Our-Story...

Spojrzała się na niego speszona i zawstydzona z wciąż delikatnym rumieńcem na twarzy i przyglądała się uważnie jak smaruje jej dłoń maścią. Przyjemne. Nie tylko chłód substancji, ale też i... Kolejny raz mogła czuć dotyk jego skóry. Po ciele przeszły ją delikatne dreszcze. Przymknęła delikatnie powieki spuszczając głowę, aby ukryć swoje zażenowanie i jednocześnie zawstydzenie.
- Dz-dzięki.- Odparła cicho lekko piskliwym głosem. Podniosła wzrok i lekko ją wmurowało, lecz po chwili uspokoiła się myślą, iż z pewnością ma on dziewczynę, a sama lekko przesadza. Jednak mimo tego rumiany kolor nie znikał z jej twarzy.

- T-twojego...?- Zapytała patrząc się na Aleksandra lekko zdziwiona. Jak to jego psa? Przecież zgodziła się na wzięcie.
- Ale j-ja mogę go w-wziąć! Naprawdę...- Sprostowała kiedy wrócił z psem pod kurtką i ruszyła wraz za nim. Spuściła wzrok nieco przygnębiona. Nie lubiła stwarzać problemów, ale nigdy jej to nie wychodziło. Zawsze było coś, przez co inni musieli się zająć jej pracą. Tym razem chodziło o psa. Po chwili spuściła i głowę lekko zażenowana. Co by nie było, ona zawsze musiała to zepsuć. Ciszę przerwało jej głośne kichnięcie. Mruknęła pod nosem kilka słów niezadowolenia, innymi słowy żaląc się na samą siebie, po czym zamilkła nie chcąc wyjść na... Bardziej obłąkaną, choć nie wiedziała czy po sytuacji na dachu może być uważana za większą świruskę...

Słysząc jego słowa o mało nie rzuciła mu się uradowana na szyję, ale w ostatniej chwili się powstrzymała i jedyne co zrobiła to tylko pisnęła cicho widząc sporych rozmiarów psa. Weszła na podwórko obserwując go uważnie i starając się nie wchodzić mu w drogę.
- Jak chcesz... Znaczy, daleko mieszkam...- Mruknęła do Aleksandra w odpowiedzi i wsadziła ręce do kieszeni kurtki czekając, aż otworzy drzwi do swojego mieszkania. Nie mogła być spokojna kiedy w polu widzenia miała... Psa większego od kota i po prostu lekko trzęsła się z tego powodu. Z pewnością otrzymałaby nagrodę za najbardziej strachliwego przedstawiciele gatunku ludzkiego na świecie, albo przynajmniej w Polsce...

Kiwnęła głową potakująco w odpowiedzi i bezceremonialnie ruszyła w stronę swego mieszkanka, do którego drogę mimo beznadziejnej orientacji w terenie, znała na pamięć nie pomijając latarni czy kratki ściekowej. Uśmiechnęła się pod nosem ciesząc  nowego pupila i... Przyjaciela. Dla niej Aleksander mimo, iż znała go dosyć... Bardzo krótko mógł być uznany za przyjaciela, jaki jest z nią raczej z własnej woli... W pewnym momencie ich drogi zatrzymała się i powiedziała coś, przez co cała się zarumieniła i speszyła nie wierząc, iż zdobyła się na tą odwagę.
- A-Aleksander... Ty... Znaczy... Co o mnie myślisz...?- Po tych słowach strzeliła swoim kolczykiem w wardze o szkliwo zębów czekając w ciszy na odpowiedź, której albo nie będzie, albo będzie tak absurdalna jak pytanie.

