Our-Story...

|| Theme ||













Imię | Vivian
Nazwisko | Wake
Ksywki | Pisarka będzie nazywać go
Imieniem swojej postaci.

Wiek | 19
Data Urodzin | 18 listopada
Gwiazdozbiór | Skorpion

Wzrost | 172
Cera | Blada
Kolor Oczu | Jasny Szary
Kolor Włosów | Popielaty
Długość Włosów | Za kark

Tatuaże | Lewy nadgarstek
Okolony jest cierniem.
Kolczyki | Brak
Blizny | Po drastyczniejszych
"środkach ostrożności" psychiatryka.









Ochroniarz padł na podłogę, oszołomiony ciosem w potylicę. Drugi natomiast zdążył już zareagować, jednak w pojedynkę nie miał szans z niebezpiecznym chłopakiem, nieistotne, że był o wiele od niego potężniejszy. Choć złapał Viviana za nadgarstek, przysłaniając tym samym jego tatuaż, ten i tak zdołał wykręcić mu rękę, starczyło przejść szybko za ów człowieka i mocno wygiąć jego kończynę w taki sposób, jaki samodzielnie w życiu by nie dał rady, chyba że z gumowymi kośćmi. Kiedy już sobie z nim poradził, pozostało mu tylko biec.
Nie tak łatwo było obejść zabezpieczenia tego miejsca, szczególnie gdy pozbawiony był jakiejkolwiek broni, poza paznokciami, choć i one ulegały częstemu, przymusowemu przycinaniu, więc teraz cóż, za długie to one i tak nie były.
Nie przeszkodziło mu to jednak ani trochę. W końcu nie ważne, ile ludzi stanęło mu na drodze, robił to, co sprawiało mu przyjemność, czyż nie~? A jego chęć sprawiania im cierpienia wzmagała dodatkowo żądza zemsty. O tak, ten ból, jaki teraz właśnie im zadawał, to i tak było za mało, jak na to, co musiał przebyć przez te lata, gdy oni wszyscy zabraniali mu tego wszystkiego.
- Daj mi wyjść, piękna - powiedział do ucha kobiecie, jaka uparcie ściskała w zaciśniętej pięści klucz do jego ostatniej bariery odbierającej mu wolność. Kobiecie, która teraz, przyciśnięta do ściany, zaciskała zęby, by nie krzyknąć z bólu, jaki sprawiał jej, przyciskając ją do ściany. - Cudownie jest patrzeć na Twoje oczy, które pokazują cały ten ból, ale naprawdę, trochę mi się spieszy. - wyznał spokojnie, choć nie krył rozbawienia. Człowieczyna z całej siły starała się ukryć ból i strach, co niezbyt jej wychodziło... Po co więc to robiła, skoro on i tak wiedział?
Ludzie byli dla niego bardzo, bardzo głupi pod tym względem.
Dobra, koniec zabawy. Puścił ją, lecz nim ona zdążyła jakkolwiek zareagować, wymierzył jej cios w szczękę tak silny, że straciła ona kilka zębów. Z zaskoczenia aż złapała się za żuchwę, a z oczu pociekły jej łzy, nie zauważając, że uwolniła z uścisku rzecz, której za wszelką cenę miała pilnować. Złapał spadający przedmiot, nie pozwalając mu na zetknięcie z podłogą. W przeciwieństwie do strażniczki, której teraz podciął nogi, przez co momentalnie zaliczyła glebę, uderzając głową o ścianę.
- Przepraszam, ale nie miałem wyboru! - rzucił tonem, jaki wcale nie wskazywał na to, by choć trochę żałował. Z resztą, żałować, to on mógł, ale jedynie wypowiedzenia tychże słów. I tak zmarnował mnóstwo czasu przy niej, a nie wiedział, czy ktoś już nie skontaktował się z innymi członkami ochrony... Co ja mówię, wiedział. Jego wyostrzony zmysł słuchu wykrył kroki sugerujące, że ktoś tu biegnie. Wiele osób. Otworzył drzwi i po prostu uciekł.
Nietrudno było wymknąć im się pod osłoną nocy, a choć po naprawdę długim biegu był już zmęczony, dotarł do jakiegoś miasta, gdzie z pewnością dałby radę schować się, gdziekolwiek... Właśnie, gdzie?
Nie mógł tu długo zostać, właściwie, to nie wiedział nawet, co to za miasto... Ale wiedział za to, że będą go tu szukać, ośrodek nie mógł być daleko. Rozejrzał się więc. Domy od razu odpadają - ludzie = problemy. Ale mimo to, wreszcie zdecydował się na ich jako-taką pomoc. Mianowicie? Widział, że ktoś zostawił samochód otwarty. Nie, nie ukradł go. Szczerze mówiąc nie wiedział nawet, jak się go prowadzi. Wpadł za to na pomysł: ukryć się wśród przedmiotów, jakie były na jego tyłach, po czym opuścić go, gdy będą już na miejscu. Nawet, jeśli ktoś odkryje jego obecność, a nawet zgłosi to, jeśli wiedzieć będzie o tym, kim Vivian jest, on będzie już wtedy daleko, daleko...
Nie zastanawiając się dłużej, a nie chcąc, by kierowca zorientował się o jego obecności, w końcu wrócić mógł w każdej chwili, wpadł szybko do samochodu.

