Our-Story...

Godność
Na imię jej Eres, imię to oznacza 'cudowna'. Tak, nie ma to jak rodzic z obsesją na punkcie Celtów, bo właśnie stąd jej imię. Zaś nazwisko jej to Ichiro.

Wiek
Lat ma ta panna szesnaście, i parę miesięcy, lecz kto by to tam liczył.

Wygląd

Eres Ichiro

Byłam naprawdę zadowolona... O ile wiecie, co to ironia, to zrozumieliście te słowa. Nie to, że chciałam mieszkać z Akumą, po prosto tak przypadkiem się złożyło. Choć na pewno maczała w tym ręce moja matka, w końcu to po niej jestem taką manipulantką. Według mnie była to jedyna rzecz, w którym moja rodzicielka się sprawdzała, bo w domu to i tak jej prawie nigdy nie było. W przeciwieństwie do taty, który na moim punkcie, swej jedynej córeczki, przewrażliwiony. Ale on też był podejrzanie zadowolony, gdy się okazało z kim będę mieszkać. Moja rodzina zdecydowanie jest chora, nawet ja.
Taksówka się zatrzymała, a kierowca wysiadł, by wyjąć moje bagaże. Mi aż tak się nie śpieszyło, ale on za to dostawał pieniądze, a mi nikt nie zapłaci za mieszkanie z Akumą. Drzwi przede mną się otworzyły, więc w końcu wysiadłam. Gdybym mogła to pewnie już bym była po drugiej stronie globu, ale jest to niemożliwe. Odetchnęłam głęboko, uspokajając się wewnętrznie. Będzie dobrze, musi być... Ale jeśli sugerować się prawem Murphy'ego, to jeśli coś może pójść źle, to pójdzie źle. Po ilu minutach się pozabijamy?
Wręczyłam taksówkarzowi należną kwotę, wzięłam swoje bagaże i podeszłam do drzwi. Mój niezadowolony grymas, zamienił się w sztuczny uśmiech. Ona i tak pewnie to rozpozna, ale spróbować można. Przy najbliższej okazji, jeśli razem z Akumą same się wcześniej nie pozabijamy, to uduszę moją matkę.
Zapukałam do drzwi, a gdy po chwili otworzyły się, od razu powiedziałam ze sztuczną wesołością:
- Chochliku, zmieniłaś się coś?


wreszcie znalazłam spokojne miejsce, gdzie nic nie zagłusza moich myśli - zabunkrowałam się w samochodzie.

Ostatnio edytowany przez Nieve (07-05-2013 16:08:14)

Eres Ichiro

Wywróciłam oczami na jej słowa. Czego mogłam się spodziewać po tym Chochliku? Na pewno nie tego, że będzie starała się być dla mnie miłą. Och, może i byłyśmy małe, gdy poszło do końca naszej przyjaźni, ale gdy chodzi o sprawy sercowe wiek się nie liczy. Dziewczyny chyba już tak mają. Ruszyłam za nią na górę, przy okazji lustrując ją wzrokiem. Moim zdaniem to nic się nie zmieniła, no ale to kwestia sporna najpewniej. Ja zawsze będę w niej widzieć moją starą przyjaciółkę, którą mam ochotę teraz udusić. Bóg się na mnie uwziął i pokarał mnie jej towarzystwem. A moi rodzice nie znają praw Murhy'ego i dlatego mnie tu przysłali. Ha! Jeszcze mamy być razem w klasie! Tak, na pewno się pozabijamy. To tylko kwestia czasu.
- Mój uroczy chochliczek, dalej wyglądasz jak mała dziewczynka. Czas się dla ciebie zatrzymał, nawet kobiecości ci trochę zapomniał dodać. - powiedziałam z zadziornym uśmieszkiem, po czym weszłam do pokoju przez nią wskazanego. - Dalej masz Manfreda? Byłam pewna, że do tego czasu już go wyrzuciłaś. - dodałam, patrząc na nią przez ramię.
Rzuciłam bagaże na łóżko w duchu się modląc, że jednak się coś komuś odwidzi i nie będę musiała tu mieszkać. Choć w cuda nie powinno się wierzyć. W każdym razie rozpakowywanie też odłożę na później, mam przecież mnóstwo czasu. Rozejrzałam się po pokoju, lecz mój wzrok szybko znów wylądował na Akumie. Była urocza i mała, jak jakiś misio. Aż chciało się ją przytulić. Uh, pewnie jest popularna wśród chłopców i dziewcząt w swojej szkole... Oh, na pewno nie pozwolę by miała aż taką sielankę jak dotąd. Zdecydowanie muszę zadbać o jej 'szczęście'.
- Twoich rodziców nie ma? Dawno ich nie widziałam, ale pewnie jak zwykle pracują, huh. - zmarszczyłam brwi w zamyśleniu. Tak, jak byłyśmy młodsze też nieczęsto bywali w domu, przynajmniej tak mi się zdaje. Zwykle większość czasu byłyśmy w szkole, albo na zewnątrz, więc trudno to wyczuć.



