Our-Story...

.Imię     .Soedniol
.Nazwisko     .Shetteru
.Nick     .HellZone
.Wiek     .Osiemnaście lat
.Data urodzenia     .Trzynasty listopad
.Znak zodiaku    .Skorpion
.Orientacja     .Hetero
.Kolor oczu     .Błękit
.Kolor włosów     .Czarny
.Wzrost     .176 cm
.Waga     .52 kg     

Soendiol

  Leżałam właśnie pod kołdrą. Cała poobijana i posiniaczona. Tak, dokładnie. Dzisiaj znów spotkałam ojca, no i... Widać, jak to cię dla mnie skończyło. Rozcięta warga, czerwone ślady po policzku, lekko podbite oko... A, nie, to już stary ślad. Uff, tyle dobrze.
  Westchnęłam ciężko i sięgnęłam po laptopa. Jak zwykle, w takiej sytuacji. Oparłam się wygodnie o poduszki i położyłam sobie przedmiot na kołdrze, która przykrywała moje kolana. Załączyłam urządzenie i od razu zalogowałam się do gry jako HellZone. Ta gra ogólnie jest podobna do Metina, ale ma inną nazwę, której nie da się wymówić. Wpatrzyłam się w ekran i w końcu wszystko się załadowało. Nie wysiliłam się na uśmiech, gdyż z wargi mogło jeszcze więcej krwi polecieć, a ja... Nie mam kasy, by iść na pogotowie i prosić, by mi to zszyli, bo znając życie, z pewnością byłoby to płatne. 
  Moja postać miała długie, czarne włosy oraz błękitne oczy. W sumie stworzyłam ją na podobieństwo siebie, tylko życie dałam jej inne. No bo w końcu tutaj, w świecie prawdziwym, nie pikselowym, ludzie nie mogą być postaciami, które latają sobie po ulicy wymahując mieczem na prawo i lewo, nie mogą poskramiać zmutowanych zwierząt, typu gryfa, smoka, nie mogą strzelać z łuku do kogo się chce, no i nie mogą władać żywiołami. Na prawdę szkoda, bo dla mnie, ten świat w komputerze, w tej grze, jest o wiele lepszy, niż ten w moim prawdziwym życiu, które przepełnione jest cierpieniem i chęcią śmierci. W świecie na ekranie mogę robić wszystko, a w szczególności mam szansę wyżyć się na innych oraz zapomnieć o tym całym zmęczonym życiu, które mi się nie udało... A tak w ogóle to jestem ciekawa, czy ktoś miał jeszcze gorzej ode mnie. Czy ktoś cierpiał z jakiegoś powodu. Czy ktoś dzisiaj przeżył lub przeżyje coś, co całkowicie zmieni jego życie. Czy to się stało lub stanie w tym mieście?

Ostatnio edytowany przez Hell (12-05-2013 08:37:29)

Soendiol

   W życiu ciągle coś mi przeszkadzało. Tu już nie chodzi o to, za kogo robię i za kogo postrzegana jestem przez ojca. Tu nie chodzi także o to, że prawie dzień w dzień jestem traktowana przez innych, nieraz starszych mężczyzn, jak przedmiot, towar na półce sklepowej, który służy do zaspokojenia potrzebom fizycznym innych. Po prostu brakuje mi tej wolności. Za rok stuknie mi dzięwiętnastka na karku, a ja nie będę mieć wtedy zielonego pojęcia o słowach "kocham, zależy mi". Ha, oczywiście, jak będę jeszcze wtedy żyła, bo przeciętnie co dwa miesiące ląduję w szpitalu.
  Po chwili ocknęłam się z tych myśli. Wpatrzyłam się w ekran laptopa i zauważyłam, że jakiś nowy bohater się znalazł. Kliknęłam na tą postać i zaprosiłam do grupy. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. No, zazwyczaj mam chętkę poznać jakąś osobę, lecz jak dobrze pamiętam, to zawsze kontakt mi się urywał. Każda znajomość trwała krócej niż trzy tygodnie, jednak poznawałam na prawdę interesujące osoby. Ostatnio nie miałam czasu do pisania z innymi, ponieważ ojciec "załatwił mi robotę w klubie". Tsa, co za pocieszenie! Wraz w wiekiem będzie się miało więcej klientów.

----
Wybacz, ostatnio mam kryzys z weną , no i mój mózg trochę nie ten - źle funkcjonuje o 5 rano.

Ostatnio edytowany przez Hell (13-05-2013 05:21:12)

Soendiol

  Podeszłam postacią do innego bohatera gry, uśmiechając się delikatnie do ekranu laptopa. Tak, gdy jestem w takim stanie to oznacza, że odpłynęłam myślami od rzeczywistości i mój umysł przeniósł się do HellZone.
  - Hej, pomóc Ci nabić poziomy? - wystukałam na klawiaturze. Poziomy, czyli inaczej levele, oznaczają, czy gracz jest dobry w grę. To taka profesja. Im masz wyższy poziom, tym jesteś silniejszy i masz odblokowane inne moce.
  Westchnęłam swoim prawdziwym ciałem i przetarłam piąstkami oczy. Byłam trochę zmęczona. Ogólnie, byłam zmęczona życiem. Miałam dość. Za każdym razem, gdy starałam się przedawkować, ktoś akurat musiał wchodzić do mojego mieszkania i mi przeszkadzać. Ile razy ja byłam na pogotowiu zmyślając, że nie mogę spać, tylko po to, by dostać receptę na środki nasenne, które brałam opakowaniami. W końcu zdarzało się to tak często i lekarze już mnie tak znają, że za Chiny już nigdy nie przepiszą mi tych ukochanych tabletek, dzięki którym śniłam, że jestem wolnym Aniołem i mogę robić co chcę.