Ostatnio edytowany przez Rima (04-10-2014 19:37:50)

Pomimo tłoczenia się wśród rozmaitych przedmiotów, podróż była dla niego o wiele bardziej wygodna, niż mu się wydawało. Aż ciężko mu było się przyzwyczaić - do tej pory większość czasu spędzał przypięty do czegoś, teraz natomiast, mając kończyny wolne od jakichkolwiek ograniczeń, ciężko mu było się opanować. Ale o dziwo udało się, ba - przez przypadek przysnął, pomimo faktu, iż muzyka dawała trochę po uszach, raniąc tym samym jak już wspomniane było, jego wrażliwy słuch, to i tak po tym, jak leciała już jakiś czas, zdołał się przyzwyczaić.
Niedługo jednak to trwało, bo zaraz oto wybudzony został czyimś darciem mordy. Nie był jednak zły na tę osobę, choć bardzo chętnie teraz zobaczyłby w swojej dłoni jej struny głosowe, by zaraz bezlitośnie wyszarpać je z jej gardła, dostrzegając ból jedynie w mimice twarzy czy też wyrażających to oczach, w końcu nie byłaby w stanie wydać już z siebie oddającego wszystkie emocje przeżywane podczas ów męczarni. Otworzył oczy zaraz po tym jak kobieta zaczęła się odzywać, a po zabawie słownej z serii "Udawajmy osobę polskiego pochodzenia, wersja bez kradzieży", usłyszał pytanie.
Jak to: Co robi. Nie widać?
- Hm... - tu udał zamyślenie, rozejrzał się krótko wokół siebie, po czym spojrzał na nią z powrotem. - Siedzę - odpowiedział po chwili. Musiało wyglądać to dość groteskowo - on, niemalże skulony między fotelem kierowcy a tylnymi siedzeniami jak największa sierota, tymczasem jego bezczelne zachowanie nie wskazywało na to, by tak też się czuł, bowiem zaraz wyszedł z samochodu i jak gdyby nigdy nic, poszedł w stronę drzwi od garażu. A tu co? Zablokowane. Jasna cholera, czyli współpraca z białowłosą kobietą nie na tym się skończy.
Co nie oznaczało, że miałaby trwać jakoś niezwykle długo.
- Z łaski swojej, otwórz - powiedział po prostu. - Trochę mi się spieszy.