z telefonu nie łatwo pisać *3* ręce mi odpadają po wypisaniu 2000 znaków.
W samochodzie było fajniej, niż po nocy słuchać pochrapywać, więc jutro też się tam zabunkruje.

Ostatnio edytowany przez Nieve (07-05-2013 16:08:34)

Eres Ichiro

Uśmiechnęłam się pod nosem, mając ochotę się roześmiać. Nie warto pytać, co mnie tak rozbawiło, bo i tak bym nie odpowiedziała. Ale jej zachowanie było według mnie naprawdę urocze. A z tym miśkiem w ręce to jeszcze bardziej miało się wrażenie, że ma się do czynienia z dzieckiem z podstawówki.
Zeszłam na dół w poszukiwaniu kuchni. Byłam głodna. Ale kto by po takiej podróży długiej nie był? I miałam ochotę na herbatę, na pewno pomogłaby opanować atmosferę.
Nie przejmowałam się tym, że mogłabym poprosić Akumę o pomocy, zamiast robić niepotrzebny hałas podczas przeglądania wszystkich szatek i wyjmowania tego, co moim zdaniem się przyda. Swoją drogą ciekawe czy mój Chochliczek sam sobie gotuje obiady, czy woli odgrzewane śmiecie ze sklepu. Brr, gdyby to jeszcze jadalne było.

Eres Ichiro

- Nie zabiję, chyba że ciebie~! - odkrzyknęłam wesoło za dziewczyną, po czym zajęłam się już tylko przygotowywaniem herbaty. Co prawda wolę do tego kawę, ale tą pijam jedynie rano, żeby nie zasnąć zbyt szybko. Ugh, dobra, nieważne jest to w końcu. Po jakiś dziesięciu miałam pyszną, aromatyczną herbatkę gotową w filiżance. Wzięłam ją do ręki i ruszyłam do salonu, gdzie urzędowała Akuma. Opadłam na jeden z foteli, uśmiechając się szeroko do dziewczyny. - Chochliczku, co zwykle jadasz w szkole? - spytałam ciekawa, upijając łyka mojej super słodkiej herbaty. Albowiem bez cukru nic nie jest pijalne. - Sama sobie gotujesz jedzenie? - zadałam kolejne pytanie, nim zdążyła mi odpowiedzieć. Co prawda nie oczekuję innej odpowiedzi niż rozeźlony wzrok, ale kto wie, może jednak coś powie?

Eres Ichiro


Zaśmiałam się lekko, powoli popijając moją herbatkę. Naprawdę, Akuma była równie miła co zwykle, nie oznacza to jednak, że jakoś specjalnie za tym tęskniłam. Było mi to jak na razie obojętne, byle móc w szkole się ciut nad nią poznęcać. Tu dodatkowo. Sprawie, że jej życie stłamsi piekielny lód. Mały, biedny chochliczek.
- Nie musisz, i tak wiem, że mnie kochasz, chochliczku. - mruknęłam, uśmiechając się pobłażająco. Przeniosłam wzrok na telewizor, gdzie leciały jakieś bajki. Co kto lubi, ale naprawdę, musiała oglądać taki hłam? Nie lubiłam bajek, już. Denerwowały mnie w swej naiwności, nic na to nie poradzę. - Coraz bardziej jestem przekonana, że dzieckiem pozostałaś, Chochliczku. - dodałam, nie przejmując się jednak tymi bzdurami, które ona oglądała. Niech robi co chce.