Our-Story...

Imię |
Vinea Katharyn, zwana też Czarną Wdową. Pieszczotliwie - Ta Elfia Suka.

Wiek i Rasa |
23 lata temu, zrodzona pod gwiazdozbiorem Wężownika, z matki elfki. Ojciec miał chyba magiczne korzenie, ale po ścięciu przez nią głowy nie zdradził szczegółów.

Orientacja |
Forsa. A tak na poważnie, ujmę to tak - na pewno lubi kobiety. W przypadku mężczyzn, może to być tylko dla zysku. Sama nie jest chyba do końca pewna.

Wygląd |
Mierzy całe sześć stóp i dwa cale, co do wagi... Cóż, trzeba przyznać, że tak hojnie obdarzone przez naturę stworzenie musi coś ważyć. Rekompensuje to jej jednak zgrabna sylwetka. Oprócz tego uwagę przykuwają jedynie jej niespotykane, zielone oczy, gdyż zwykła ubierać się bardziej... "dyskretnie", niż przedstawione jest to powyżej.

Pochodzenie |
Jej historię chyba zostawię sobie do poznania w trakcie opowiadania. Póki co - wystarczy, iż zdradzę, że nie przebywa obecnie w swojej ojczyźnie, gdyż ta już nie istnieje, a na ścieżkę, którą obecnie podąża, wkroczyła w wieku kilkunastu lat. Zdradzić mogę jedynie, że przed tym była zupełnie inną osobą.

Co uwielbia? |
Tak już o tych pinionszkach nie śmieszkując, mało kto wie, a nawet jeśli to niedowierza, ale pasją tej kobiety jest literatura. Piękna czy naukowa - w zamieszkanym przez nią pokoju znajduje się stos książek. Ale tak już od tej jej zadziwiająco jaśniejszej strony odchodząc, to kto nie lubi się nieco rozerwać przy dobrym, rozcieńczonym piwku i często krwawym mordobiciu w karczmie?

Czego chce w życiu? |
Oj, fatalne pytanie. Za każdym bowiem razem, gdy pyta o to sama siebie, nie umie znaleźć odpowiedzi.

Vinea

Biegiem mknęłam po bezdrożnej zieleni lasu, starając się z każdym, gwałtownym krokiem nie paść z wycieńczenia. Rozdarta suknia została przeze mnie niedbale skrócona, by nie utrudniać mi ruchów, choć gdy ocierające się o mnie ciernie i suche gałęzie zaczęły kaleczyć mi nogi, mocno tego żałowałam. A ujadanie psów coraz głośniejsze, możliwych kryjówek coraz mniej...
Wtem wbiegłam na nierozległą polanę, na której środku wyrastało już od wieków potężne drzewo o masywnych korzeniach. Niewiele myśląc, zniknęłam pod jednym z nich, w głębokim dole dzielącym część podłoża od nasady pnia, po czym rzuciłam zaklęcie wprawiające zwierzęta w błąd.
Słyszałam, jak psy i łowcy przebiegają, w ogóle nie wyczuwając mnie i mych mocy. Gdy zaczęli się oddalać, westchnęłam ciężko i uznałam, że czas odejść w przeciwną stronę. Mój zamiar jednak przerwał trzask, trzask zaciskających się na mej nodze, żelaznych wnyków, sprawiających ból, który wyrwał się z mej krtani donośnym wrzaskiem...
- Aaaaa!
Wtedy się obudziłam. To tylko sen, jednak minęło trochę czasu, nim uspokoiłam oddech, a pot zalewający moje czoło przestał być tak uporczywy.
Nie chcąc o tym dłużej myśleć, podniosłam się z łóżka i doprowadziłam się do w miarę akceptowalnego stanu, nim posłaniec z należnym mi za wykonane wczoraj zadanie złotem nie przyjdzie i nie wręczy mi go z tym samym, znudzonym wyrazem twarzy co zwykle.
Jednak nie pojawił się ani godzinę później, ani do południa. Zdenerwowana tym faktem zatrzasnęłam po prostu drzwi swojej izby na samej górze obskurnej kamienicy w jakiej przyszło mi mieszkać (cóż, ze względu na mój zawód była to o wiele mniej krzykliwa opcja niż lokum, na które rzeczywiście mnie stać), po czym z ukrytym u pada sztyletem obrałam kurs na posiadłość mego zleceniodawcy, by jak najuprzejmiej porozmawiać z nim o tym incydencie.