Zastygł przez chwilę w bezruchu, zdziwiony zachowaniem kobiety. Pomyliła go z kimś czy sama miała niezbyt równo pod sufitem? Nie ważne, czy którakolwiek z tych teorii, czy może obydwie, czy też żadna i jeszcze jakaś inna była prawdziwa, ale Vivian jedno wiedział na pewno - panienka mu odmówiła i jak gdyby nigdy nic potraktowała z góry jak wytwór swojej wyobraźni... To przynajmniej wywnioskował po jej późniejszych słowach, nawet jeśli skierowanej do niej samej niźli do niego. No przepraszam, ale chyba na stwierdzenie, iż wzięła go za swoje urojenie, mógł wpaść po jej słowach każdy głupi! Ale mniejsza o to. Chyba nie trudno się domyśleć, że "Aeneasowi", jak go kobieta określiła, ani śniło się słuchać tej wariatki... Choć może tylko nie w tym sensie, w jakim ona by chciała. Mianowicie, naszła go nagła, ogromna chęć dowiedzenia się czegoś więcej o niej i o tym jej całym mordercy, który w  sumie historię miał podobną do niego, w końcu nie bez powodu trafił na oddział lata temu. A może tak po prostu na niego mówią? Nie był przecież "na zewnątrz" od paru dobrych lat... A może ona faktycznie mówiła o nim? Jakakolwiek nie byłaby prawdziwa odpowiedź, zafascynował się nią do tego stopnia, że postanowił jakoś się tego dowiedzieć.
Wiedział jednak, że z obecnym jej poglądem na jego cielesność i realność, nie będzie łatwo namówić ją do mówienia. Potraktowała go jak swoje złudzenie, tak? Trzeba więc jej jakoś "delikatnie" wyjaśnić, że "troszeczkę" się myli.
Poszedł za nią, choć jasno nie było nietrudno było dostrzec wyróżniającą się w mroku biel jej włosów, co prawda jakimś światłem nie emanowały czy coś, ale z pewnością, przy ciemniejszych ścianach łatwo było iść za nią. Raczej nie wyglądało na to, by coś podejrzewała, po prostu odłożyła trzymane przed chwilą rzeczy, zapaliła światło... No nic, w każdym razie, nie miała tu dokąd uciec. Złapał ją za dłonie tuż przy nadgarstkach, uniemożliwiając tym obronę nimi, po czym przylgnął do jej pleców i ułożył głowę na ramieniu, cmokając z niezadowoleniem.
- Chyba źle mnie zrozumiałaś, piękna - powiedział do niej, nie musiał silić się na donośny głos skoro wypowiadał te słowa tuż przy jej uchu. - Nie mam pojęcia, skąd wiesz o mojej przeszłości, ale lepiej, żebyś pokazała mi wyjście, jeśli nie chcesz, żebym jakoś nakłonił Cię do wyjaśnień - przy słowie "nakłonił" zacisnął mocniej palce na przegubie tak, by wbić mocniej paznokcie w jej skórę.
Mimowolnie uśmiechnął się, znów czując, jak na nowo wstępuje w niego żądza krwi. Z przyjemnością przebiłby się teraz przez skórę Isleen, wyrywając mięśnie tuż przy samej kości, zostawiając wyłącznie szkielet z naskórkiem. Albo skąpał w jej własnej krwi całą biel niesamowicie długich włosów. Ciekawe, czy by jej tak zostało?
Po chwili jednak pragnienie bólu ofiary zastąpiło chłodne, realistyczne myślenie. Jeśli coś jej zrobi, ona nie będzie w stanie spełnić jego oczekiwań, przez co ani nie dowie się nic o tym całym Aeneasie, ale też... No, w sumie to nie sztuka wydostać się z tego domu, ale zobaczymy, co takiego dziewczyna zrobi. Z resztą! Podobnie jak ona zapewne, ten nie miał przy sobie żadnej broni. Co więc takiego mógł jej zrobić? No, zawsze mógł ją trochu poobijać, ale ile w tym zabawy...

