Our-Story...

- Zaczekaj Sara! - Przerwała jej bieg Smoczyca, która rzucała wściekłe spojrzenie na drobną istotę w powiewnej, skromnej sukience zapinaną na dwie czarne klamry u piersi. Matka stała oparta o framugę drzwi wyjściowych i wyzywająco oparła łapy na biodrach. Dziewczynka stanęła natychmiast odwracając się powoli do Matki. Czuła jak jej wzrok żółtych ślepi próbuje przewiercić jej duszę.
- C-czy coś się stało? - Zająknęła się, próbując dzielnie wpatrywać się z uniesionym podbródkiem w smocze oczy. Te stworzenia na metr wyczuwały kłamstwo. Smoczyca zmrużyła nieprzyjemnie powieki, jej twarz przybrała groźny grymas.
- Co tam chowasz? - Spytała chłodno, podchodząc do córki o krok do przodu. Sarę wzdrygnęła panika, cofnęła się i odparła szybko. Ręce się lepiły od potu, mocno zaciskając na paczce orzechów laskowych. Zapanowała nieznośna cisza, przytłumiona myślami dziewczynki "Chciałam tylko... Wiewiórka". Ale czy ta wiewiórka niedawno zrobiła jej krzywdę? Czy tak się odpłaca za zmarnowanie paru kropel krwi?
Z nieba zaczęły spadać pojedyncze krople, zanim się obejrzała, wszystko stało się mokre i obślizgłe. Na powierzchnie zaczęły wychodzić ogniste kreciaże. Smocza twarz zmieniła się gwałtownie. Strach i przerażenie na twarzy Mamy odczytała po sekundowym opóźnieniu. Ciało uniosło się metr nad powierzchnią. Widziała jak w zwolnionym tempie wyciąga ku niej łapy z wydłużonymi szponami, dzielił je metr, może dwa. Jej wzrok zatrzymał się na różowym cielsku, które cicho wypuściło dym z paszczy gębowej i uniosło coś w rodzaju głowy w kierunku niewinnej dziewczynki. Z wrażenia opuściła laskę i torebkę z orzechami. Fala zbliżającego się ognia opętała jej ciało.

Nie krzyczałam, właściwie nic nie czułam. Była tylko biel i czerwień, biel, która zamienia się w skrawki popiołu i czerń, resztki palącej się skóry. Powieki same się zamknęły. Czułam jak moje ciało pochyla się i klęczy przed śmiercią. Twarz matki znikła za ścianą czerni, widziałam teraz jedynie białą kostkę, która toczy się po spalonej ziemi. Stanęła na liczbie 16, na moim wieku. Uniosłam się tak lekko jak piórko, które ignorując grawitację wznosi się jak para wodna ku górze.
Ktoś mną szarpnął. Słyszałam krzyki, ale nie były takie głośne jak w rzeczywistości. Były szeptami, zrozpaczonymi szeptami, które stawały się coraz wyraźniejsze. Ból i otępiałe wrażenie ciężkości powróciło. Zmarszczyłam brwi, wyrywając ze swojego gardła cichy jęk. Otworzyłam oczy, albo tak mi się wydawało, bo zamiast mojego smoczego domku widziałam głęboką czerń. "Straciłam wzrok". Mimo tego, że nic nie widziałam, coś spływało z pomiędzy powiek. Policzki zwilżyły się i już wiedziałam, że to były łzy. Nie mogłam ich powstrzymać. Wykrzywiłam twarz w cierpieniu, próbując poruszyć jakąś część ciała. Nic. Ugryzłam się w język, zaciskając zęby. Nadal nic. Zrezygnowana wsłuchiwałam się w szepty. Nic nie zrozumiałam, te odgłosy były jakby w oddali, ale wyraźne i niskie.
- Co mamy z nią zrobić? Psia mać! Wygląda jak kawał spalonego mięsa. - Ocenił niezbyt optymistycznie pierwszy głos.
- Może lepiej poczekajmy aż się obudzi? - Zaproponował cieńszy głos.
