guza nie szukam.

Briar

Kiedy tak sobie myślałam przeoptymistycznie o mojej jakże świetlanej przyszłości, przy cudownie ciepłym i pachnącym kubeczku, życie zdecydowało się uświadomić mnie o moim istnieniu w o wiele mniej różowej rzeczywistości. A po ludzku? Dostałam kawę gratis, tylko że nie do picia, a chluśnięcia w twarz.
Przez chwilę zamarłam, ale nie trwało to długo. Chwilę później z głową zwróconą ku winowajcy zastanawiałam się, co począć z tymże stworzeniem. Szczerze mówiąc, wyglądał dość zabawnie z tym swoim przerażeniem w oczach. Jakiś dzieciak, nie wyglądał na groźnego, jednak była to jedna z tych osób, na których choćby widok miało się ochotę przymierzyć swą pięść do ich oczu.
I tu miałam dylemat - oczywiście nie jestem królową za pięć złotych, więc nie zrobię sceny w miejscu takim, jak to, nie będę się też o to fizycznie znęcać. Z drugiej strony, chyba każdy normalny człowiek nie potrafiłby w tym momencie opanować nerwów bardziej ode mnie, bo moja odpowiedź na jego jęczące przeprosiny zamykała się w uniesionej brwi i głębokim westchnięciu. Nie, nie mogłam się obyć bez nabijania z niego. Wstałam. Kurdupel twarz miał na poziomie moich cycków, ale powstrzymałam wybuch śmiechu.
- Zjeżdżaj, gnojku - warknęłam tak, żeby poza nim innym osobom mój głos stopił się z wszechobecną muzyką lokalnego radia. - Bo nie będę taka miła.

Briar

A już po jego minie liczyłam, że zaraz najzwyczajniej zwieje w podskokach być kretynem gdzie indziej... Jak bardzo się myliłam. Ale dobra, to tak naprawdę nie zepsuło mi humoru w takim stopniu, w jakim bym się spodziewała - zwłaszcza, że najzwyczajniej w świecie nie lubię, gdy coś nie idzie po mojej myśli. Z resztą teraz, sama przed sobą wyszłam na strasznie naiwną... Dobra, mówiłam, przeżyję. Tak samo jak odpyskowanie - sama w zbyt dobrym towarzystwie się nie wychowałam. Niemniej, jego "kompletnie niechciany" zamiar użycia mojej piersi jako uchwytu awaryjnego w razie upadku? No, tutaj już moja cierpliwość wzięła sobie wolne.
Ignorując jedną z tutejszych pracownic, krzyczącą coś o koszcie cukiernicy, kopniakiem pozbyłam się z drogi małego natręta. Nie poturbowałam go zbytnio, więc powinien być mi nawet wdzięczny - zepsuł mi dzień, a ja prawdopodobnie sprawiłam tym, że kelnerka się nad nim ulituje w sprawie zniszczenia. Niech tylko spróbuje być niewdzięczny, grr!
Kompletnie wściekła, postanowiłam już po prostu wziąć te przeklęte walizy i zameldować się w nowym mieszkaniu. No już, zaparzę sobie meliski, może jakaś kocia terapia by Google grafika...
- Jak budda jestem spokojna... - owszem, i tak musiałam sobie mamrotać pod nosem, gdy już wyszłam.

