Our-Story...

Geniusz! Bardzo mi się podoba. Więc z niecierpliwością czekam na następną część~! ^^

Super... przechodzą mnie ciarki kiedy to czytam, a w moim mniemaniu to chyba dobrze ^^ Trochę przerażające i tajemnicze, ale po prostu cudowne :3 Nie mogę doczekać się następnego rozdziału~!

Rozdział 3
Szkarłat jej krwi zmieszany z ciepłym, letnim deszczem...

      Za oknem leje deszcz, brudne krople rozbijają się o krzywy dach i ściany domu państwa McQueen pokryte są sosnowymi belkami. Wiatr gryzie do kości, przeraźliwie świszczy… Jakby chciał ostrzec mieszkańców przed zbliżającym się niebezpieczeństwem.
      Naolly spokojnie leży w pokoju gościnnym w swoim dawnym, rodzinnym domu. Uśmiecha się i sennie mamrocze imię swojej zmarłej, młodszej siostry.
      Ubłocone, ciężkie motocyklowe buty skrzypią przemoczone pokonując, każdy kolejny drewniany stopień. Rytmiczne, wywarzone kroki kierują się w stronę jednego z pokoi, ręka w czarnej, skórzanej rękawiczce przekręca miedzianą klamkę i uchyla białe drzwi z niemiłosiernym jękiem.
      Naolly śpiąca zaledwie pokój obok przebudza się, przeciąga i zwraca nieprzytomne spojrzenie w stronę szalejącej za oknem ulewy.
Myśli o wielu rzeczach; problemach z pracą, czy kotłem na uczelni. Jednakże nawet krótkiej chwili nie poświęca na spekulacje związane z tajemniczą śmiercią siostry.
Spuszcza bose stopy na miękki, biały dywan koło łóżka, przeciąga się, ziewa i kieruje swoje spojrzenie w stronę szarego budzika, leżącego na nocnej szafce.
Klnie pod nosem widząc wczesną godzinę i ociężale podnosi się z posłania.
      Wychodząc z pokoju natychmiast obejmuje swoje nagie ramiona. Jasna cholera! Dlaczego tu jest tak zimno? Wrzeszczy w myślach, zaglądając po kolej do każdego z pokoi. W sypialni matki okna są szczelnie zamknięta, a łóżko idealnie zaścielone. Znowu się upiła Myśli dziewczyna przypominając sobie wiele bezsennych nocy spędzonych na zamartwianiu się o zdrowie kobiety.
Parska i wygina usta w podłym uśmiechu, kierując się do kolejnego pomieszczenia. Zastyga w bezruchu widząc uchylone drzwi do pokoju siostry i błotne ślady tworzące prowadzącą tam ścieżkę.
      Serce wali jej niczym młotem, słyszy tylko jego głośne bicie i chrobot świerkowych gałęzi, ocierających się o małe, sosnowe okienko w korytarzu.
Przełyka głośno ślinę i obraca się wokół siebie spanikowana. Stawia ostrożnie bose stopy na beżowej wykładzinie, warzy każdy krok i krzywi się słysząc najcichsze nawet skrzypnięcie. Wraz z każdym pokonanym centymetrem szorstkiego dywanu do jej uszu docierają ciche odgłosy dobiegające z sypialni Alexy. Szelest papieru przerywany czyimś głośnym westchnieniem lub cichym chichotem.
Opuszkami drżących palców popycha drewniane drzwi i z sercem na dłoni powoli wchodzi do pokoju siostry. Dobiegające stamtąd blade światło latarki - gaśnie.
Naolly przygryza nerwowo wargę i wytęża wzrok, usiłując dostrzec cokolwiek w otaczającym ją, nieprzeniknionym mroku.
      Słyszy świszczący oddech i dopiero po chwili uświadamia sobie, że to nie jej własne westchnienia. Ciepłe powietrze wypuszczane z ust intruza łaskocze ją w ucho.
Dziewczyna szczęka zębami, a na jej nagich ramionach pojawia się gęsia skórka niespowodowana jednak oknem otwartym w pokoju na oścież.
Strach paraliżuje jej ciało i spowalnia każdy ruch, nie jest nawet w stanie wydusić z siebie słowa.
      - Hm… - Słyszy za sobą cichy pomruk intruza i nim jej mózg rozpozna duszący zapach perfum, czy charakterystyczny płytki oddech, świadczący o kiepskiej kondycji nieproszonego gościa.
Ciężki przycisk do papieru w kształcie Statuy Wolności uderza ją kilkakrotnie w głowę, pozbawiając przytomności, a następnie życia.
      Czarne, skórzane rękawiczki śliskie są od świeżej, jeszcze ciepłej krwi, gdy z niemałym trudem rzucają smukłe ciało Naolly za okno.
Martwa dziewczyna z donośnym pluskiem upada na chodnik przed swoim, rodzinnym domem, a szkarłat jej krwi miesza się z ciepłym, letnim deszczem.