Tak, jak wcześniej był tylko zdziwiony, tak teraz można było powiedzieć nawet, że wręcz zaniemówił. Najdroższy? Powieści? Czy ona ma pojęcie, że on ni cholery nie wie, o czym ona mówi?! Mimo to jego mimika twarzy nie zdawała się zmienić tak, by przedstawiała zaskoczenie. Po prostu zmarszczył czoło czując, że kobieta ta naprawdę nie wie, kim on jest naprawdę, a ma go jedynie za swoje urojenie. W dalszym ciągu.
Do tego miał wrażenie, jakby ta wcale nie przejmowała się faktem, że właśnie grozi jej chora na umyśle osoba, nawet, jeśli sama świadoma była jego przypadłości... Następny więc krok, jaki wykonał, był niczym innym, jak tylko eksperymentem, na ile jest ona mu w stanie pozwolić. Podciąwszy jej nogi szarpnął na nadgarstki mocniej, rzucając na kanapę niczym szmacianą lalką, by chwilę później, nie pozwalając jej uciec, usadowić się na jej udach i po raz kolejny uniemożliwić obronę rękoma. W razie, gdyby taki zamiar w ogóle wystąpił, bo teraz, jak już wspomniane było - wyłącznie sprawdzał reakcje kobiety na swoje zachowanie.
Nim zaczął mówić, zbliżył swoją twarz do jej tak, że dzieliła ich przestrzeń zaledwie kilkunastu milimetrów. Pozwolił sobie wciągnąć mocniej powietrze, a wraz z nim lekki zapach jej perfum. Spojrzał jej w oczy, chcąc dojrzeć, jakie emocje w nich wywoła, swoimi jednak nie reprezentując nic, poza pustką i bezlitosnym chłodem. Zupełnie tak, jakby chciał jej pokazać, że cokolwiek by zrobi, nie wywoła w nim to większych emocji. A mimo to na ustach jego tkwił uśmiech, jakby kpił z jej osoby jednocześnie wyobrażając sobie wszystkie te okropne rzeczy, jakie może jej zrobić.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - zaczął półszeptem. - Mogę i być tym Twoim Aeneasem, jak tam sobie chcesz, ale wiedz jedno. Nie znam Cię, a nie lubię, kiedy ktoś nieznajomy z takim spokojem oznajmia mi, że mi nie pomoże. Więc, Isleen, tak? - przypomniał sobie, jak sama się nazywała, gdy już był w stanie ująć oba nadgarstki w jedną dłoń. Drugą natomiast, gdy była już wolna dotknął lekko jej policzka, z każdym słowem posuwając się coraz niżej. -  Zobaczymy, jak bardzo jesteś w stanie uwierzyć, że jestem tylko Twoim urojeniem...
Uśmiech nie schodził mu z twarzy, a wewnątrz całkowicie wrzał od emocji. Niewykluczone, że to będzie jego pierwsza ofiara po wyjściu. No, dalej, co takiego zrobi jego rybka w sieci? Nie wiedział, kim ona jest, ale ona za to wiedziała o nim dość wiele, a przynajmniej tak jej się zdawało, co z kolei sprawiło, że osoba, jaką wzięła za kogoś ze swojej głowy, pragnęła wiedzieć o niej jeszcze więcej. Będzie na tyle głupia i naiwna, by w dalszym ciągu nie pozwalać mu opuścić tego miejsca? Czy może też w końcu ustąpi, a on będzie mógł zniknąć z tego miejsca, nie zostawiając po sobie śladów? No, może poza odciskami palców... Ale w sumie, co za różnica?! Kiedy już stąd wyjdzie, i tak nikt nie będzie miał pojęcia, dokąd tak naprawdę poszedł...

Zaśmiał się cicho, prawie niedosłyszalnie. Właściwie, to śmiech ten można było porównać do momentu, kiedy typowy użytkownik internetu widzi jednego z bardziej znanych memów, na którego widok... No, właśnie, robią to samo co Vivian w tym momencie na pytanie dziewczyny. Nie, żeby je przewidział... Ale po prostu, potraktował jako jedną z opcji na zadane przez niego pytanie. Choć szczerze, trochę się rozczarował. Niby kobitka taka opanowana, jakby znała każdy jego krok, nie wykazywała ani trochę zainteresowania wobec jego gróźb, a tu nagle jak gdyby nigdy nic, dopasowuje się do jednego z jego scenariuszy... A już szczególnie do tego, który był najbliższy jego oczekiwaniom.
No ale nic! Trzeba było wziąć sobie do serca, że ta niezwykła osoba okazała się jednak nie do końca taką niezwykłą, i żyć dalej! W sumie, co mu szkodzi? Starczyłoby pozbawić ją przytomności, a potem samemu znaleźć jakieś wyjście. No błagam, ile to - wyskoczyć przez okno, jeśli kluczy nie znajdzie!
Chociaż... Można by było się jeszcze z tą osóbką pobawić. W sumie czemu nie, to byłoby za proste, gdyby ot tak sobie pójść. A tymczasem trafiła mu się, choć już dość przewidywalna, całkiem interesująca osoba, która widocznie jest nim tak zainteresowana, iż jej własny los zdaje się wcale jej nie obchodzić. Gdyby tak pozostać w jej życiu, choćby dopóki ta mu na coś takiego pozwala...
Ale chwila moment. Nie teraz mu o tym myśleć, w końcu wciąż znajduje się nigdzie indziej, jak na tejże osobie właśnie. Tymczasem ona nie miała nic przeciwko, nawet gdyby ten...
- Pfff, ale ty łatwa jesteś - podsumował znudzonym tonem, po czym uwolniwszy ją z uścisku zszedł z sofy. Czego ona się spodziewała?! Może jeszcze miał ją tam zgwałcić?! Mogło i na to wyglądać, ale do przewidzenia było też, że tylko ją sprawdzał.
Właśnie, tylko sprawdzał. Wiedział, że jest to, choć osoba przewidywalna, to mimo to nietuzinkowa i nie da się jej tak łatwo nastraszyć. Ale może jednak uda mu się ją jakoś zmanipulować?
- Zostanę tu, dopóki nikt nie będzie mnie tu szukać. - stwierdził. W sumie tak mu było wygodnie - dziewczyna mimo wszystko zdawała się bardziej być za niż przeciw jego pobytowi w tamtym miejscu, do tego nie musiał się chyba też o nic martwić. No, chyba że o jej stan psychiczny, o ile dalej wydawało jej się, iż wyszedł z jej książki.