Briar

Nim dotarłam do mieszkania, dostałam wiadomość od właścicielki. Zdziwiło mnie, że nie ma jej w tej chwili w domu, ale wyciągnęłam klucze spod wycieraczki (które wciąż tam były - czyli dotarłam przed tą drugą!) i postanowiłam nie zastanawiać się nad tym. W końcu już wcześniej pokazała mi, co gdzie jest, a starszym ludziom zdarza się - w moim mniemaniu przynajmniej - ot tak wybywać, może do lekarza, może nie, nie będę wnikać. Anyway, walnęłam walizki w pokoju i westchnęłam ciężko.
- Wypadałoby zagotować wodę, a potem wyjść na zakupy... - powiedziałam do siebie, choć pojęcia nie mam, czemu na głos.
Wcześniej, wyczuwając że najpewniej nie będzie mi się chciało zaopatrywać pierwszego dnia lodówki, ale też byśmy z drugą mieszkanką nie przymierały głodem, zaopatrzyłam się w zupki chińskie. I karmę dla kota, właśnie...
Myślami przyzwałam Stefana do siebie, a po chwili pojawił mi się na kolanach. Nie znosił podróży, a ja obiecałam przyzwać go jak najszybciej, i z dala od oczu współlokatorki, po to też zamierzałam przybyć pierwsza do domu. Uprzedzając pytania - nie, nie potrafię teleportować niczego i nikogo, poza sobą i kotem. Nie wiem do końca, jak to działa, może tak mogę a po prostu się tego jeszcze nie nauczyłam, a może nie mogę wcale.
Podrapałam go po uchu z uśmiechem, na co ten zamruczał, ale zaraz zeskoczył. Nie zdziwiłoby mnie, że był głodny - zostawiłam go w moim poprzednim domu, pełnym całkiem miłych, ale niewyobrażalnie skąpych czarownic.
Po nakarmieniu kota zaopiekowałam się w ten sposób sobą, rzecz jasna nie jedząc tego samego. Dobra, błyskawiczna to może nie dieta numer 1 i tyle w tym chemii, że naturalnych składników trzeba by było szukać pod mikroskopem, ale ej - raz się tyje! Z resztą, najem się? Najem. Nie widzę problemu.
Błogosławione Trzy Minuty Pod Talerzem nie zdążyły upłynąć, a znów coś wyprowadziło mnie z równowagi.

Palant z kawiarenki.

Zobaczyłam go ukradkiem przez okno, i pewnie bym olała, gdyby nie pchał się do wejścia do mojego mieszkania. Z walizkami!

Chwila...

...Co?

To było dość logiczne, ale pozostając optymistką musiałam też strugać wariata.
- A ty tu czego, przybłędo?! - powiedziałam głosem tak zaskoczonym, jakbym go przed chwilą nie zobaczyła, a jednocześnie tak oburzonym, że w sumie pasowało do tego faktu. Niemniej, wyglądało to dość naturalnie - zwłaszcza, że nie zamknęłam drzwi do mieszkania, więc nie miał nawet jak wziąć kluczy... Spod wycieraczki, które ja wzięłam...

Fak.
Błagam, niech moje domysły okażą się błędne.

Briar

Jego słowa zbiły mnie już kompletnie z tropu. To coś wchodzi mi do domu jak gdyby nigdy nic, i najpierw się wita, a potem... No, nawet nie wiem, jak to nazwać, zamawia kolejny przejaw przemocy fizycznej?! Albo wychowywały go wilki i nie wie, w jaki sposób rozmawiać z ludźmi, albo naprawdę wchodząc do pomieszczenia znacznie obniżył w nim sumę (nie, nie średnią...) punktów IQ. A przypominam, że przed nim byłam tam tylko ja, kot i ewentualnie zupki chińskie, bo z tym to nigdy nie wiadomo.
Nie licząc wszystkich niecenzuralnych słów, jakie padły potem z moich ust, moja wypowiedź brzmiała mniej więcej tak:
- Nie no, to musi być jakaś pomyłka, dzwonię do niej, - ekhm, jeden z wyżej wymienionych przecinków - dzwonię i to już.
Wybrałam numer pani Nathalie, która odebrała zaskakująco szybko. Po słownej wojnie pełnej zwrotów takich jak "Ale przecież", "Proszę pozwolić mi dokończyć" i "Skąd miałam wiedzieć" zrobiłam spektakularne odkrycie - dałam się wykiwać staruszce. Spojrzałam na poturbowanego jegomościa - on chyba też. Pięknie, nie ma to jak zrównać się poziomem intelektualnym z przyszłym współlokatorem. Ale ponoć hipokryzja rzeczą ludzką.
- Nie jesteś kobietą - spostrzegłam równie odkrywczo, co przed chwilą w myślach moją porażkę co do mieszkania. - Ale ty jesteś Mavo. Super, super... - mamrotałam pod nosem, patrząc jak mój kot niemalże toczy się w kierunku pokoju. Jeśli to mnie w tym momencie nie rozbawiło, to faktycznie było fatalnie.

