Our-Story...

'Lost between Elvis and suicide
Ever since the day we died, well
I’ve got nothing left to lose
After Jesus and Rock N Roll
Couldn’t save my immoral soul, well
I’ve got nothing left
I’ve got nothing left to lose'





'Take me, I'm alive
Never was a girl with a wicked mind
But everything looks better
When the sun goes down'

Imię: Sally Ann
Nazwisko: Clive
Wiek: 17
Data Urodzenia: 03.08
Płeć: Kobieta
Orientacja: Hetero



'You make me wanna die
I'll never be good enough
you make me wanna die
And everything you love
will burn up in the light
Every time I look inside your eyes
You make me wanna die'

Każdy medal ma dwie strony, jedną dobrą, drugą złą. Jedna jest maską dla drugiej, jednej z nich nigdy nie chcemy pokazać. To samo w sobie jest takie sztuczne, a zarazem takie ludzkie. Czyż to nie jest typowe dla naszego gatunku zachowanie? Zwierzęta takie nie są, w przeciwieństwie do nas. To w pewnym sensie smutne, że nie umiemy być ze sobą szczerzy.
Sally kryje swoje wszystkie złe uczucia pod maską szczęścia. Pod uśmiechem, który nie ma w sobie nic ze sztuczności, bo ona naprawdę jest radosna, choć w jej oczach widać niepewność i dystans do świata. W jej czynach widać chęć pomocy i nauki, chłonięcia wiedzy, lecz woli ona teorię do praktyki. Gdy ma chwilę samotności od razu pogrąża się we wspomnieniach z dzieciństwa, a raczej przebłyskach tego, co pamięta. Jest nieśmiała, nie lubi przebywać w dużej grupie ludzi, bo od razu się zacina, tym bardziej, gdy nagle cała uwaga, skupia się na niej. Wyróżniać się wręcz nienawidzi. Jednak, gdy temat jej odpowiada to mogłaby nawijać w kółko.
Z drugiej zaś strony jest dość wybuchowa, umie się na kogoś wydrzeć bez powodu. Nie jest ufna w stosunku do ludzi, ale kto by był na tym świecie? Tylko głupiec bez instynktu samozachowawczego. Ot, mniej więcej taka jest Sally.



'Taste me, drink my soul
Show me all the things
That I shouldn't know
When there's a new moon on the rise'

Nie kumam sensu pytań 'lubi, nie lubi', bo przecież jakby chciała to sama by wam powiedziała, a wy mnie tak beznadziejnie z tego wypytujecie. No przecież, nie wydrze się na Was, bo ją o to zapytacie! Ale dobrze, niech tam Wam będzie.
Kilka najważniejszych rzeczy, które Sally lubi:
~ Słodycze! Ciamciaki, kto ich nie lubi? A ona by mogła je jeść tonami... Nie wiem, gdzie u niej odkłada się ten tłuszcz, bo go nie widać. ~
~ Stonowane kolory, bo wtedy nie wali jej nic po oczach. ~
~ Czesać włosy, bo wtedy przy takim jednostajnym ruchu, o wiele lepiej jej się myśli. ~
~ Zwierzęta, które nie zaczną na nią szczekać, ani jej nie pogryzą. ~
~ Naturalnym jest, że lubi spokojną muzykę, głównie wygrywane na fortepianie. ~
~ U ludzi innych lubi, gdy są stanowczy i wiedzą czego chcą oraz potrafią się wysłowić. Wtedy ulatuje zdecydowanie mniej jej cennego czasu. ~

I kilka z tych, których nie lubi:
~ Zdecydowania nachalność i hałasowanie to coś czego nienawidzi. ~
~ Ona nie umie pływać... Tak, nie lubi większych zbiorników wodnych. ~
~ Błyskotek, tumultu złota, diamentów i tak dalej. Coś takiego jest zdecydowania denerwujące. ~
~ Ciemności? Po ciemku nie da się czytać, a wyobraźnia płata figle, chyba nikt by tego nie lubił. ~
~ Książek, które nie mają w sobie anie jednego faktu, prawdziwego zdarzenia, czy czegoś w tym stylu. ~

Ostatnio edytowany przez Nieve (24-02-2013 13:02:55)

