Our-Story...

Imiona~ Lenotine Ismena
Nazwisko~ Mapple
Wiek~ W tym wcieleniu 20...
Płeć~ Kobieta
Rola~ "Zielarka"

Kolor Oczu~ Niebieskie
Kolor Włosów~ Białe
Wzrost~ 163cm
Znaki Szczególne~ Tatuaż na czole widoczny tylko, gdy czaruje.~ Szpiczaste uczy. ~

Ostatnio edytowany przez Naari (04-03-2016 16:32:18)

Lenotine

Dziś był ten dzień. Moja kolejna wizyta na zamku, jednak tym razem nie zakończę tam pobytu na tylko dostarczeniu im ziół. Od ponad pół roku studiuję wszelkie księgi, w których jest wzmianka o starej bibliotece. Wiem już dokładnie, gdzie się znajduję i w końcu tam pójdę. Potrzebuję nowych ksiąg z zaklęciami, swoje znam już na pamięć, a zaklęciach w nich są za słabe. Bo nie jestem jakąś tam zielarką. Jestem czarownicą. Zawarłam z królem umowę, on mnie chroni przed stosem i obcymi, a ja spełniam jego prośby. Przykładowo to dzięki mnie, król spłodził syna i odnalazł mu narzeczoną. W oryginalnej wersji, król spłodził by dziewczynkę, co doprowadziłoby, że musiałby oddać swoje królestwo. A tak to każdy jest zadowolony. Ja udaję, że specjalizuję się tylko w ziołach i nie rzucam się w oczy.
Założyłam pelerynę, chwyciłam mały koszyk z ziołami i wyszłam ze swojej chatki. Droga do zamku trochę mi zajęła, gdyż mieszkałam na obrzeżach królestwa. W końcu jednak trafiłam pod bramy zamku i weszłam od tyłu. Zostawiłam w kuchni kuchni kilka ziół, o które mnie prosili i powędrowałam w stronę biblioteki. Starałam się chodzić jak najciszej by nikt mnie nie zauważył. Wyjęłam świstek papieru, na którym zapisałam sobie jak iść i podążyłam za własnymi wskazówkami. Ta biblioteka nie była wyjątkowa tylko dlatego, że miała podobno tysiące książek, chodzi legenda, że opiekę nad biblioteką sprawuje duch. Nigdy nie widziałam ducha, co sprawia, że jeszcze bardziej chce odnaleźć to pomieszczenie.
W końcu mi się udało. Pchnęłam ciężkie drzwi, które nie były otwierane dobre kilkadziesiąt lat i weszłam do środka. Odebrało mi tchu. Tu było kilkaset tysiecy książek. Regały pięły się do góry,  że nie było widać ich końca. Biblioteka była ogromna. Wymamrotałam po chichy zaklęcie, dzięki któremu będę widziała tylko księgi z zaklęciami. Czułam jak znak pojawia mi się na czole i nagle część ksiąg zniknęła, chodź nie powiedziałabym, że znaczna część. Ruszyłam powoli do pierwszego regału i wyjęłam zakurzoną książkę...

Ostatnio edytowany przez Naari (05-03-2016 14:04:35)

Lenotine

Otworzyłam opasłą księgę nie do końca pewna co w niej znajdę. Nie raz słyszałam o jakiś przeklętych księgach, co otwarcie ich przynosi zgubę, no ale... Cóż, trudno mi wierzyć w takie rzeczy. Sporo ksiąg przeczytałam i nic mi nie jest, chyba. Dlatego bez zbędnego myślenia zaczęłam wczytywać się w treść. Księga zawierała naprawdę potężne czary, o większości słyszałam, ale nigdy nie wykonywałam. Ten zbiór może się przydać. Jednak pozostała jeszcze jedna rzecz do wykonania zanim wyjdę z całym zapasem ksiąg. Miałam spotkać ducha.
I w momencie, w którym o tym pomyślałam, serce skoczyło mi do gardła. Donośny głos odbijał się od ścian pomieszczenia, przyprawiając mnie o dreszcze. O duchu mowa. To musi być on. Żaden normalny człowiek nie ma takiego głosu, a nawet to nie słyszałam aby ktokolwiek tutaj wchodził.
Rozejrzałam się wokoło w poszukiwaniu owego ducha. No nie chowaj się, tak bardzo chcę cię zobaczyć. Obeszłam cały regał, cały czas przypominając sobie skąd dobiegał ten głos. W końcu użyłam kolejnego zaklęcia na widzenie wszystkiego co ukryte. I o mój... to on. Stoi tutaj. Dwa kroki przede mną. Chociaż w sumie bardziej lewituje. Co nie zmienia faktu, wow.
- Przepraszam za moje wtargnięcie tutaj. Naprawdę nie chciałam cię zdenerwować. Po prostu przyszłam tutaj aby...ym.. ciebie zobaczyć.- powiedziałam cicho, lekko się pesząc. Miałam wielką ochotę sprawdzić czy jestem w stanie go dotknąć. Lenotine, spokojnie, zachowuj się jak należy.- Przepraszam za tą bezpośredniość, ale jesteś pierwszym duchem jakiego spotkałam. Nie do końca wiem jak się zachować.- Posłałam mu szeroki uśmiech w nadziei, że mnie mężczyzna nie opęta z wściekłości.

Lenotine


Czułam na sobie wzrok mojego nowo poznanego, nie żywego, przyjaciela. Sądząc po jego zachowaniu, nie często miewa gości. Chociaż w sumie co się dziwić. Ludzie potrafią się bać nawet mnie, a ja przecież nie wyglądam strasznie, żyję, no i nie jestem duchem, który... Właściwie to co duchy robią? Znaczy się wiem tyle co z legend lub ksiąg, ale nie są to jakieś dokładne informacje, więc wiem tyle co nic.
Jednak wracając na ziemię. Owy duch wydawał się dosyć przyjazny. Nie nakrzyczał na mnie, nie opętał, wydaje się na całkiem w porządku... mężczyznę? To strasznie dziwne. Zaraz, czy powinnam używać określenia straszne przy duchu? A może mam się do niego zwracać jak do normalnego człowieka? W końcu do mnie nie mówią wiedźmo, przeważnie.
Kiedy zaczął kroczyć po ziemi miałam ochotę wskoczyć mu na barana i dowiedzieć się wszystkiego. Ograniczyłam się do podążania za nim wzrokiem oraz zebrania w sobie odwagi, by coś powiedzieć.
- Cóż staram się tego nie robić, ale raz na jakiś czas.. Wypadki się zdarzają.- powiedziałam, po czym podeszłam do niego bliżej.- - Czy mógłbyś mi pomóc? Szukam książki o zaklęciach na urodzaj ziemi i roślin.
Okej może za szybko mu zaufałam, ale hej!, jest duchem. Zresztą może dzięki temu lepiej się dogadamy. W końcu obydwoje nie należymy do zwykłych ludzi. Mam tylko nadzieję, że się nie przestraszy czy cokolwiek. No i że będzie chciał mi pomóc. Zbliża się okres siewu, więc takie zaklęcia by mi się przydały. Jakoś zarobić muszę.