Oczywiście, że nie tkwił jak ten kołek w salonie, podczas gdy ona pójść miała sobie kij wie gdzie. W sumie to nie wiedział sam, co ma robić, a możliwość nieodstąpienia kobiety na krok nie zdawała mu się taka zła. Z resztą, od razu mógł rozejrzeć się po domu, tak wiadomo, na szybko omieść wzrokiem. Korytarz prowadzący w dół, do garażu z którego wyszli, i inny, na którego to ścianie wisiało lustro, w jakim Wake zdołał w końcu ujrzeć pewne zmiany na jego ciele, które wydawały mu się jednak mało istotne. W końcu nie pierwszy nie ostatni raz ślady po ochronie ośrodka, a w lesie to chyba można było przewidzieć, że biała koszula wiele nie wytrwa. Z resztą, i tak tylko przechodził, więc tylko zerknął ukradkiem, jakby faktycznie obchodziło go to choć trochę. Nie no, aż tak źle być nie mogło, skoro jego nowa znajoma zareagowała na niego bez pisków przerażenia... Choć w sumie, kto ją tam wie. On już wcześniej zrozumiał, iż osoba ta do normalnych nie należy, zupełnie tak, jak on sam. Do tego jeszcze ten przypadek, te jej książki, opowiadania... Cokolwiek tam ona robiła, aż za bardzo było to podobne do jego osoby.
Przy kuchni zatrzymał się, jakby nie wiedząc, czy wejść, czy lepiej śledzić ją z ukrycia... Chwila, że co? Przecież nie musiał tego robić, choć zastanawiało go, czy i takie zachowanie by jej nie przeszkadzało. W każdym razie, zaprzestał tego, zajmując miejsce naprzeciwko niej.
- Czyli mieszkasz tu sama? - spytał tak, jakby właśnie przeprowadził z nią szczegółowy wywiad na ten temat. Ale starczyło się domyśleć, co było nietrudne, po wydarzeniach, jakie miały miejsce: Pomimo wczesnej pory darła się jak stare prześcieradło, kiedy tylko go zobaczyła, a brak jakichkolwiek odgłosów w domu poza wydawanymi przez nich obydwoje po hałasie, jaki zrobiła, również nie wskazywał na to, by ktoś tam był. A mimo to wolał spytać, w razie gdyby nagle ni stąd ni zowąd miał pojawić się ktoś okazujący mniej aprobaty od Isleen, na jego obecność w tym miejscu.