Powiedzenie, iż nic nie czułam byłoby kłamstwem. Wszystko mnie bolało, a dodatkowo moje oczy, nawet zamknięte, raziła jasność panująca w pomieszczeniu. Ale w takim razie gdzie jestem? Ostatnie co pamiętam to... Wyszłam z klasy wcześniej, ale co było później?  Nie wiem, naprawdę nie wiem, w głowie mam pustkę. Wiem, że to na pewno nie mój pokój, tam nigdy nie było tak jasno.
Zacisnęłam dłonie w pieści i zmarszczyłam brwi. Cholera, niech to nie będzie to, co ja myślę, że to jest. Nie otwierałam oczu, bo zbyt się bałam tego, co ujrzę, albo braku tego czego się spodziewam. Rin. On tu był prawda? Musiał być, nie zostawił by mnie teraz chyba samej? A jeśli... Nienawidzę tego, cokolwiek by się nie stało, to oczywiste, że on nie będzie odwzajemniał moich uczuć. Głupia słabość, na którą nic nie mogę nawet poradzić.
Mimo całej mojej niechęci, powoli jednak otworzyłam oczy. A jednak to to. Tylko dlaczego trafiłam do szpitala? Mam nadzieję, że szybko się dowiem. Szybko znów zamknęłam swe liliowe oczy, nie chcąc widzieć tej przerażającej bieli.

Ostatnio edytowany przez Nieve (27-02-2013 11:35:39)

Gdy drzwi się otworzyły, nie zwróciłam na to uwagi i dalej leżałam bez ruchu. Jednak gdy tylko usłyszałam tak znajomy mi głos, który rozpoznałabym wszędzie, od razu otworzyłam oczy, patrząc na przyjaciela. Cholera, naprawdę bolało, że nie mogłam go nazwać nikim więcej mimo mojego uczucia. W tym momencie naprawdę czułam się, jak Severus Snape z książek o Harry'm Potterze. Jego miłość też mnie była odwzajemniona, a on nigdy nie pokochał nikogo innego, niż Lily. Marny mnie czeka los, oj marny.
- Rin? Coś się stało? Jesteś smutny... Czemu? - wykrztusiłam z siebie, nie mogąc oderwać wzroku od niego. Odganiałam od siebie wizje siebie, jako starego mistrza eliksirów. To było bardziej straszne, niż ta biel, która mnie w tym momencie otaczała. - Dlaczego przyszedłeś sam? - nasunęło mi się jeszcze na język. Mimo wszystko zdziwił mnie fakt, że jego dziewczyna z nim nie przyszła. No, może i robiła mi ostatnio naprawdę dzikie awantury, ale sądziłam, że to tylko chwilowe, nie brałam tego na poważnie. No i nie mówiłam o tym Rinowi, by go nie martwić. Zresztą wcześniej byli tacy szczęśliwi, nie chciałam tego psuć, nawet jeśli jej oskarżenia były nie uzasadnione. W końcu byłam z Rinem przyjaciółmi od dawna, normalnym było, że spędzaliśmy dużo czasu razem.
Odgarnęłam włosy, które opadły mina twarz, po tym, jak przed chwilą chciałam się podnieść. Ale jeszcze za bardzo mnie wszystko bolało. Choć nie to było dla mnie najgorsze, a to, że nie mogłam przytulić Rina i go pocieszyć, nawet jeśli nie znałam przyczyny jego smutku. Bo przecież ja zawsze będę przy nim, nie ważne co się przydarzy.

Ostatnio edytowany przez Nieve (28-02-2013 19:36:20)

Spojrzałam się na niego zdziwiona, po czym uśmiechnęłam się delikatnie, ucieszona, że jednak jest tu ze mną. Wysunęłam swoją dłoń spod jego i zaczęłam ją gładzić. Lubiłam to robić, ogólnie lubiłam przy nim przebywać, w każdej możliwej chwili. Gdyby tylko powód był tak prostu, jak kiedyś... Choć dla niego wciąż byłam tylko przyjaciółką, nikim więcej i wiedziałam, że się to nie zmieni.
- Nie chcę byś był smutny, a mi naprawdę nic nie jest. - powiedziałam spokojnie, a mój uśmiech poszerzył się odrobinę. Gdyby to wszystko naprawdę było takie proste, jak wtedy gdy byliśmy dziećmi. - Możesz coś dla mnie zrobić? - spytałam, patrząc na niego, a dokładniej w jego oczy. Były takie śliczne, tylko ten smutek nijak mi do nich nie pasował. Nienawidziłam, gdy taki był i zawsze wtedy chciałam go rozweselić. Tym bardziej, że teraz to przeze mnie. Obwiniałam się za to, ale nie mogłam zrobić w tej chwili za wiele, nawet jeśli tak bardzo chciałam.