Zaskoczenie na jego twarzy zapewniło ją, iż tylko się wygłupiła zadając tak absurdalne pytanie, lecz odpowiedź była jeszcze bardziej zaskakująca, niż się spodziewała. Fajna... Powiedział, że jest fajna... Mruknęła coś pod nosem z zadowolenia, choć nie myślała, iż po takiej dawce emocji karcąc samą siebie dowie się, że jest... Fajna.
- To... Fajnie.- Odparła zaraz po tym strzelając sobie facepalma. Nic lepszego jednak nie mogła wymyślić. Bo co mogła chcieć usłyszeć? "Wiem, że ci się podobam i ty mi też."...? Szczerze mówiąc nie liczyła na jakąkolwiek odpowiedź. Jednak miło jest czasem wiedzieć, że ktoś uważa cie za fajnego, nawet jeżeli to lekko snobistyczny niebieskowłosy... Ktoś. Teraz przyjaciel, jednak wciąż ktoś. Ktoś kogo nie znała. Ktoś kogo chciała poznać i ktoś, w kim była prawie, że zakochana. Zając sobie sprawę, iż wciąż wpatruje się w jego twarz z miną mówiącą "dziękuję ci choć nie wiem za co" szybko potrząsnęła głową poprawiając po tym zmierzwioną czuprynę i okulary na nosie, aby znów zacząć iść w kierunku własnego domu.

Zamyśliła się na dłuższą chwilę, a z tego stanu wyrwał ją dopiero głos Aleksandra.
- C-co...? Tak, chodźmy...- Odparła, choć nie wiedziała, czy w ogóle coś o tym mówił. Bujanie w obłokach to jej drugie, albo trzecie, kto by tam liczył, imię. Westchnęła cicho na jego pytania. Jak ma odpowiedzieć, żeby nie wyjść znowu na sztywną i nudną? W końcu informacja, że to rodzice będą wybierać jej liceum i zapewne nie będzie miała prawa do głosu, zbyt ciekawą wieścią nie była.
- Tak.- Udało jej się odpowiedzieć na pierwsze pytanie, które znowuż tajemnicą nie było, choć z drugą odpowiedzią będzie miała większy problem zapewne. Jakby to ubrać w słowa...
- Chciałabym mieć jakiś wybór...- Mruknęła bardziej do samej siebie, lecz na tyle głośno, aby i Aleksander mógł te słowa usłyszeć. Myślenie o kolejnej prywatnej szkole na poziomie lekko ją załamywała, bo któż chciałby do takiej chodzić? Dyscyplina, dyscyplina i jeszcze więcej nauki, aby i tak skończyć na dyscyplinie...

- Tak samo mówili posyłając mnie do prywatnej szkoły...- Odparła niezbyt pocieszona. Nigdy wizja płatnej szkoły nie wydawała jej się dobrą. Wzruszyła ramionami. W zasadzie chyba lepiej... Nie będzie robić za pośmiewisko jako osoba nie wiedząca jak to jest mieć dwóję z fizyki, czy geografii, oraz nieskoordynowana fizycznie, czyli idealny obiekt wyżywania swoich frustracji. Słysząc jego pytanie westchnęła cicho.
- Jeżeli drugi koniec miasta to dla ciebie daleko, to daleko jeszcze.- Odparła nieco rozbawiona. Lubiła spacery, zwłaszcza z kimś tak sympatycznym i... Potrząsnęła głową speszona własnymi myślami. Na pewno ma dziewczynę. Ponadto nie interesowałby się kimś młodszym. Uznała to za dobre wytłumaczenie, aby choć na chwilę dać sobie spokój ze wzdychaniem o ile razy na niego spojrzała. Słysząc komentarz o psie nieopanowany atak śmiechu zamachnął się na nią. Chichrała jak skończona idiotka nie mogąc przestać, choć nie było to aż takie śmieszne. Albo było. Sama wizja psa, który załatwił swoją potrzebę fizjologiczną na Aleksandrze była przekomiczna. Już po chwili ze śmiechu łzy zaczęły napływać jej do oczu, przez co wyglądały jak dwa, zielone kryształki.
- To daj. Zsika...- Tutaj przerwał jej kolejny chichot ze słów jakie zaraz miała wypowiedzieć.- Niech się zsi...- Przerwała sobie kolejnym atakiem śmiechu.- Niech się na mnie zeszczy!- Dokończyła tym razem głośniej, przez co okoliczni przechodnie popatrzyli na nią jak na szczerze mówiąc debilkę, co jeszcze bardziej ją rozbawiło. W końcu oparła się o ramię Aleksandra nie mogąc ustać na chwiejnych nogach i złapała się za bolący brzuch.
- Słabo mi...- Mruknęła opierając o jego ramię również głowę, jaka zdawała się wirować i boleć. I tak się kończą takie rzeczy. Ech, a mogła się powstrzymać...

