Our-Story...

"Jeżeli jedna osoba cierpi na urojenie nazywamy to szaleństwem.
Jeżeli wiele osób cierpi na urojenie nazywamy to religią."





♧Godność | Milo Lightwood
♧Wiek | 17 lat
♧Data Urodzin | 13 sierpnia
♧Płeć | Mężczyzna
♧Orientacja | Bi
♧Wzrost |  181 cm
♧Kolor Włosów | Czarne
♧Kolor Oczu | Grafitowe

Milo Lightwood

Nie wytrzymywałem już. Czy naprawdę byłem tak beznadziejny, nikomu niepotrzebny? Taki się czułem, gdy tylko widziałem moją rodzinę. Może dlatego uciekłem? Jednak pustka wciąż mi towarzyszyła, nie czułem z tego powodu nic – było jak zawsze. Tak samo. Jakby ktoś rozerwał mnie na miliony kawałeczków i deptał, śmiał się ze mnie, że jestem taki naiwny. Życie jest okrutne, nieprawdaż?
Wszedłem do opuszczonego budynku, w którym miałem zamiar spędzić najbliższy czas. Wyglądał jak moja dusza, choć może jednak lepiej. Zaśmiałem się histerycznie, choć można było to porównać bardziej ze szlochem. Nie miałem sił nawet płakać. Zresztą… Wtedy bym się uśmiechał, chcąc wierzyć, że może mnie spotkać coś dobrego. Kłamstwo najgorsze z najgorszych, te w które chce wierzyć, a nie mogę.

Milo Lightwood

Wszędzie - dosłownie na wszystkim osadził się kurz, nie tym jednak się przejmowałem. Widać było, że ktoś tu czasem zachodził i zdecydowanie miałem na myśli ćpunów, i alkoholików. Obrzydzało mnie to. Ja sam nigdy nie byłem wstanie sięgnąć po takie środki. Wiedziałem, że dzięki nim mógłbym skończyć ze sobą, a to, choć tego chciałem, w jakiś sposób mnie przerażało. I w dodatku taka śmierć wydawała mi się bezbolesna. Nic bym nie poczuł. A tego nie chciałem. Ból - on uświadomiły by mi, że jednak istniałem. I jakoś irracjonalnie czułem, że tylko na bolesną śmierć zasługuję.
Moje dłonie cały czas drżały, gdy przechodziłem przez pusty budynek. Tak samotny, stał tu sam - nikogo, kto by w nim pozostał i nikogo w pobliżu. Trochę, jak ze mną. Tylko czasem, kolejne usterki. Byłem złamany.
Rozszerzyłem oczy przerażony, słysząc jakieś ciche odgłosy, szybko skierowałem się do 'holu', choć starałem się by moje kroki były jak najcichsze. Na schodach znajdowała się dziewczyna, opuściłem ręce wzdłuż ciała, załamany, po czym oparłem się o ścianę. Mój wzrok cały czas pozostał na jej sylwetce. Chciałem powiedzieć, by się nie bała, ale sam się bałem, więc jaki w tym sens. Zacisnąłem ręce w pięści. Czy to ma jakikolwiek sens? Byłem jak otwarta księga, z wyrwanymi kartkami - zepsuta, jednak z łatwością można było czytać. Ona sama... Czemu tak mi mnie przypominała?