Vinea

Nie wiem, czy pachołek po prostu spił się wczorajszego wieczoru w karczmie tak mocno, że nie był w stanie dziś przyjść, czy może to wszystko było jedną wielką pomyłką - ale jedno musiałam przyznać: plotki rozchodzą się w zastraszającym tempie. Czy to możliwe, bym nie zauważyła jakiegoś błysku w oku ów hrabiego, który obiecał mi nagrodę dnia następującego po zwinięciu pierścienia zaręczynowego jednemu z adoratorów jego córki? Czy niewykluczone, by oprócz jego, w oczach ukochanej, chciał także skompromitować mnie przed innymi ludźmi zainteresowanymi moimi usługami? Słuchajcie wszyscy! Pani Katharyn rozpoczęła działalność dobroczynną, polegającą na darmowych zleceniach! Jednemu z pierdzistołków odpuściła swoją wypłatę za wykonanie zadania, kto wie czy może dla Ciebie kogoś nie zabije, czy czegoś nie zwinie?! Jeszcze czego. Nie pozwolę, by uszło mu to na sucho.
W ogólnym poddenerwowaniu nie spostrzegłam nawet, jak koń galopem przebiegł tuż obok mnie po miejskiej ulicy. Zauważyłam jednak, gdy jakiś dzieciak wpadł wprost na mnie. Odepchnęłam silnie tą dziewczynę, niech wie, by trzymać łapy przy sobie.
- Patrz jak idziesz, krowo - warknęłam, do czego miałam chyba prawo, skoro od rana jakoś nic nie chciało poprawić mego humoru?

Vinea

Klucha. Po prostu brak słów, poza ciepła, rozlazła klucha. To właśnie pomyślałam widząc, co spowodowałam u tego dzieciaka... No dobra, nie wyglądała już na aż tak młodą, możliwe, że była nastolatką, ale to, co odstawiła na środku ulicy raczej do tego wieku nie pasowało. I jeszcze mi gapiów brakowało, jakby nie wystarczyło moje połączone z zaskoczeniem zażenowanie tą sytuacją.
Niemniej, jej strój też wyraźnie odstawał od ubioru zwyczajnej mieszczanki, co także było tematem podszeptywań wśród zgromadzonych. No no, ciekawie...
Zapominając o moich problemach, ścisnęłam jej nadgarstek gwałtownie.
- Pójdziesz ze mną. A wy, przestać memłać językiem, i wziąć się wreszcie do roboty - zmierzyłam żądnym śmierci wzrokiem obecnych przy zamieszaniu, po czym pociągnęłam dziewczynę za sobą, w jedną z bocznych uliczek, nie przestając mamrotać pod nosem.
- Cholerny de Foix, myśli że tytuł hrabiego uratuje mu tyłek, jak ja go skompromituję to już nigdy nie spóźni się z zapłatą, szczególnie za własny pogrzeb - oczywiście większość tych słów wypowiadałam tak szybko i wściekle, że raczej ciężko było cokolwiek zrozumieć, ale to w końcu nie było kierowane do nikogo, jak po prostu do tej samej osoby, która chciała się w ten sposób wyładować - czyli do mnie samej. Nie muszę też chyba wspominać o ilości przekleństw, jakiej niewątpliwie nie byłabym w stanie podać, w oryginalnej, niecenzuralnej wersji mojej wypowiedzi.
No, i jeszcze była ta mała siksa. Co ona, do jasnej, robiła sama w mieście?!
- Twoja Pani raczej nie będzie zadowolona z tego, że podkradłaś jej suknię. Choć w sumie, o ile nie ma tak niewybrednego gustu jak ty, pewnie nie będzie jej szkoda - uśmiechnęłam się szyderczo, wiedząc, że teraz dowiem się prawdy. No dalej, mam rację, czy ty sama sobie jesteś panią?