Rozdział 4
Krew z krwi

W pokoju panuje mrok. Za oknem deszcz pada skośnie, zostawiając mokre ślady na małych oknach okolicznych domóstw.
      Na końcu ulicy w parterowym, kamiennym domku Rory Gallagher jeszcze smacznie śpi, gdy jego służbowy telefon dwadzieścia dwie minuty po czwartej zaczyna wydawać pierwsze irytujące dźwięki.
     - Gallagher – unosi się na łokciu i mówi zaraz po naciśnięciu jaskrawozielonej słuchawki.
     - StripQ, numer domu dwanaście. Morderstwo… znowu – Słyszy w odpowiedzi znużony głos Haymitch’a Jacobsa – postawnego, trzydziestoletniego mężczyzny o wiecznie podkrążonych oczach i zaspanym głosie. Rory zna Jacobsa od niedawna, gdyż dopiero od kilku tygodni razem współpracują.
     - Jestem w drodze – mówi, rozłączając się.
     Zapala pokaźnych rozmiarów lampkę, stojącą na cedrowej komodzie przy łóżku i na wpół przytomny naciąga na siebie ubrania z dnia poprzedniego. Nie obchodzi go nieświeży oddech, fryzura w nieładzie, pognieciona koszula, czy mahoniowe łóżko, na którym zostawił splątaną czarną, atłasową pościel. W przedpokoju zakłada wysłużone już, skórzane mokasyny i zatrzaskuje ciemne, frontowe drzwi, a klucz jak zawsze chowa pod słomianą wycieraczkę.
     Odpala zardzewiałego forda i rozkręca ogrzewanie. Parkując przy odpowiedniej ulicy ze schowka wyciąga broń, a z tylnej kieszeni czarnych spodni magazynek.
Zabezpiecza pistolet i wkłada za pas. Z siedzenia obok zabiera swoją ciemną, prążkowaną marynarkę równocześnie na szyję zakładając policyjną odznakę i legitymację.
     - Czy, to nie siostra tej dziewczyny z drogi? – Pyta Haymitch’a, przechodząc pod żółtą, policyjną taśmą.
     - Yup! Naolly McQueen, lat dwadzieścia, kilka miesięcy temu dostała stypendium i wyjechała studiować w Danii… - wyrzuca z siebie na jednym oddechu.
     Rory rzuca krótkie spojrzenie w stronę ciała i szybo odwraca wzrok. Patrzy na dom, gdzie okno na pierwszym piętrze jest otwarte, a jasnozielona firanka lekko faluje na wietrze.
Budynek sprawiający wrażenie przytulnego w świetle niebiesko czerwonych lamp traci otaczającą go zwykle aurę szczęśliwego, rodzinnego domu.
     - Wróciła na pogrzeb siostry i została na dłużej, by wesprzeć matkę… - dodaje popijając aromatyczną kawę z papierowego kubka z logiem miejscowej kawiarni otwartej dwadzieścia cztery na dobę.
     - A gdzie jej matka? – Pyta Rory, spoglądając równocześnie na twarze ludzi zgromadzonych wokół miejsca zbrodni. Jak na zawołanie z końca ulicy dochodzi rozdzierający krzyk kobiety, która odpychając policjantów łokciami przeciska się w stronę córki.
     - Nie! Nie , nie, nie… - powtarza jak mantrę upadając przy zwłokach. Wyciąga ręce jakby chciała pogłaskać, czy przytulić córkę, lecz widząc lepką krew na jej twarzy cofa się i zanosi niekontrolowanym płaczem.