Milo Lightwood

Głos dziewczyny, która znajdowała się przede mną, zdawał się nienaturalnie głośny w panującej w budynku ciszy. Zresztą, mogłem dostrzec po niej, że była równie przerażona towarzystwem drugiej osoby co ja. Uśmiechnąłem się, chcąc ją lekko uspokoić, choć zdawałem sam sobie sprawę jak blado musiało to wyjść w moim wykonaniu. Od dawna nie miałem powodów do szczerego uśmiechu, więc i zdawał się on mi wręcz nienaturalny, a nawet nie mogłem zobaczyć siebie. Czułem się z nim, jak z naklejoną maską, która ma w założeniu oddawać uczucia przeciwne tym prawdziwym.
- Um... Nie masz za co. - odparłem cicho, i o ile jej głos wydawał mi się w ogóle drżeć, tak mój był aż w nadmiar niepewny, jakby ktoś w tym momencie groził mi, że mnie zabije. A przecież od takiej akurat sytuacji w tym momencie zdawałem się daleki.  - I n-nie musisz iść... Ja... - zacząłem, ale koniec końców sam pojęcia nie miałem co takiego chcę powiedzieć. W tym momencie moje spojrzenie stało się zagubione, jak mało kiedy, zwykle nie pokazywałem tego wszystkiego przy moich "bliskich". Choć oni pewno i tak tego by nie zauważyli.
Odwróciłem szybko wzrok, nie mając bladego pojęcia co mógłbym zrobić w tym momencie więcej. Podejść? Nie, to nie wchodziło w rachubę, aż tak pewnie się nie czułem w towarzystwie tej drobnej dziewczyny, by choć odrobinę się bardziej zbliżyć. A i ona sama... Nie wiedziałem jak to opisać - te zaciśnięte dłonie, jakbym ją jednak jakoś zdenerwował. Może chciała być sama? Ukryć się tak, jak ja? Nie, to zdecydowanie nie było możliwe.

Milo Lightwood

Jedno w tym momencie przyznać musiałem, gdy tylko znów się odezwała - nie miałem bladego pojęcia co powiedziała. A czytać z ruchu warg nie umiałem i bynajmniej do nauczenia się tego było mi daleko. W takim oto wypadku mogłem się jedynie domyślać co powiedziała, co w chyba nie było trudne, nawet jeśli byłem beznadziejny i ani trochę nie znałem się na ludziach. I temu też to co w następnej chwili zrobiła dziewczyna wprawiło mnie w niemałe zaskoczenie. Już prędzej ja bym tak zrobił, niż ktokolwiek kogo do tej pory znałem. Ale to nie było możliwe, byśmy byli podobni, prawda? Nie, takie przypadki się po prostu nei zdarzają. Świat jest zbyt okrutny, by pozwolić nam poznać jakiekolwiek pokrewne dusze. Tak... Na pewno to tylko chwilowe u niej.
Ale nawet jeśli tak sądziłem, i mimo całego irracjonalnego strachu przed nią - że źle się to skończy, skoro jest tu ktoś jeszcze, jakoś nie byłem pewny, czy mogę ją tak teraz zostawić. Tym bardziej, gdy z góry dobiegł mnie, niosący się echem, płacz. Czy sam kiedykolwiek w takich momentach chciałem być same? Kiedyś nie, potem przestawało mieć to jakiekolwiek znaczenia, bo brutalna prawda, że nikogo i tak nie obchodzę, zaczęła się dobijać głośno do mej świadomości.
Kilka niepewnych kroków w stronę schodów i niestety, ale się zatrzymałem. Nie mógłbym, to było silniejsze ode mnie, ta chęć by zniknąć i w żaden sposób nie zapisać się w pamięci tej dziewczyny - choć pewno i tak by mnie nie zapamiętała - nie było czego.
I może to ta ostatnia myśl jednak mnie pchnęła, by pójść na górę i spróbować ją jakoś pocieszyć. I tak się mną nie przejmie, prawda? A wcześniej zdawała się równie przerażona co ja. Dam radę, tak...? Naprawdę w takich momentach chciałbym być jak inni i tak bardzo się wszystkimi aspektami nie przejmować. Byłoby o wiele łatwiej. Tak jak i teraz, gdy zobaczyłem szatynkę wtuloną w ścianę, i aż mi samemu żal ścisnął serce, bo naprawdę ten widok miał w sobie coś przerażająco smutnego. Jednak choćbym chciał nie byłem już wstanie jej dotknąć, by pokazać, że nie jest sama. Ścisnąłem dłonie w pięści, opadając przy niej.
- Czy... Czy coś się stało? - spytałem cicho i dopiero wtedy zdałem sobie, jak bezsensowne to było. Naprawdę, jakbym nie widział właśnie odpowiedzi na to pytanie. - Uh, wybacz, to było głupie. Mogę ci jakoś pomóc? - spytałem odrobinę ciszej, zażenowany wcześniejszą wpadką, na szczęście jeszcze było to wystarczające by mnie usłyszała. Chyba. Gorzej już w kontaktach międzyludzkich wypaść nie mogłem.