Our-Story...

Imiona: Feliks Ignacy
Nazwisko: Piotrowicz
Wiek: 16,5 lat
Wygląd: Jasnobrązowe włosy, nieco za długie jak na chłopaka, ale cóż poradzić jak się toto uprze. Wysoki i całkiem szczupły, o przenikliwym spojrzeniu szaroniebieskich oczu.
Charakter: Miły, ale... Taki milczek. Raczej zamknięty w sobie, stroni od towarzystwa, zamiast tego decyduje się na zniknięcie w świecie ukochanego fantasy. Nie odmawia jednak nikomu pomocy, choć to często okazuje się jego wadą...
Krótko na jego temat: Licealista... W sumie jak każdy inny. Nie wyróżnia się zbytnio w tłumie, nawet się o to nie stara. Jak każdy ma swoje zainteresowania, którym poświęca większość czasu. Samotnik (czyt. Forever alone), otaku, jego ulubioną mangą jest właśnie ta, z której pochodzi Serafis, notabene jego ulubiona postać.



~~~~~~~~~~


Feliks

Zamknąłem książkę i westchnąłem ciężko, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie przeczytałem. Ale... Jak to, Serafis zniknęła? Tak po prostu? Nie no, w domu od razu siadam do kompa i sprawdzam, czy powróci czy nie. Co z tego, że spojler... Nie jestem pewien, czy będzie mi się chciało dalej zbierać tę serię, jeżeli okaże się, że odeszła bezpowrotnie. To moja ulubiona postać, większość... Większość jest mniej interesująca, przynajmniej moim zdaniem.
Dzwonek szkolny dał znać, że przerwa dobiegła końca. Chwyciłem plecak i poszedłem na ostatnią lekcję - angielski. To jest, poszedłbym, gdyby była - jak się okazało, nauczyciel nie pojawił się dziś nawet w szkole. Coś się stało? W sumie nie powinno mnie to interesować... To przecież nie moja sprawa. Ech, tak to już jest jak się przejmuje wszystkim dookoła. Po prostu cofnąłem się w stronę wyjścia i po chwili byłem już na zewnątrz.
Ciepło... No tak, zima już dawno dobiegła końca. Jednak jak wychodzi się z domu najczęściej tylko do szkoły, może się to odbić na utracie rachuby czasu. Nie zmieniało to jednak faktu, że faktycznie dziś dało się czuć wiosnę, choć jak mniemam w Terralfus wygląda ona o stokroć lepiej. Czemu świat nie mógłby wyglądać właśnie tak, jak tam... Albo czemu ja nie mogłem urodzić się w tamtym świecie? Może znałbym osobiście Serafis... Nie, to już lekka przesada, przekraczająca nawet me najśmielsze oczekiwania wobec tamtego, niestety fikcyjnego świata.

Ostatnio edytowany przez Rima (20-04-2014 22:31:21)

Feliks

Schowałem ręce do kieszeni, pokonując kolejny zakręt. Rozejrzałem się. W sumie... Mógłbym dzisiaj wrócić przez park. Droga trochę dłuższa, ale w sumie co to za różnica? I tak po powrocie do domu nie wyjdę zapewne na zewnątrz, więc co mi szkodzi?
Kiedy jednak już znalazłem się przy najbliższym wejściu, niemal zamarłem w bezruchu. Osoba wyglądająca zupełnie, jak postać z mojej ulubionej serii, uciekała przed strażą miejską. Chwilę... Czego oni mogą chcieć od cosplayerki? Popatrzyłem w stronę, z której słychać było szum wody, a przypuszczając, co miało miejsce, połączyłem fakty... Ale moment, jak to?! Kto normalny...
Podbiegłem do ścigających ją mężczyzn.
- Chwilę, panowie poczekają! - krzyknąłem za nimi, a gdy się zatrzymali, a ja ich dogoniłem, wymyśliłem jakąś sensowniejszą wymówkę. - Spokojnie, o co chodzi?
Wyjaśnili mi całą sprawę. Nie powiem, to było... Dziwne. Chora? A może to...
Nie, nie ma mowy. Ale mimo to, postanowiłem stanąć po jej stronie. Otaku muszą się trzymać razem, nie? Haha. Zaśmiałem się, jak gdybym wiedział, o co chodzi.
- To był tylko performance! - wyjaśniłem zaraz. - No, wiecie... Taki występ uliczny.
Jeden z nich okazał się jednak bystrzejszy, niż bym chciał.
- Więc po co uciekała?
- Sądziła, że to część występu - wymigałem się zręcznie.
W życiu chyba nie powiedziałem tylu kłamstw na raz. Na szczęście strażnicy spojrzeli tylko po sobie i odeszli, albo dalej patrolować okolicę, albo sprawdzić, czy mówiłem prawdę. Postanowiłem oddalić się jak najprędzej (w międzyczasie obiecując sobie, że chyba nieprędko tu wrócę), przy okazji odnajdując kobietę w przebraniu. Z bliska okazało się, że jest ono naprawdę oddaną kopią Serafis... Nawet uszy... Uszy wyglądały na prawdziwe! Ciężko mi było w to uwierzyć, ale musiałem zrobić to dość szybko, z racji tego że nie wypada raczej za długo się na kogoś gapić. No, i wypadałoby się odezwać. Chciałem coś jej powiedzieć, w końcu jej pomogłem, nie? Ale co? Może, dlaczego to zrobiła?! Po co?! Czy ona była na pewno zdrowa na umyśle?!
- Nic Ci nie jest? - spytałem, jak gdyby nigdy nic... Chwila, co?!