Niby nic szczególnego, ale jedzenie przygotowane przez Isleen - jak i w sumie chyba większość jedzenia na świecie - było porównywalnie lepsze od tego cholerstwa z ośrodka, do którego się przyzwyczaił. Ale co mógł poradzić? Jego zamknięto tam z nimi z przymusu, bo był niebezpieczny, a niestety ta placówka szczyciła się byciem "najlepiej chronioną w...", no, właśnie w jakim okręgu była ona "najlepszą" to on niestety zapomniał, ale zasięg ten jak na razie dla niego był więcej niż niczym, skoro w tak łatwy, jak dla niego, sposób, właściwie to nawet można powiedzieć, że pod wpływem odpowiedniej chwili, a nie ściśle ułożonego planu, udało mu się stamtąd zbiec. W każdym razie, w przeciwieństwie do innych podopiecznych, jego traktowano jak potencjalnego kata, to, co zrobił swojej rodzinie i kilku pobliskim osobom, mogło przecież wydarzyć się każdemu, a oni raczej nie zdawali się być wyjątkowo szczęśliwi, gdy tylko padła decyzja, komu powierzono pieczę nad nim. Podobało mu się co prawda, że wzbudzał strach, więc taka sytuacja mu nijak nie przeszkadzała. Ale nie zmienia to przecież faktu, jak traktowano pana "Najgorszy Przypadek", nie?
- Sąsiedzi? - spytał, jakby był tym niezmiernie zaciekawiony. W sumie to takich, choćby dla przykładu dla innych, z jednego lub dwóch można by było trochę... Tak troszeczkę, powiedzmy, obedrzeć ze skóry? Okolica zyskała by nowe dobro publiczne, w postaci półżywej ozdoby z ludzkiego mięsa, jakby tak "przyozdobić" takim mięskiem jakiś trawnik. - Dużo ich tutaj?
Może i choćby dla sportu, warto byłoby się wychylić, ale jeśli okolica z liczby mieszkańców była mniej spokojna, niż mu się wydała, z tym mogłoby być trochę krucho. Co nie zmienia faktu, że ludzie ci z pewnością zareagowaliby ciekawie, gdyby nagle okazało się, że w ich okolicy wylądowała osoba rozmiłowana w śmierci i cierpieniu. Taka, która czyny ku temu prowadzące mogłaby przeobrazić w czyny, zamiast książki, dokończył w myślach, patrząc na białowłosą. W końcu kto wie, co ktoś taki mieć może w głowie, jeśli pisze coś takiego.
Nim się rozwiodła na temat - no błagam! - tego, że miałby chodzić w jej rzeczach, zaczął zastanawiać się nad jej pytaniem. Lista ulubionych rzeczy... Co on lubił? Kiedy już tam trafił, mało kiedy udawało mu się w swoje ręce dostać coś wartego przeczytania czy obejrzenia, ale jak się tam z nim obchodzono, to już było wspomniane - cokolwiek, byleby spędzić z nim minimalną ilość czasu. Minimalną. Choć w sumie, jak teraz na to patrzył, wydało mu się zabawne, to paniczne uciekanie przez nim. O nie, przecież on ich mógł tak choćby zaciąć ich kartką od książki! Naprawdę, coś mogło znieść pasmo nieszczęść, mógł im zrobić przez to takie okropne rzeczy, tym ludziom po zęby uzbrojonym w środki bezpieczeństwa!
... Cóż, koniec końców, faktycznie tak się stało, ale powyższe było sarkazmem.
- Z listą chyba nie będzie większego problemu - podsumował swoje myśli. - Przez ostatnie parę lat byłem odcięty od wszystkiego, więc ciężko mówić tu o jakichś ulubionych.
Aż dziwnie się poczuł, przez taką pogawędkę. Widocznie osoba ta chciała się nim zająć. Ale... Po co? Widziała w przetrzymywaniu zbiega jakiś sens? W sumie, chyba tak, jeśli pomyśleć o tej jej postaci literackiej... W sumie, to chyba aż będzie musiał zajrzeć do tych jej wytworów. Musi mieć przecież odpowiedni pogląd sprawy, nie? Kto wie, czy ten cały "Aeneas" nie jest naprawdę jego odpowiednikiem.
- Masz tu gdzieś swoje książki, nie?