- I co? Może jeszcze poczekajmy aż nas pożre! Licho wie jaka to menda drapieżna! - Trzeci głos. Miałam wrażenie jakby było ich pięciu, ale najwyraźniej tylko ci trzej prowadzili jako taką konwersację na jej temat.
- Ślepy jesteś? Nie ma nawet pazurów. Nic nam nie zrobi tępaku. - Pierwszy głos.
- Jasne! A wiesz o takim przysłowiu "Nie oceniaj książki po okładce"?
- Zamknij paszcze Piotrusiu! - Krzyknął trzeci głos, ale natychmiast umilkli. Przestraszyłam się, bo nie słyszałam nic przez co najmniej trzy minuty. Ktoś musiał przyjść.
- Słychać was w całej wiosce, śmieci. - Mruknął chłodny głos, który dodał po zastanowieniu. - Kto to jest?
- Nie wiemy, Panie. Uratowaliśmy ją od ognistego kreciaża. - Odpowiedział na pytanie nowo przybyłego gościa pierwszy głos.
- Spalić ją. - Rozkazał gniewnie.
- A-ale... - Zawahali się w tym samym momencie pierwszy i drugi głos.
- Natychmiast gnijące odpadki ludzkości! - Zagrzmiał przerywając ich komentarz.
Usłyszałam jak coś szybko przerywa powietrze, a potem krzyk każdego z nich po kolei. W powietrzu unosił się zapach spalenizny, to najwidoczniej ja. Ze strachu omal nie zemdlałam. Potem poczułam twarde dłonie na swoim ciele, które mało ostrożnie rzuciły mnie w jakichś rów.
Po policzku ponownie spływały mi potoki łez. Była jedna pocieszająca rzecz - czułam dotyk i słyszałam, więc nie jest ze mną tak źle jak myślałam. Długo nie minęło czasu, jak pisk opon koło mnie zabrzmiał tak zbawiennie, jak ugaszenie pragnienia w najgorętszy dzień.
- Ej, Daniel! Chodź tu! Znalazłem nieprzytomną dziewczynę! - Powoli traciłam świadomość gdzie trafiłam i zdałam sobie sprawę, że muszę jakoś zawołać o pomoc. Podniosłam dłoń na dwa centymetry, ale starania poszły na marne, gdy dłoń znowu upadła z cichym trzaskiem o ziemie. Chyba złamałam kość...
- K-kto t-to jest? N-nie-nie widziałem j-jej w-wcześniej-niej.
- Zabierzmy ją stąd. Tu jest niebezpiecznie.
- D-d-dobrze, a-ale my j-ją nie zn-znamy. N-nie możemy. O-ona nie ży-żyje.
- Widziałem jak poruszała ręką! Pośpieszmy się, bo gobliny mogą tu przyjść. - Ku mojemu zaskoczeniu, dłonie, które mnie teraz dotykały, były miękkie i gorące. Nie miały nic z tych wcześniejszych zimnych i kamiennych dłoni, które mnie rzuciły w ten rów. W duszy podziękowałam im za ich poświęcenie, miałam ochotę wybuchnąć rzewnym płaczem, że na tym świecie istnieje jeszcze takie coś jak dobroć.
Nie miałam pojęcia kiedy zasnęłam, ale gdy rozwarłam z lekkością oczy i ujrzałam przed sobą biały sufit, podziękowałam Bogu, że żyję. Że mogę znowu ujrzeć biel, nawet taką wyblakłą jak ten sufit pokryty w pajęczynach i kurzu.
- Obudziła się... - Szepnął łagodny i barwny głos młodzieńca z jasnymi włosami. Jego błękitne oczęta śmiały się do mnie, zauważyłam nawet szeroki uśmiech na jego twarzy. Był ładny.
- Hej, wszystko w porządku? - Zapytał ukazując rząd równych, białych zębów. Nie wiedziałam co odpowiedzieć, więc po prostu milczałam, wpatrując się w jego twarz. Zaniepokojony odwrócił się, dopiero teraz zauważyłam za jego plecami klękającą postać. Gęste ciemnobrązowe loki zasłaniały połowę twarzy drugiego chłopaka, mimo to, dostrzegłam brązowe oczy młodzieńca. Zmieszana tak dużym zainteresowaniem mną, odwróciłam twarz na sufit. Poczułam także mrowienie w policzkach, co oznaczało, że się zarumieniłam.