Vinea

Zatrzymałam się i poluźniłam uścisk, jednak tak, by nie mogła uciec. I przysięgłabym, że w momencie, gdy wypowiedziała godność swego ojca, w moich oczach pojawił się dyskretny błysk. Córka szlachcica. To mogło oznaczać pieniądze.
Jednak mimo tego, że od czasu do czasu moi chlebodawcy w dowodzie wdzięczności zapraszali mnie na salony, to z tym człowiekiem nie miałam przyjemności zamienić słowa. Jednakże, co nie co o nim słyszałam, i podejrzewałam, że przez tą małą w niedalekim czasie usłyszę jeszcze więcej.
Uśmiechnęłam się do niej szyderczo, zbliżając twarz do jej uroczej, choć niewątpliwie wypudrowanej buźki.
- Szlachcianka, huh? To powiedz mi, mała, co robisz tak daleko od włości swojego tatusia? - powiedziałam tak przymilnie, że aż nieznośnie. Ale cóż ja poradzę - ilekroć miewałam okazję dopiec wysoko urodzonym panienkom, robiłam to. Niemniej, trzeba było zrobić coś, żeby nie zwiała, bo inaczej spod nosa wraz z nią zwiać mi może spora sumka... - Słuchaj, ktoś taki jak ty nie przetrwa długo w tym miejscu, jeśli chcesz zostać tu dłużej - skwitowałam fachowym tonem. - A ja mam i kontakty ze szlachtą, i wystarczającą anonimowość, byś nigdy jeszcze o mnie nie słyszała. Rozumiesz, do czego zmierzam? - spytałam, nie odwracając od niej wzroku. Nie, żebym zamiast oczu miała złote monety, co to to nie. Choć moje cholernie świecące się oczy każdemu różnie się kojarzą.

Vinea

Taa, arystokratka na bank. Nie dość, że gdyby za kłapanie dziobem im płacono, to dorobiły by się w miesiąc dwa razy większego dobytku niż z początku posiadany, to jeszcze robią to przy osobie poznanej pięć minut temu. Niemniej, nie mogłam powiedzieć, że to jej gadulstwo jest bezużyteczne - możliwe, że w niedalekiej przyszłości dowiem się wszystkiego o towarzystwie, w którym się obraca, co w moim zawodzie potrafi okazać się zaskakująco przydatne.
Westchnęłam ciężko, jakby w tym westchnieniu zawarte były trzy słowa: znaj łaskę Pana. Pani w tym przypadku.
- No dobra, chodź. Ale warunek mam jeden - moje życie, moje zasady. Wchodząc do mojego życia, jesteś na nie skazana, złotko. - podsumowałam niedbale, jednak dziewczyna wyglądała teraz na tak zdesperowaną, że nie miałaby pewnie nic przeciwko nawet po poinformowaniu jej, że jestem rajfurką w domu uciech.
- Vinea. I nie będę Cię nigdzie posyłać, póki nie sprawiasz problemów.
Już chciałam skierować swe kroki ku głównej ulicy, gdy nagle zatrzymałam się.
- Pójdziemy do mnie, ale skrótem. Tam jest za dużo ludzi, tymczasem zakładaj to - poleciłam, zarzucając jej swój brązowy płaszcz na drobne ramiona. Doprawdy, wyglądała jak dziecko... Albo jak lalka. Tak, to zdecydowanie lepsze określenie.