Udałam, że się przez chwilę zastanawiam, a w moich oczach zamigotały psotne iskierki. Jednak me plany w żadnym stopniu na pewno nie były szatańskie, co to, to nie, ja po prostu chciałam w tym momencie tylko jednego.
- Uśmiechnij się. - powiedziałam po prostu, patrząc na niego z tym swoim radosnym uśmieszkiem. Nie mogłam już naprawdę znieść jego smutku, to mnie tak bardzo dobijało. Przez chwilę na mojej twarzy pojawił się wyraz smutku, jednak szybko znów się uśmiechnęłam. Cholera, za bardzo się za każdym razem staram, byle tylko zobaczyć uśmiech na jego twarzy. Ale w tym momencie... Czy ja bym mogła pójść inną drogą niż tą którą obrałam już jakiś czas temu? Może tak, a może nie. Nie wart zresztą nigdy zadawać pytań 'Co by było gdyby...', bo to tylko daje złudną nadzieję.

Nie, źle. To było sztuczne! Udałam obrażoną, po tym jak się 'uśmiechnął', jednak jego późniejsze słowa zszokowały mnie na tyle, że nawet to wyleciało mi z głowy. Z początku myślałam, że mi się przesłyszało, jednak w miarę szybko uświadomiłam sobie co do mnie powiedział. Szok był wręcz wypisany na mojej twarzy. Że co proszę? Nie jest już z... Evelyn?
- Dlaczego? - spytałam pustym głosem. To nie mogło się przecież stać, to było takie nierealne dla mnie. Przecież oni byli szczęśliwi, prawda? Więc... - Dlaczego zerwaliście? - powtórzyłam swoje pytanie. Miałam nadzieję, że powie mi prawdę, a nawet jeśli skłamie... Przecież znamy się tak długo, zauważyłabym to bez problemu. To musiało być coś naprawdę poważnego skoro ta dwójka zerwała ze sobą, to nie mogła być błahostka. Z byle powodu by się coś takiego nie stało na pewno.

Mój wzrok nie był już radosny, prędzej w tym momencie znalazł się mój cały żal. Skłamał mi. To nie mieściło się w głowie... Dobra, mieściło, ale to było niezwykle denerwujące gdy to robił, wiedząc, że przecież wiem o nim prawie wszystko. Ale skłamał, bo albo nie chciał mnie w tym momencie martwić, albo po prostu nie chciał o tym mówić. W tym drugim wypadku powinnam to z niego wyciągnąć siłą. A w pierwszym... Ej, to mnie dotyczy! Chciałabym to mimo wszystko wiedzieć wtedy.
- Jak to nie ważne? - spytałam urażona, przekręcając głowę na jeden bok. - Proszę, powiedz mi. - dodałam jeszcze, tym razem jednak już łagodniejszym tonem. Przecież może mi powiedzieć o wszystkim, więc czemu o tym nie chce? Może czasami jednak za dużo od niego wymagam, lecz przecież nie można dusić wszystkiego w sobie, dlatego zawsze naciskałam. Razem zawsze o wiele łatwiej było sobie ze wszystkim poradzić.

Ostatnio edytowany przez Nieve (01-03-2013 17:44:32)

Odpuściłam, choć naprawdę mnie zabolało, to że nie chciał nic na ten temat powiedzieć. Może powie mi później, bo mam nadzieję, że nie dowiem się z plotek, o ile takowe są. Westchnęłam zrezygnowana, chcąc nagle zapaść się pod ziemię. Nie powinnam była tak nalegać, nie powinnam, ale to nie moja wina, że zwykle wszystko mi mówił, nawet jeśli to wymuszałam. W końcu czasami trzeba się natrudzić, by czegoś się dowiedzieć.
- Ja... - zaczęłam, jednak w tym momencie nie wiedziałam, czy powiedzieć mu prawdę, czy nie. W końcu wcale dobrze się na ciele nie czułam, tym bardziej że po tym co się stało, choć nie wiem co to było, strasznie mnie teraz wszystko bolało. W ogóle to ciekawe ile ja spałam. - Dobrze. - skłamałam, uśmiechając się do niego lekko. No, to było po części prawdą, bo jedynym mym powodem, dla którego powiedziałam 'dobrze' było to, że to właśnie on jest tu teraz przy mnie, nawet jeśli nie chce nic konkretnego mi powiedzieć.