- Widzisz co zrobiłeś! Twoja paskudna morda zawsze musi wszystko psuć. - Krzyknął jasnowłosy do przyjaciela, ale w jego głosie nie było wyrzutu. Miałam wrażenie jakby to był niewinny żart. Kątem oka przyglądałam się chłopakom próbując jak najwięcej sobie przypomnieć z wypadku. Ogień, moja matka rzucająca się w moją stronę, śmierć i gobliny. To brzmiało jak fabuła jakiegoś najgorszego koszmaru. Jedna łza spłynęła ukradkiem po mojej twarzy staczając się przez gardło. Wsiąkła w koszulę, którą teraz miałam na sobie. Była czysta z niebieskimi guziczkami na piersi. Zastanawiało mnie jedno "Kto mnie rozebrał?"
- J-jak to? C-co ja zrobiłem-iłem? - Oburzył się chłopak w kręconych, pięknych lokach i spojrzał na mnie z uśmiechem. - Jak-ak ci na imię?
Próbowałam uciec wzrokiem przed tymi brązowymi oczami, ale one uparcie wpatrywały się we mnie i w końcu odpowiedziałam słabym głosem.
- Hildegarda. - Wymamrotałam, zażenowana moją nieporadnością w dziedzinie oszukiwania i kłamania. Ścisnęłam palce na pościeli, przykrywając się aż do samej szyi.
- Nie musisz się nas bać. Mam na imię Filip, a to mój brat Daniel. Nic cię nie boli, Hildegardo? - Zachichotałam cicho, nie mogąc się powstrzymać. To imię, brzmiał w jego ustach niczym "Julia". Szybko jednak się otrząsnęłam i zaprzeczyłam energicznym potrząśnięciem głowy, co było prawdą, nie czułam bólu. Filip szturchnął brata w bok, a ten zmieszany wyprostował się i odwrócił odemnie wzrok.
- Wybacz za niego, nie potrafi się powstrzymać przed niewiastami. - Czy ja dobrze słyszę? "Niewiasty"? A co to takiego? - Dopiero niedawno wrócił ze służby w Kamiennych Kopalniach i jeszcze nie przywykł do widoku tak ładnych dziewczyn. - Powiedział ze szczerym uśmiechem, mrugając do mnie, jakby odgadł moje zmieszanie. Jeszcze bardziej speszona i czerwona ze wstydu, przykryłam się kołdrą po czubek nosa.
- Potrzebny ci sen. Ja muszę wyjść w ważnej sprawie, więc zaopiekuje się tobą mój brat. Bądź grzeczna Hildo, jakbyś czegoś potrzebowała poproś Daniela. - Odparł po czym bezwstydnie pogłaskał mnie po włosach i wyszedł z mieszkania. Teraz, jeszcze bardziej podenerwowana przyglądałam się z napięciem na spokojną postać chłopaka, który wypijał czwartą szklankę herbaty i podtykał mi pod nos jakichś napar. Byłam pewna, że chce mi zrobić krzywdę, ale po paru godzinach przyglądania się jego sennych ale pewnych ruchów, stwierdziłam, że jest całkiem zabawny. Czasami potykał się o zawinięty róg dywanu, po czym siarczyście klną na "goblińskie odchody". Zdarzyło mi się też podglądnąć go w kuchni, gdzie smażył jajecznice z harpich jajek i śpiewał w kółko piosenkę "You're Beautiful" niezwykle przy tym gestykulując. Prawie spalił jajecznice, co wydało mi się mniej zabawne w porównaniu z tańczeniem wraz z kuchenny mopem.
