Our-Story...

| imię |  ⁂  Tsuyoshi
| drugie imię |  ⁂  Hideo
| ksywka |  ⁂  Yoshi
| nazwisko |  ⁂  Sato
| wiek |  ⁂  17 lat
| data urodzenia |  ⁂  15 lipca
| znak zodiaku |  ⁂  Rak 
| orientacja |  ⁂  Homo
| sport |  ⁂  siatkówka, koszykówka

⁂  ⁂  ⁂  ⁂  ⁂  ⁂

| kolor włosów |  ⁂  niebieski
| kolor oczu |  ⁂  niebieskie
| wzrost |  ⁂  173 cm
| waga |  ⁂  59 kg

Ostatnio edytowany przez Hell (07-05-2013 15:04:56)

Tsuyoshi Hideo "Yoshi" Sato

  Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka mieszkania, w którym będę "urzędować" przez najbliższe trzy tygodnie. Tak, jestem już po niemiłosiernie długiej podróży, a na dodatek nie mam zielonego pojęcia, z kim będę musiał dzielić ten... Apartament. To znaczy jego miniaturkę, o. Wciągnąłem swoją torbę do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Tak jak mówili organizatorzy - korytarz, mały salonik oraz jeden pokój z dwoma jednoosobowymi łóżkami. Podreptałem do "sypialni" i od razu przywłaszczyłem sobie łóżko obok okna. Torbę położyłem na podłodze, a sam legnąłem jak długi na swój materac. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Typowe beżowe ściany. Dwa łóżka na przeciwko siebie ustawione w kątach. Nad nimi były drewniane półki oraz fotografie przedstawiające góry, obramowane w białe ramki. Pomiędzy łóżkami była mała, jasnobrązowa szuflada, a na niej dwie lampki nocne. Zgaduję, że miały one za zadanie zastąpić szafkę nocną. Z końcem mojego łóżka było duże okno i szklane drzwi na balkon. Na przeciwko komody były dwie małe szafy wykonane z ciemnego drewna.
  Wziąłem głęboki oddech i podniosłem się do siadu. Spojrzałem na zegarek na ręce i przetarłem dłońmi powieki. 19:05. O 20.00 ma być kolacja. Rano śniadanie o 8.30, a od 9.15 zajęcia. Potem o 15.30 obiad i zajęcia popołudniowe, które trwają do 18.45. Dobrze, że dostałem kartkę z rozpiskiem dnia, ponieważ gdyby nie ona, to na pewno nie wiedziałbym, gdzie, co i o której godzinie. Taki już jestem - zapominalski.
  Ziewnąłem przeciągle i zacząłem dumać nad tym, z kim będę dzielił pokój przez te trzy tygodnie. A może będę sam? Bo ten ktoś już dość długo nie przychodzi. Nie, ja nie chcę być sam. Jeszcze się zgubię i co wtedy będzie? Nie, no, dobra, przesadzam, ale jak to niektórzy mówią "jestem niski i nigdzie mnie nie widać. W szczególności na boisku". Mam to uznać za komplement? W sumie na boisku ta cecha mi się przydaje, ale tak w życiu prywatnym to niezbyt. Nie lubię być niezauważalny, ale za to czasami mogę kogoś postraszyć. Wtedy jest fajnie.

Tsuyoshi

  Leżałem sobie spokojnie na łóżku, a raczej siedziałem, kiedy nagle do MOJEGO pokoju wparował Ya-... A-asakura. Spojrzałem na niego oczami wielkości pięciozłotówki i już miałem coś powiedzieć, więc otwarłem buzię, lecz on mnie uprzedził. Zrobiłem zdziwioną minę. Wait.
  - Co? Przecież byłem pierwszy i to chyba ciebie powinni dać gdzie indziej - stwierdziłem, cały mierząc go wzrokiem. Boże i Trójca Święto, za jakie grzechy skazaliście mnie na tego gościa? Przecież byłem u spowiedzi... Co prawda pół roku temu, ale jednak byłem! No, ale ja się pytam, dlaczego on? Dlaczego Yagi Asakura?
  - A nie pomyliłeś czasami mieszkań? - zapytałem niepewnym głosem. Przecież taka opcja też wchodzi w grę.