Briar

Pomimo wszystkich złych jak do tej pory wydarzeń z tą osobą (czyli właściwie to wszystkich), po jego tekście o dyskryminacji na moją twarz wstąpił cień uśmiechu. Może jednak pisząc moją biografię od momentu zamieszkania tutaj nie będę musiała powtarzać znanego tytułu książki "Igrzyska Śmierci". No, bo w sumie na mój widok wydawał się równie zaskoczony, co ja, a przecież próbuje się do tego jakoś dogadać. Niekoniecznie dobrze zaczęła się ta znajomość, ot co.
Z drugiej strony... Moja paranoiczna podejrzliwa natura sprawiła, że miałam wątpliwości. Może to był spisek pomiędzy nim a tą staruszką?! Kto wie, czy nie szukała najprostszej metody znalezienia kobiety wnukowi*... O nie, nie dam się tak łatwo!
Dobra. Chyba troszeczkę przesadzam. Ale czujna pozostanę, nie ma co!
W takim razie koniec końców postanowiłam wspiąć się na wyżyny wspaniałomyślności i jednak mu wybaczyć. Oczywiście, że nie za darmo. Za darmo to co najwyżej dostaniesz w ryj, albo ulotkę na ulicy. Na jedno i drugie prawdopodobnie będziesz narzekać.
- Briar - przedstawiłam się. - Taa, trochę źle zaczęliśmy znajomość... Spoko, ale ty to sprzątasz. - skierowałam palec w stronę kocich... No, wiecie czego, a ja po prostu nie chcę Was gorszyć.
A i tak to się już raczej nie powtórzy, bo po prostu zapomniałam o kuwecie.

_________________________


*Szjet, jak ja ryłam przy pisaniu tego XDXDXD

Briar

W czasie, kiedy on sprzątał ja zadbałam o to, by więcej tego robić nie musiał. Jeśli ktoś się jeszcze nie domyśla - sprawiłam zwierzakowi staro-nową sralnię.
- Nie mów mi, że wcześniej tu nie byłeś - powiedziałam z zaskoczeniem. Ja przedtem byłam w tym miejscu trzy razy, z czego dwa pani Nathalie dokładnie objaśniła mi wszystko, oczywiście wraz z pokazaniem pokoi. A jako, że cenię sobie prywatność, moja wspólo-... mój współlokator miał mieć osobny pokój, do którego też zajrzałam. Rozmiarem właściwie to samo, meble poza wyglądem też się w sumie nie różniły. - Twój pokój to ten bliżej. Nie zbliżaj się do mojego. - drugie zdanie wypowiedziałam tak grobowym głosem, że aż sama zadrżałam... A nie, to mój żołądek. Właśnie, szamka!
- Huh? - przy pytaniu o kota już odkrywałam tanią, jadalną chińszczyznę. Dłużej czekała na bycie skonsumowaną, więc makaron zawierał jedynie śladowe ilości zupy. - To Stefan. Zawsze tak miał, odkąd go znalazłam. - Taa, jak się potem dowiedziałam, to dość droga rasa więc nie mógł być zwykłym dachowcem. I ja się pytam, kto normalny dopuścił do tego, żeby znalazł tą kicię ktoś taki jak ja?! - O, chcesz? Nie mam niestety dziś nic bardziej wykwintnego, szczerze mówiąc liczyłam na Twoją inicjatywę, albo dobroć staruszki - Ta, która ostatecznie się na nas wypięła. Swoją drogą, ciekawe gdzie wybyła?

Briar

Słuchałam go, siorbiąc makaron, ale w pewnym momencie całkiem się wkurzyłam. Co on kombinuje?!
- Tee, ja Ci dam! Rozumiem, są różni ludzie z różnymi dziwactwami, ale tknij zboku mojego kotka to pożałujesz! - ja mu dam jakieś przebieranki, kurde! I to jeszcze mojego kota... A myślałam że po tym, jak jakaś dziewczyna z Polski opowiadała mi o zboczeniach jednego z polityków, już nigdy nie usłyszę czegoś tak niewiarygodnego.
Potem zabrałam się za rozpakowanie reszty rzeczy. Mavo był w swoim pokoju więc spokojnie mogłam pozwolić działać moim zaklęciom. Bo w końcu kto lepiej będzie wiedział, gdzie powinien się znajdować, od moich rzeczy? Tak oto ubrania trafiły same do szafy, książki na pólkę, tablet i reszta pseudobiurowych rzeczy na biurko, a kosmetyki i przybory toaletowe - no, tym akurat kazałam walnąć się na łóżko, i dopiero, gdy wszystko inne było na swoim miejscu, wzięłam je do łazienki. Zawsze, ale to zawsze trzeba coś załatwiać ręcznie, żeby uniknąć wtopy. Ech, sama wybrałam życie pod jednym dachem ze śmiertelnikiem...