- C-co ty...- Nie dokończyła, kiedy już miał ją na rękach, choć chyba zadowolony z tego faktu nie był. Zaśmiała się pod nosem i poprawiła mu dłonią grzywkę. Spokojnie, on na pewno ma dziewczynę. Nie wypaplaj nic głupiego... Powtarzała sobie w myślach, aby nie poczerwienieć jeszcze bardziej. Westchnęła zastanawiając się jak najprościej wytłumaczyć Aleksandrowi lokalizację swojego domu.
- Za carefourem w prawo i do ulicy Słowackiego, a potem w lewo i prosto, aż do dużej, białej willi z numerem cztery b...- Wytłumaczyła chyba mniej więcej sensownie, po czym znowu cicho zachichotała, bo ludzie pomimo jej wcześniejszych słów wrzucali pieniądze do puszek jakby właśnie odstawiali sztukę teatralną. Spod kurtki szczeniak wręcz wyskoczył i usadowił się spokojnie na jej brzuchu skomląc nieco.
- Mały, ty się przeziębisz... Weź się do Aleksandra przytul... Cieplejszy ode mnie jest i ten... Ładniejszy.- Mruknęła cicho czując się jak pod wpływem narkotyków. Nie wierzyła we własne słowa, ale cóż, jak śmieje się pierwszy raz od dłuższego czasu i mózg ma się niedotleniony... Nie myśli się tak jak zawsze. po chwili powachała nosem i skrzywiła się. Spojrzała na swoją czarną kurtkę, na której była teraz plama, a piesek wgramolił się znowu pod kurtkę Aleksandra. I znowu poczęła się śmiać jak niedorozwinięta.
- Ludzie, kasa na kąpiel potrzebna dla chorej umysłowo! Ten kudłaty potwór się zeszczał! Ja śmierdzę!- Ogłosiła wszystkim osobom będącym w pobliżu, a tym kilku znajomym z teraźniejszej, prywatnej szkoły. Ach, oberwie jej się od rodziców.
- Widziałeś...? To psisko jest złe.- Powiedziała do niebieskowłosego z wyrzutem w głosie patrząc prawie, że maślanymi oczami. Oszalała, zidiociała i zwariowała. Kto normalny się tak zachowuje?

Spojrzała się na niego, wręcz piorunującym wzrokiem, co długo nie trwało, gdyż znów zachichotała pod nosem i ułożyła głowę wygodniej na jego ramieniu. Ma dziewczynę... Na pewno ma... Znowu uspokoiła siebie w myślach, aby zaraz nie zeskoczyć na ziemię. Po raz drugi już poprawiła mu ręką grzywkę, tym razem przypadkowo dotykając głową czoła, przez co i tak czy siak poczerwieniała. No i masz babo placek... Westchnęła zabierając dłoń i przyłapując, że trochę za długo ją przy czole Aleksandra trzymała. Jednak nie mogła się powstrzymać, kiedy jego skóra była taka... Gładka i przyjemna. Odchrząknęła cicho próbując jakoś zmyć myśli, jakie zapewne gdyby usłyszał, wyśmiałby ją albo zdzielił po głowie.
- Ja ci te... Spinki kupie... O! To byłoby mocne...- Mruknęła już cicho czując, jak gardło nieco ją z poprzednich krzyków na zimnie boli... Takie to delikatne.
- Aleksander...? Ty... Masz dziewczynę, prawda?- Zapytała chcąc się upewnić i jakoś uspokoić. Choć chyba kiepski temat sobie na to wybrała... Nie czekając na odpowiedź objęła jego szyję rękami usadawiając się bardziej wygodnie. Nie, nie miała zamiaru gu pocałować, ale wrażenie miała, że jeżeli się nie przytrzyma to zleci na ziemię...