W momencie gdy ta się uśmiechnęła, przez jego twarz przemknął grymas niezadowolenia, choć w sumie mało kto by go rozpoznał w takiej postaci, w jakiej prezentowała go twarz Viviana, więc zdziwiłby się, gdyby Isleen go zrozumiała... Choć nie, poprawka. Prędzej by się zdziwił, gdyby tak się nie stało. Chyba, że w tym akurat różnił się od jej tworu. Ta myśl w sumie nieco go pokrzepiła, wyszłoby że wcale nie są tacy kropka w kropkę... Jednak i tak nie zniwelowała tego, co czuł, gdy ta bacznie go obserwowała. Nie, że nie lubił być obserwowany. Ani go to ziębiło, ani grzało, chyba że w sytuacjach, gdzie dyskrecja była konieczna. Tutaj może i tak nie było, ale i tak w tej kobiecie było coś, co niesamowicie go irytowało, i nie chodziło tu już, że nawet nie wspomniała już nic o sąsiadach... Miał wrażenie, że ona doskonale wiedziała, o co mu chodzi. Tak, jakby widziała jego głowę, jakby przejrzała go na wylot i choć widziała go po raz pierwszy w życiu, wiedziała o nim wszystko. Choć w sumie, teraz nietrudno było się domyśleć, o co mu chodziło - psychopata pytający o miejscową ludność głosem takim, jakby właśnie obiecano mu nową zabawkę. No, może bez przesady, ale jednak odrobinę ekscytacji na myśl, co takiego mógłby im zrobić, dało się wyczuć w jego zwykle obojętnym głosie. Uznał to więc za nic wyjątkowego. A ona? Niech myśli sobie, co chce.
Kiedy wyszła, on również opuścił kuchnię, po czym skierował się w przeciwną stronę korytarza, niż ona - w końcu ta poszła do garażu, a on znaleźć... W sumie cokolwiek. Nie miał pojęcia, co kryje się za większością drzwi w tym domu, nic więc dziwnego, że w pierwszej kolejności zamiast pójść do łazienki, znalazł się właśnie w pokoju rezydentki tego miejsca. Wolał najpierw sprawdzić pomieszczenie, którego lokalizacji był pewien, dzięki powierzonej przez Isę informacji. Zapalił światło w pokoju (nie przykładając uwagi odnośnie architektury, bowiem Natalia nie chciała zepsuć zamysłu odnośnie wyglądu pokoju, jaki miała jego właścicielka) i spojrzał na umiejscowioną w nim półkę, na której znajdowały się poszukiwane przedmioty. Napis "I. M. Bowie" na grzbiecie od razu sugerował nazwisko Isleen, acz równie dobrze mógł to być pseudonim, więc nie zastanawiał się nad tym dłużej, niż ułamek sekundy, a po prostu otworzył ją i zaczął czytać.
Z początku miał zamiar po prostu ją przejrzeć, jednak język, jakim posługiwała się tam dziewczyna, nawet mu się podobał. Z resztą, dawno nie miał w ręku książki, choć jak dobrze pamiętał, kiedyś lubił czytać. A teraz, zagłębiając się w brutalne opisy przepełnione hektolitrami krwi ofiar Aeneasa, jeszcze bardziej go to ciekawiło. Było to tak, jakby pisząca to dziewczyna obserwowała jakiś moment jego życia, by spisać wszystko, bo widziała, w swoim dziele. Doprawdy, nie myliła się. Niewielka ilość różnic między nim, a jej postacią, była doprawdy niepokojąca, albo raczej intrygująca.
Dlatego nim zorientował się, że minęło już dość sporo czasu, zdołał przeczytać sporą część książki. Z braku zakładki obiecał sobie zapamiętać stronę, więc jedynie odłożył książkę i wyszedł.
Odkręcił kran, by woda nalewała się do wanny, i czekał. Z braku jakiegokolwiek zajęcia uwagę jego znów przykuło odbicie w lustrze. Właściwie, to gdyby nie skazy zyskane podczas ucieczki i jego swoisty obłęd w oczach, który gdy ten się uśmiechał, zdawał się mało dyskretnie malować na twarzy, wyglądał jak zwykły człowiek, niczym nie różniący się od innych. Taki zwykły, szary człowiek. Taki nikt.
Zupełnie taki sam, jak osoby, które zabijał.
Ale nie jemu było ich rozumieć. Jemu dane było katować, dręczyć, stać się wręcz personifikacją koszmaru każdej osoby, jaką dane mu było spotkać, a sama myśl o czymś takim potrafiła wywołać u niego ekstazę. Czerpał szczęście z czyjegoś nieszczęścia. Zupełnie tak, jakby był stworzony do tego.
A teraz? Teraz plącze się po mieszkaniu jakiejś kobiety, i zamiast wyjść, zamiast dalej robić to, co tak bardzo kocha, jest tutaj. Usłyszał jakiś dźwięk, dochodzący z innej części tego domu, jednak teraz zignorował to. Pewna cząstka jego umysłu nagle zaczęła drwić z tej drugiej, która to postanowiła, że zostanie on w tym miejscu. Teraz jednak nad chłopakiem zapanowała ta, która całkowicie oddana była okrutnemu powołaniu, drwiąc ze słowa "litość", przez co ten sam do siebie uśmiechnął się drwiąco. Tak, popatrz na siebie! Jesteś teraz tak żałosny, że śmiejesz się sam z siebie! Co się z Tobą dzieje? Jesteś...
Nie dokończył tej myśli, po prostu z całej siły uderzył w prowokujące go odbicie. I jeszcze raz. I jeszcze. Jakby chciał samemu sobie coś udowodnić, jednocześnie zupełnie jak dziecko wyładowując wściekłość na kimś, kto właśnie go wyśmiał. Nawet, jeśli to wszystko było tak naprawdę tylko paranoicznym złudzeniem, nie zważał na rzeczywiste szkody. Te odłamki lustra, które nie wbiły się wpierw w jego dłoń, uderzały co chwilę o podłogę.