Vinea

Skinęłam tylko głową utwierdzając się w przekonaniu, że takie panny nawet jak nie mają czego, to i tak powiedzą. A cóż, może i droga na skróty była krótsza, ale ta dziewka zachwycała się każdym z tych napotkanych śmieci śmiących się zwać społeczeństwem. Co jak co, ale ja opinię o nich miałam podobną akurat do szlachty - innymi słowy, otwarcie nimi wzgardzałam. Ani to porządnie nie zapracuje, ani świata nie zna, a jeszcze jak ma jakieś uzależnienie... Wówczas w takim miejscu i rodzi się, i umiera.
Ale nie powiem, żeby moja dzielnica była lepsza - to dopiero ścierwo pozbawione honoru. Ladacznice, organizator psich walk, handlarze niewolników, szabrownicy, włamywacze, a nawet słynna, płatna zabójczyni - to wszystko czekało, by Pajęczy Zaułek mógł wchłonąć świeżą krew, jaką była ta dziewczyna, pasująca tam niczym pięść do nosa.
- Witam w moim małym kurlestwie - wykonałam zamaszysty ruch ręką, wchodząc do mojej izby.
Półmrok panował tam niemal zawsze, choć błony zwierząt w okiennicach zdawały się nieźle przepuszczać światło, a wraz z nim otaczał to miejsce słodki zapach perfum, maskujący smród potu czy krwi, póki ich nie zmyję. Oprócz tego - wielki kufer, łóżko i stół z jednym krzesłem, a także półka z moimi drogimi książkami. To jednak tyle w kwestii miejsca mojego zamieszkania, więc niezbyt liczyłam, że dziewczyna zaraz nie zechce nawet kurzu za sobą, zostawić, tak zwieje.

Vinea

No i już po jej minie wywnioskowałam, że moje lokum nie należy do najbardziej czarujących miejsc jakie w życiu widziała. Nie powiem jednak, taka reakcja sprawiła mi nawet niemałą przyjemność! W końcu samo udostępnianie jej tego obskurnego miejsca mogło być dla niej tak upokarzające, że dla mnie wręcz rozbrajające.
- Ale nie martw się, mogę spać nawet na podłodze! - roześmiałam się.
- A myślałaś, że będzie inaczej? I na litość, zostaw tę miotłę - westchnęłam. - obydwie wiemy, że nie umiesz sprzątać.
Niemniej wiedziałam, że moja racja mogła się okazać dla mnie strasznie zgubna. Skoro bowiem była w stanie zwiać ze dworu strzeżonego przez uzbrojonych po zęby strażników, jakim problemem będzie dla niej ucieczka z tej niewielkiej izby? Szczególnie, jeśli będzie się jej tutaj nudzić, a ja nie załatwię jej żadnej pracy. Tylko co ta dziewczyna miałaby niby robić, skoro ludzie jej urodzenia, jej statusu społecznego, w życiu jedyne co robią to pławią się w luksusie?
W pewnym momencie wpadłam ma pewien pomysł.
- Znasz język smoków? - spytałam, spoglądając na nią, po czym sięgnęłam na półkę po jeden z bardziej opasłych tomów, oprawionych żelaznymi okładkami.

Vinea

Blablabla, przodek, blablabla, czytanie, blablabla, nauczyć... Zamiast wprost powiedzieć mi "Nie, i mam to gdzieś", bawiła się ze mną w bezużyteczną pogadankę o niczym istotnym. A przynajmniej niczym, co miałoby mnie interesować.
- Taa... Zapomnij o tym. Pytałam, czy znasz ten język, a nie czy mam Ci udzielić jego lekcji - wywróciłam oczyma na ten jej entuzjazm, ze stukotem żelaznej oprawy umieszczając tom z powrotem na regale.
Niemniej, dobrze było popatrzeć, jak ktoś za mnie uwija się w tym zapyziałym miejscu, usiłując utrzymać je w porządku jako takim.
W międzyczasie postanowiłam wykorzystać swoje talenta piśmienniczo-dyplomatyczne do sporządzenia listu dla mego ostatniego zleceniodawcy. Postanowiłam przestrzec hrabiego o konsekwencjach, jakie wiążą się z niedotrzymaniem warunków umowy, jak też jak najszybciej upominając się o wypłatę.
Pismo zapieczętowałam i już miałam wzywać posłańca, gdy nagle, pobity i obdrapany, wyglądający na siedem nieszczęść śmiertelnych, przybyła moja zguba w postaci człowieczka z mieszkiem złota ściskanym w dłoni, który mamrotał coś o rzuceniu kiedyś tej parszywej roboty.
Tak oto pismo wylądowało w koszu, a ja, z dobrym nastrojem, postanowiłam trochę się rozerwać.
- Kończ już - poleciłam tej mojej nowej "gosposi". - Wychodzimy - dodałam, nie kryjąc przy tym uśmiechu.