     Niewzruszony Haymitch obserwuje całą scenę bez mrugnięcia okiem, po czym obraca się, woła Sarę, która w ręce trzyma sporych rozmiarów aparat, a sam oddala się w stronę radiowozu.
     Rory podchodzi do kobiety i łapie ją w pasie. Nie protestuje i pochlipując pozawala mu posadzić się na tyłach vana koronera.
     Rory jako, iż nie jest typem pocieszyciela na ramiona kobiety zarzuca swoją marynarkę i obraca się, by odejść.
     - Daniel… - mruczy bardziej do siebie niż do niego.
     Gallagher spogląda na jej zapadniętą twarz, czerwone od łez oczy i drżące wargi. Jest niezaprzeczalnie zjawiskowa.
Ciemne, niemal czarne włosy związane ma w wysokiego koka, z którego wysunęło się kilka, niesfornych pasm. Na szyi złoty łańcuszek z małą łezką o szafirowym oczku mieni się w pierwszych promieniach porannego słońca. Żadna zmarszczka wokół oczu, czy ust nie odbiera jej nawet w najmniejszym stopniu tego piękna.
     - Kim jest Daniel? – pyta Rory, przestępując z nogi na nogę.
     - To mój syn – mówi cicho kobieta, zwieszając ramiona i odwracając wzrok. Niesamowite oczy w kolorze gorzkiej czekolady - myśli Rory.
     Gallagher nie mówi już nic więcej tylko rusza w stronę Haymitch’a, który spokojnie opiera się o radiowóz i czyta jakieś kolorowe pismo.
     - Ona ma syna – mówi Rory, wyrywa gazetę z rąk Jacobsa i rzuca ją na tylne siedzenie samochodu.
     - No i? – Pyta Haymitch ręką przeczesując siwe włosy.
     - Nie uważasz, że wypadałaby mnie o tym poinformować? – Pyta spokojnie Rory.
     - Nie uważasz, że wypadałoby przeczytać akta? – Warczy Haymitch sięgając przez okno po gazetę.
     Rory nic już nie dodaje. Patrzy tylko jak zapłakana kobieta opatula się szczelniej jego prążkowaną marynarką i spogląda w ślad za oddalającym się srebrnym vanem.
     Sara Lucas fotografuje miejsce zbrodni, po czym pakuje sprzęt do samochodu i odjeżdża na pożegnanie trąbiąc radośnie.
     Haymitch kończy kawę i ładuje się do swojego lśniącego jeepa. Ciekawe jak go stać na takie auto? Zarabiamy tyle samo... - myśli Gallagher.
     - Do zobaczenia w biurze! – Krzyczy Jacobs na pożegnanie i znika za zakrętem.    Ulica wokół domu pani McQueen powoli pustoszeje, aż na drodze zostaje tylko ona i Rory. W ciszy oddaje mu marynarkę i zamyka za sobą czerwone, frontowe drzwi.
    Zamyślony Rory odpala samochód i rusza w stronę mlecznego baru niedaleko biura. Parkując z kieszeni spodni wyciąga telefon i dzwoni do – pracującej razem z nim, Sarą i Haymitchem - Zilly.
     - Zleć poszukiwania niejakiego Daniela McQueen, to pilne – mówi, przeglądając równocześnie policyjne akta.
     - Okej, zapisałam – mruczy Zill i rozłącza się. Rory chwilę wsłuchuje się w urwany sygnał, po czym pod pachę wciska dokumenty i z marynarką przewieszoną przez ramię wychodzi z samochodu biodrem zamykając jego nienaoliwione drzwiczki.