- Lepiej żółte... Podkreślą ci oczy...- Mruknęła cicho. Od kiedy ona zna się na modzie? Jednak spędzanie ostatniego popołudnia z matką to był zły pomysł... Bardzo zły pomysł. Słysząc jego odpowiedź... Poczerwieniała spuszczając wzrok i głowę, przez co od wcześniejszego upadku lekko zabolał ją kark. Syknęła cicho, ale potem zignorowała to uczucie dyskomfortu zarówno w okolicy karku, jak i w sercu, ponieważ... Święcie była przekonana, że ma dziewczynę i to wszystko co robi uzna za żart czy zignoruje... Cokolwiek. Zaczęła bawić się jedną ręką kolczykiem w wardze, a drugą wciąż trzymała Aleksandra za szyję coraz bardziej speszona. Jak ma mu odpowiedzieć? No jak? Przecież... Nie powie, że jej się spodobał i w głębi serca, bardzo głęboko liczyła na taką odpowiedź, prawda?
- Co, żadna z tobą nie wytrzymała?- Zapytała dosyć ironicznie próbując jakoś wybrnąć z tego tematu. Hah, może się zaśmieje i obróci to w żart zapominając o sprawie? Szczerze i głęboko na to liczyła.
- Etto... Daleko jeszcze jest...?- Zapytała cicho, ledwo słyszalnie wciąż majstrując przy swoim kolczyku. Zaraz z nerwów go wyrwie normalnie!

Na jego słowa spuściła głowę lekko sobą zażenowana. Chciała jakoś zażartować, stracić miano nudnej jak flaki z olejem i sztywnej jak deski... Choć deską nie była. Krągłości miała takie jak trzeba.
- Ech, wybacz... To miał być żart. jak zwykle nie wyszedł...- Odparła przepraszająco wzruszając ramionami. Jej nic ostatnio nie wychodziło, a żarty były kompletną klapą. Westchnęła cicho tym razem wyjmując z kieszeni spodni czarną wsuwkę do włosów. Chociaż tak się odwdzięczy. Jedną ręką odgarnęła mu włosy z twarzy, drugą natomiast założyła my wsuwkę.
- Voilà- Odrzekła lekko się uśmiechając z rumieńcem na policzkach. Znowu ta jego gładka skóra, od której ciężko odsunąć dłoń. Mruknęła kilka słówek pod nosem w końcu zabierając rękę i znowu obejmując nią jego szyję, zaś drugą kontynuując ruszanie kolczyka.
- Masz rację...- Odparła cicho i ruchem ręki zaczesała swoje włosy do tyłu strącając przy tym okulary na ziemię. Jęknęła cicho patrząc jak w zwolnionym tempie szkiełka roztrzaskują się w skutek uderzenia. I po okularach... Kolejna wizyta u okulisty i kolejne pretensje ojca... Nie przeżyje tego normalnie.

- Sierota...?- Zapytała bardziej samą siebie tak przygnębiającym głosem, że samej się jej zrobiło siebie żal. Spuściła wzrok, choć niezbyt wiedziała na co, wszystko miała rozmazane, i westchnęła cicho. Większość osób ją tak nazywało, ale nie byli to przyjemnie nastawieni osobnicy. Z tym słowem rzec można, że dzieliła złe wspomnienia. Popychadło już od podstawówki. Sierota. Chudzielec. Przygryzła dolną wargę.
- J-ja... Znaczy... Są roztrzaskane. N-nic z nich nie będzie...- Odparła cicho, starając jakoś opanować drżenie głosu wywołane emocjami. Opanuj się... Nie mazgajuj tutaj, tylko zachowuj się jak normalne dziewczę. To był tylko żart. Przekonywała samą siebie w myślach, co na dłuższą metę okazało się pomocne. Odetchnęła z ulgą.
- Tyle, że ledwo co teraz widzę...- Dodała nieco głośniej, już normalnym tonem. Co racja, to racja. Wszystko się zlewało i widziała różnokolorowe plamy. Głupia ona i głupie okulary...