Ostatnio edytowany przez Nieve (01-03-2013 18:46:02)

Ucieszyło mnie to, że uśmiechnął się, choćby lekko, ale to było już coś. Przynajmniej się już tak nie smucił. To dziwne czego ludzie umieją dokonać z miłości... Choć nie wiem, czy to tym razem było z miłości, czy może z czystego egoizmu. W końcu jednak zwykle myślałam przeważnie o dobru Rina, jednak raz na jakiś czas zdarzało mi się coś robić dla własnej satysfakcji, tak jak teraz prawdopodobnie. Ach, czasem trudno to odróżnić naprawdę.
Gdy zadał mi pytanie, wydęłam policzki i zaczęłam się zastanawiać, jak zwykle przykładając palec wskazujący do policzka. Takie już tam przyzwyczajenie, które trudno mi porzucić, było to w pewnym sensie w końcu częścią mnie.
- Nie... Sądzę, że nie. - odpowiedziałam, całkiem ignorując burczenie w swoim brzuchu. Łajt, póżniej zjem, ter nie chcę zbytnio, a poza tym... Rin tu teraz jest, czyli mam gościa i nawet jeśli to szpital, to jest on najważniejszy dla mnie. - Ile dni już minęło? No wiesz, od tego zdarzenia... - spytałam się niepewna, czy chcę jednak to wiedzieć. Bo jeśli odpowie, że minęło już wiele dni to, to musiało być coś poważnego,  a ja nawet tewgo niepamiętam. Wiem, że niby takich rzeczy zwykle się nie pamięta, ale ja naprawdę chciałabym to wszystko wiedzieć.

Zmarszczyłam nos, gdy usłyszałam co powiedział. Długo, dosyć długo. Naprawdę ciekawi mnie, co się takiego wydarzyło. Zrobiłam załamaną minę, a potem powiedziałam:
- Straciłam cały tydzień lekcji! Ach, jak ja to nadrobię, to jest niewykonalne!
Po tych słowach uśmiechnęłam się i uniosłam rękę, tak by móc mu sięgnąć do twarzy, po czym poczochrałam go po włosach, robiąc na jego głowie jeszcze większy bałagan. Zaśmiałam się lekko, przymykając odrobinę oczy. Zignorowałam bół, który przeszył moje ciało, wyciągąjąc już obie ręce w jego stronę. I to w takim geście, jakbym chciała go przytulić z tym, że nie mogłam się zbytnio jeszcze ruszać.

Popatrzyłam na nasze złączone dłonie, jednak wciąż nic nie powiedziałam. Widocznie nie zrozumiał tego gesu. Albo zrozumiał i to zignorował, lecz za to czekałaby go kara, o. Nie zlekceważyłabym jakiegokolwiek zognorowania mojej niemej prośby, tym bardziej gdy prośba jest taka. Na słowo 'nadrobisz' pokiwałam tylko, wciąż uporczywie wpatrując się w nasze złączone dłonie. Ej no, ja chcę tulu, a nie...
- Nie wiem. - odpowiedziałam szczerze, przenosząc wreszcie wzrok na jego twarz i uśmiechając się lekko. Taka była prawda, lecz miałam nadzieję, że niedługo. Nie lubiłam zbytnio takich miejsc, zarówno przez tą biel, jak i to z czym mi się kojarzyła. - A teraz przytul! - powiedziałam, niczym dziecko, które chce lizaka. W sumie to w tym momencie zdecydowanie pasowałabym na taką rolę.

Poczułam takie przyjemne ciepło wewnątrz, gdy mnie przytulił. Znów zaczęłam przeklinać się za swoje uczucia, na które nie mogłam nic poradzić. To było zarazem moje szczęście i przekleństwo, ech. Przeszły mnie ciarki, gdy wypowiedział mi słowa do ucha. Jednak zdziwiło mnie jedno słowo, a raczej to ono tylko przyciągnęło moją uwagę.
- Wypadek? - spytałam spokojnie, starając się nie pokazać po sobie zdziwienia, ani złości. - Skoro wiesz, czemu nie powiedziałeś mi, co się stało? - zadałam kolejne pytanie. Chciałam wiedzieć, choć nie chciałam naciskać zbytnio. Tak, czy siak będę musiała się w końcu dowiedzieć, co się stało.