Gdy śpiewał miał piskliwy głos, ale dziwne było to, że wcale się nie śmiałam z jego wokalu. Był wyjątkowy, nie był za wysoki ani za "przesłodzony". Był naturalny. Westchnęłam odkrywając powoli nogi. Usiadłam na łóżku i wpatrywałam się tęsknym wzrokiem w okno. Moja głową pękała od podejrzeń, przypuszczeń i pytań. Zamyślona wodziłam wzrokiem od jednej wieżyczki do drugiej i liczyłam ich malutkie okienka. Każda z wieżyczek miała jedenaście okien i trzy balkony. Gdy przechyliłam się do przodu, ciekawskim wzrokiem poszukując postaci, która znikła za budowlą, usłyszałam głos. Podskoczyłam na miejscu, odwracając się.
- Co robisz?! - Mruknęłam zanim zdążył się wytłumaczyć z nagłego położenia dłoni na moim ramieniu.
- Wybacz, nie chciałem cię ... przestraszyć. - Powiedział i wziął szybko rękę z mojego ramienia, niepewnie kładąc ją na swoim karku. Uśmiechnął się zmieszany i spytał kierując słowa w moją stronę. - Jesteś głodna?
- Nie, ani trochę. - Wypaliłam, ale brzuch zdradziecko zaburczał co wywołało uśmiech na twarzy chłopaka. Podał mi rękę i wsparłam się o niego, gdy zaprowadzał mnie do kuchni. Uparłam się, że chcę tam pójść o własnych siłach, ale nie miałam nic do powiedzenia, gdy okazało się, że nie jestem do tego zdolna.
Usiadłam na krześle z jasnego i lekkiego drewna, przyglądając się talerzowi ciepłej jajecznicy ze szczypiorkiem i bochenkiem chleba.
- Smacznego Hildo. - Rzucił zanim jednym pociągnięciem widelca pochłonęłam całą porcję. Najwidoczniej wyglądałam przy tym wyjątkowo głupio, bo wybuchnął niepohamowanym śmiechem i podał mi swój talerz. Zamarłam z widelcem w ręku i powiedziałam równie dobitnie jak Moja matka, która kazała iść mi spać wieczorem.
- Nie zamierzam jeść twojej porcji. Ahh... - Wciągnęłam powietrze przez płuca, gdy przypomniało mi się drobne kłamstewko. Daniel podniósł na mnie zaciekawione spojrzenie brązowych oczu. Nie mogłam go okłamywać, trzeba mieć szacunek do osób, które się mną opiekowały.
- Ja... Nie mam na imię Hildegarda. - Gdy dostrzegłam, że nadal nic nie rozumie, dokończyłem ze świstem. - Nazywam się Sara Montreux.
- Wiedziałem, że skłamałaś. - Uśmiechnął się życzliwie i podsunął mi swój talerz. - My, elfy, wiemy wiele rzeczy bez słów, proszę zjedź to.
Przypatrywałam mu się nieufnie przez chwilę, ale w końcu wzruszyłam ramionami i zaczęłam kulturalnie jeść jego porcje. Był mi głupio, że tak zrobiłam. Jednak mój żołądek chyba wcale nie żałował mojej decyzji, bo gdy skończyłam oparłam się o krzesło i o mało gdybym nie zamruczała jak Lucjan, gdyby nie słowa Daniela.
- Kim jesteś? Masz białą skórę, ale nie wyglądasz jak umarli. - Zapytał wpatrując się we mnie i skrzyżował ręce na piersi. Odpowiedziałam mu z wahaniem.
- Jestem albinoską, córką smoczycy Alicji z Doliny kwitnącego maku. - Przez moment czułam wręcz jego kolejne pytanie w powietrzu, ale grzecznie czekałam dopóki je nie wypowie.
- Smoki nie m-m... - Zamilkł widząc moje zimne spojrzenie i odchrząknął poprawiając się. Wiedziałam co chciał powiedzieć "Smoki nie mogą mieć dzieci ludzi". - Pokazać ci coś?
Kiwnęłam głową, odkładając widelec na talerz. Po chwili wziął mnie za dłoń i poprowadził wzdłuż korytarza. Zamiast niespodzianek wolałam wiedzieć czy moja Mama żyje, ale usłużnie kierowałam się tuż za nim, przyglądając się pełna obaw starym obrazom na ścianach.