Rozdział 5
Uważaj na krew dziewczynko...

Jej głowa bezwładnie leży na kolanach Alexy, obok której położone zostały czarne, skórzane rękawiczki pokryte warstwą zaschniętej krwi. Dziewczyna nadal pogrążona w głębokim śnie, nie jest w stanie zauważyć zabrudzonej błotem, białej wykładziny swojej sypialni.
Na nogach ma za duże męskie, motocyklowe buty, a w kieszeni kurtki schowany przycisk do papieru przedstawiający nowojorską statuę wolności, której niegdyś seledynowa barwa zastąpiona została rubinem krwi Naolly McQueen.
     - Obudź się, obudź się śpiochu - dźwięczny głos Alexandry echem roznosi się po kremowym pokoiku jej przyjaciółki.
Jasno różowe ściany w cienkie, złote pasy przynoszą na myśl słowiczą klatkę. Wszystko jest na swoim miejscu, nawet gram kurzu nie zalega na żadnej z setek książek ułożonych alfabetycznie na drewnianej półce przy oknie.
     Vee przebudza się, otwiera oczy, a gdy jej spojrzenie pada na roześmianą twarz martwej przyjaciółki gwałtownie podnosi się do siadu. Na jej twarzy powoli zaczyna malować się mieszanka przerażenia i smutku.
     - To sen, to wszystko nie jest prawdziwe – stwierdza, ściskając zimną dłoń Alexy. Alexa kręci jednak przecząco głową odwzajemniając uścisk.
     - W całym twoim życiu nie było chwili prawdziwszej od tej, która trwa teraz – szepcze wolną dłonią głaszcząc pyzaty policzek Vee.
     - Świetnie się spisałaś – dodaje, a widząc błysk niezrozumienia w oczach Vee wskazuje jej zakrwawiony dywan i leżące na nim rękawiczki.
Szok jakiego doznaje blondynka jest nie do opisania, stopniowo ogarnia ją czyste, paraliżujące wszystkie kończyny przerażenie. Spogląda na ciężkie, zabłocone, motocyklowe buty i jest całkowicie pewna, że są one - tak samo jak kurtka i rękawiczki – własnością Alex.
Przypominają się jej słowa Alexandry wypowiedziane we śnie na cmentarzu.
     Musisz sprawić, by zapłaciła…
Jedno przerażające zdanie dudni w jej głowie i echem odbija się od ścianek kruchej czaszki.
     - Cz-czy ja kogoś… - ostatnie słowo grzęznie jej w gardle i za żadne skarby świata nie potrafi go z siebie wydusić.
     - Byłaś wspaniała, dziękuję – słyszy w odpowiedzi rozradowany głos Alexy.
     - Nie , nie, nie… To niemożliwe, nie mogłabym. – Mówi stanowczo, kręcąc przecząco głową.
     - Nie mogłabym – dodaje i puszczając dłoń przyjaciółki szybko wstaje. Zaczyna odzyskiwać jasność myślenia.
     To tylko sen, tylko sen. – Uspokaja się zaciskając i rozluźniając piąstki. Usiłuje przypomnieć sobie wydarzenia minionej nocy, lecz ostatnie co pamięta, to czerwona peleryna zanurzająca się w jeziorze niedaleko nekropolii.
     - Niczego nie pamiętasz? Nie pamiętasz jak przerzucałaś bezwładne ciało Naolly przez okno mojej sypialni? Nie pamiętasz głośnego plusku, gdy upadła na murawę przed domem swojej matki? W kurtce jest przycisk do papieru, którym ją ogłuszyłaś, krew mojej siostry znajduje się również na rękawiczkach leżących na dywanie w twojej sypialni. Jakich jeszcze dowodów potrzebujesz, by uwierzyć? – pyta sztucznie zatroskana, ściągając brwi.
     - Nie wierzę ci, to tylko sen, to nie dzieje się naprawdę! – Krzyczy Vee, łapiąc się za głowę.
     - Jeśli to tylko sen, to zapewne zaraz się obudzisz, ja zniknę, krew i dowody twoje zbrodni również. – Odpowiada spokojnie Alexa.
     - Ale co zrobisz, jeśli to wszystko okaże się jednak rzeczywistością… - dodaje uśmiechając się chytrze.
Vee zamyka oczy i robi kilka kroków w tył, a gdy za plecami czuje ścianę osuwa się po niej w dół i siada na brudnym od krwi i błota dywanie.
Obejmuje rękami kolana i zaczyna się powoli kołysać. Liczy każdy swój głęboki i miarowy oddech.
     Jeden, drugi, dwunasty.
     Otwiera oczy. Ślady krwi i błota nadal zaschnięte zdobią dywan. Rękawiczki oblepione świeżą krwią również leżą tak jak wcześniej.
W pokoju natomiast nie ma już Alex, a o jej wcześniejszej obecności świadczy jedynie zielony, sporych rozmiarów karton leżący na jednej z pudrowo-różowych poduszek.
     Blondynka nie wie już co ma myśleć, nie wie, co jest złudzeniem, a co rzeczywistością.
Otwiera pudło, gdzie wiadomość zapisana przez Alex na sztywnym, kremowym papierze została poskładana w eleganckiego, małego łabędzia. Vee drżącymi rękoma rozprostowuje papier i odczytuje.

„Podobno plamy z krwi łatwiej usunąć wodą z dodatkiem soku z cytryny…
PS; Radziłabym schować rękawiczki i buty do tego pudełka, zanim przyjaciele z policji złożą ci wizytę.
Całuję, twoja przyjaciółka, Alex”