Vinea

Oh, no tak. Przecież miała jeszcze tę swoją kiecę... Właśnie, powinnam jej przecież kazać zmienić te ciuchy. Co jak co, ale szlachcianki mają zadziwiająco dobrą pamięć do odzienia, więc jeśli ktoś widział ją w tym przed zniknięciem, czy co dziwniejszym się może wydawać zauważy brak tego stroju, mógłby ją rozpoznać, nie ma więc mowy o hasaniu sobie ot tak po ulicy. Pf, co ja mówię! Nikt nawet nie musiałby wiedzieć o jej zniknięciu, a starczyłoby tylko rozpoznać rysy jej twarzy, i już sprzed nosa stracę ładną sumkę. Zajrzałam więc do kufra i nie zdołałam nawet czegokolwiek znaleźć, a ona znowusz coś kombinowała. Żeby jednak powstrzymać ją przed wyrzuceniem kosztowności, nawet biorąc pod uwagę, że musiała pierwej poradzić sobie z otwarciem opornych okiennic, powinnam znajdować się tuż obok, nie było więc szans, by wszystko nie wylądowało ze stukotem na ulicy.
- Wolnego, księżniczko! - ilekroć wypowiadałam to słowo wcześniej, nie brzmiało tak, jakbym kogoś rzeczywiście tytułowała, ale przy tej małej było o to ciężko nawet, gdy jej strój stracił na ekstrawagancji. Co jak co, ale makijaż, cera i włosy, a pal licho, choćby postawa czy spojrzenie a już wiadomo było, z kim ma się do czynienia. Nie oznaczało to od razu, że dziewucha jakkolwiek mnie onieśmielała, jeszcze czego. - Co ty odwalasz, teren znaczysz, żeby Cię szybciej znaleźli?! Nawet, jeśli to zniknie spod tej kamienicy za sprawą lokalnych Poszukiwaczy Zaginionej Arki, to ci nie omieszkają za garść monet wyśpiewać, skąd to mają, a tu już droga do mojej izby prosta.
Próbowałam się uspokoić, żeby nie musieć znosić więcej beczenia tej histeryczki.
- Idziesz to wyzbierać, nim ktoś się zainteresuje, potem ja się tym zajmę - rzuciłam oschle, licząc, że uliczka jak zawsze będzie eksponować swą pustkę. - I wracaj szybko, nie chcę, by ktoś Cię zobaczył, zanim się przebierzesz. - dodałam, wracając do kufra.

Vinea

Ledwo co wysłałam ją na dół, a już usłyszałam jak ta wrzeszczy, i to tak, jakby głośniej już nie mogła. Poza mną widziałam, jak jeszcze kilka osób wysunęło głowy z okien, ale nie było ich wiele, krzyki z ulicy to norma tutaj i zwykle każdy ma je w jak najgłębszym poważaniu.
Przy,czym przez to, co zobaczyłam, jako jedyna z gapiów zaczęłam się śmiać. Tak po prostu, w końcu ten stary gnojek pytał o to chyba każdą kobietę na dzielnicy, a pomijając już, że nawet od dziwek dostawał w nos, gdyż powszechnie wiadomym było, iż nie ma przy sobie złamanego grosza, to powszechnie wiadomym było, że jest niegroźny i właściwie to gdy Elune już uciekła, dostał od jakiejś starej kobiety kawałkiem cegły w łeb.
Gdy młoda wróciła, zdążyłam się opanować.
- Dobra, nie przeżywaj już tak, daj mi te rzeczy i przy okazji, przebierz się - powiedziałam jeszcze, bardziej z powodu środków ostrożności niż higieny.
Gdy już wszystkie drobne elementy jej garderoby trafiły do moich rąk, skitrałam je w szufladzie. Potem pomyślę, co z nimi zrobić.