Briar

Mój cwaniacki współlokator położył się zadziwiająco wcześnie spać, ale szczerze mówiąc to po tych kotach wolałam już się nie zastanawiać, dlaczego... Chociaż skoro tak, postanowiłam nieco się z niego ponabijać, a swojej moralności wmówić, że to tylko trening. W sumie i to było prawdą, nigdy nie przestawiałam niczego znajdującego się poza obszarem mojego wzroku. Niemniej, jeszcze dziś widziałam ten pokój, układ sprzętu ten sam co u mnie. Raz jeszcze upewniłam się, że Mavo śpi (jak nie to cóż... a nuż lubi "Paranormal Activity"?), po czym zaczęłam zabawę. Po dźwiękach, jakie towarzyszyły przesuwaniu łóżka zorientowałam się, że krzesło miał nie przy biurku, ale obok drzwi (WTF?!), ale i to okazało się nie być dla mnie większym problemem. Podniosłam je myślą, łóżko podsunęłam niemal tuż pod drzwi, po czym... Chwilę, co ja zrobiłam z krzesłem?

...

Nigdy nie sądziłam, że tak szybko zrobię się senna po chwili lęku z zaskoczenia, towarzyszącemu głośnemu hukowi z pokoju obok...

Briar

Zamknęłam oczy, ignorując dźwięki zza ściany, a przynajmniej usiłując to zrobić, bo chcąc nie chcąc, jego zaskoczony krzyk wprawił mnie w takie rozbawienie, że uznałam całe zło jego osoby z dnia dzisiejszego za zapomniane. No, w sumie to teraz nie mogłam nie stwierdzić, że jesteśmy kwita!
W nocy było dość chłodno, na szczęście mając śpiącego w nogach Stefcia nie przejęłam się tym zbytnio. No i jutro rano, co trzeba zrobić... Muszę sprawić sobie coś normalnego na śniadanie, a potem wziąć się za szukanie pracy - wszak wszystkich pierwszych wpłat dokonały drogie panie wiedźmy, a i tak zażądały zwrotu. I gdzie tu sprawiedliwość? Ja tu dla nich jak najlepiej, bo spełniam ich marzenia wynoszą się z domu, a tu jeszcze narzekanie... Ale jak już mówiłam, to trójka strasznych skąpiradeł. Gdyby mogły to by mnie sprzedały. Kiedyś nawet próbowały, ale niedoszły nabywca chciał najpierw pozbawić mnie języka, ciekawe dlaczego... Nie no, tak serio to żartowałam z tym sprzedawaniem.

Pierwsza noc obyła się bez problemów... No, przynajmniej dla mnie! Obudziłam się około szóstej, a po około połowie godziny byłam już gotowa do wyjścia - nie jestem typowo stereotypową przedstawicielką mojej płci, więc w moim przypadku poranna toaleta (oczywiście bez używania mych nadprzyrodzonych zdolności, aż tak leniwa nie jestem) nie zajmuje więcej, niż właśnie pół godziny. Stefka nie zamykałam w moim pokoju - jakby Mavo coś kombinował (a mam nadzieję, że wczoraj pomyliłam się co do jego zboczeń, bo nie chcę z własnej winy sama utrzymywać mieszkania), kot po prostu ucieknie albo go pogryzie czy podrapie. Może nie wygląda, ale to istna, krwiożercza bestia. Hehe, co ja tak ostatnio śmieszkuję...
Mniejsza, wypadałoby wyjść, ale nie zostawię też tego ciołka tak na pastwę losu. Wzięłam jakiś pierwszy lepszy zeszyt czy notes z torby i wyrwałam z niego kartkę, po której zaraz zaczęłam bazgrolić:

Wyszłam na zakupy, wrócę koło 7. Proszę, sprzątnij trochę jak się obudzisz.

Yep, skreśliłam to zdanie. Nawet, jeśli wstałby, nim wrócę, po chwili namysłu doszłam do wniosku, że i tak najprawdopodobniej by tego nie zrobił, a jeśli by się już za to zabrał, nie chcę potem wyciągać kota z odkurzacza czy już pierwszego dnia zyskać pokaźną kupkę rzeczy do prania, bo nie mógł znaleźć ścierek do kurzu.
Chwilę jeszcze myślałam nad tą notką.

W razie czego, zadzwoń:

Podałam swój numer, i podpisałam się, Briar. Dobra, to teraz gdzie dać to coś? Dobrze by było, żeby to zauważył, najlepiej dać to gdzieś gdzie będzie na pewno... I nie wiem czemu, ale dobrym pomysłem wydało mi się przyczepienie karteczki do lodówki nie tylko dlatego, że do dyspozycji miałam magnes, a taśmy nie chciało mi się szukać. Przy okazji na samej górze mojej notki, jeszcze przed informacją, gdzie wyszłam, dopisałam jeszcze w razie czego, że lodówka jest pusta. Dobra, starczy. Pismo mam w porządku, więc powinien się doczytać.
Wyszłam, i jak obiecałam, wróciłam po kilkudziesięciu minutach z torbą zakupów w ramionach.

Ptaszo, chcę się upewnić że czytasz to co piszę tutaj na górze jak coś, więc napisz mi na Skype jaki my tam w sumie mamy miesiąc albo porę roku chociaż XD

Briar

Gdy przekroczyłam próg domu, wciąż podejrzliwie spoglądałam na to, co on mógł z moim kotem wyprawiać, ale kiedy odłożyłam torbę i zobaczyłam, że wszystko wygląda jakoś tak bardziej estetycznie niż przed moim wyjściem, stałam się taka troszkę bardziej przychylna współlokatorowi. Dobra, uważam się za osobę całkiem pracowitą, ale jest jedna rzecz którą najchętniej wykonywałabym jak najrzadziej, albo najlepiej nie robiła tego wcale - i mam tu na myśli sprzątanie. Mogę gotować, naprawiać, krawaty wiązać - sprzątaniu mówię nie, choć zwykle i tak w poprzednim domu robiłam to niemal codziennie.
- Cześć, robię jajecznicę - rzuciłam jak gdyby nigdy nic, przechodząc do aneksu kuchennego.
Najpierw wypadałoby jednak wszystko poukładać w lodówce i pojemnikach na blacie, co też zrobiłam. Staruszka była całkiem uprzejma pod względem wszelkich naczyń i pojemników - sama też bym je zostawiła, ale pod warunkiem, że oddano by mi kasę za zniszczenia. Choć z drugiej strony, ten sprzęt na wybitnie drogi nie wygląda...

Briar

Jego prośba wywołała u mnie - chcąc nie chcąc - szeroki uśmiech. No, bo kto normalny nie lubiłby mięska? Miałam zamiar walnąć bajeczną jego ilość już wcześniej, ale jego propozycja tylko utwierdziła mnie w tym zamiarze. Pokroiłam kawał mięsa na paseczki, które chwilę potem ze skwierczącym sprzeciwem odezwały się na patelni. Ofkors, oleju nie dawałam - pozwoliłam sobie na bekon na chrupiąco, a więc i tłuszcz sam powinien się wytopić.
Rozbiłam cztery jajka - ja jem dużo, a chociaż mój współlokator to istna kruszyna, głupio wyglądałoby oddanie mu dwa razy mniejszej porcji - i wtedy szkoda mi się zrobiło, bo minimum mojego perfekcjonizmu zauważyło, że rozlały się po naczyniu wręcz idealnie.
- Jednak będą sadzone - westchnęłam, oszczędzając biednym, nienarodzonym (resztę sami sobie dopowiedzcie, o ile to dla Was nie za okrutne) dodatkowego cierpienia po (proszę... tutaj też).
Zaciągnęłam się zapachem tego, co po chwili powstało na moich oczach na kuchence, a potem podziękowałam Mavo za herbatę skinieniem głowy i wysłuchałam jego pomysłu. Cóż, ludzie paradujący po ulicy w waciakach, uliczni muzycy czy iluzjoniści jakoś specjalnie mi nie przeszkadzali, jednak zbyt ambitne to nie było. Pomyślała ta, co nawet szkoły nie skończyła, heh. No i oczywiście, na słowo "magia" omal nie prychnęłam śmiechem. Och, naiwny śmiertelnisiu, gdybyś tylko wiedział...
- Nie brzmi tak źle - powiedziałam jednak, kładąc przed nim parujący talerz antywegańskiej przyjemności. - Ja wezmę się za ogłoszenia, kupiłam lokalną gazetę a potem poszukam jeszcze w sieci - rzuciłam, wbijając widelec w żółtko i patrząc, jak żółty płyn zalewa chrupiące mięsko.
W sumie, liczyłam na znalezienie czegoś w klubie nocnym albo salonie fryzjerskim. Może i nie miałam szkoły, ale doświadczenie, owszem. Jeśli nikt tego nie doceni, ewentualnie nie będą mi mieli do zaproponowania nic poza świeceniem czterema literami... Trudno, kasa sklepowa czy magazyn nie brzmi tak źle!