Z coraz większą, agresywną siłą jego pięści zderzały się solidnymi ciosami z i tak roztrzaskanym już lustrem. Niemal nie odrywając wzroku od swego odbicia, pozornie umazanego w jego krwi, co było jednak tylko efektem tego, że jej ślady znajdowały się na powierzchni fizycznie idealnie białego przedmiotu, nie potrafił tego powstrzymać, nie wyglądało jednak na to, żeby tego chciał - po prostu tłukł i tłukł. I nie wiadomo, czy po prostu nie potrafił już znieść bólu, jaki gwarantowała mu porozdzierana dłoń czy wbite w nią odłamki, czy stwierdził, że lustro jest już zmasakrowane w takim stopniu, że nie ma już co z tego niszczyć, a może po prostu zdążył się wyżyć i stwierdził, że choć z początku zignorował stukot butów na schodach w korytarzu, mógłby dać spokój i oszczędzić Isleen tego widoku, kiedy jego chora, destrukcyjna przypadłość dotyka jej dobytek.
Zaraz jednak zdał sobie z czegoś sprawę, mianowicie wówczas, gdy ta weszła do środka. Powinno zacząć się piekło, nie? Ręce trzęsły mu się, gdy nie wiedział, czy to dobra pora, by opanować wściekłość. Z resztą, za bardzo chciał, by ta wciąż nim władała. Białowłosa przecież teraz z pewnością wybuchnie wściekłością, no przecież, co on wyprawia w jej domu... Znienawidzi go, czyż nie? Teraz więc wygodniej będzie, gdy ten w furii wyżyje się i na niej. Zacisnął mocno dłonie w pięści, nie zważając uwagi na to, że tylko nie pozwala ranom się zasklepić, dodatkowo przysparzając sobie bólu, ale właściwie teraz nie zwracał na niego uwagi. Niech tylko ona spróbuje go tknąć, czy cokolwiek powiedzieć...
... I tak też zrobiła. Jedno i drugie. Tylko zupełnie nie tak, jak Wake sobie to wyobrażał. Aż rozczarował samego siebie tym, że nie wziął tego pod uwagę. Nie przewidział tego, co zrobi dziewczyna, jednak nie wiedział jednocześnie, gdzie podziała się cała jego złość sprzed chwili. Ale... Chyba miał rację, prawda?! Kto normalny zachowałby się tak w tej sytuacji?! Rozumiał, ona od wszelkich norm odchodziła, nie mógł temu zaprzeczyć nawet, jeśli jej niekonwencjonalne zachowanie potrafił do tej pory odgadnąć w swojej głowie. Tylko, że ona nie była taka, jak on, przynajmniej nie wyglądało na to. A on był niebezpieczny, i nieobliczalny, co zwłaszcza teraz jej pokazał. Mimo to ona dalej traktowała go tak, jakby znała go od dawna i starała się pomóc jakiemuś staremu znajomemu.
A przecież, nawet gdyby bardzo tego chciał, powiedzieć to trzeba w końcu - nie był postacią z jej książki. Nie był Aeneasem.
Zdał sobie sprawę, że już dawno rozluźnił dłonie, do tego na jej słowa. Ale nie to mu przeszkadzało, jego umysł przesłoniła przecież zupełnie inna myśl.
- Czemu? - zaczął, dość głośno, po czym wyrywając dłonie z uścisku pani Bowie, sam złapał ją w okolicach przegubów. Nie, nie chciał jej nic zrobić, sam nie do końca wiedział, dlaczego tak postąpił, jeszcze bardziej mażąc alabastrową cerę kobiety płynącym z ran szkarłatem. Wbił wzrok w jej oczy, jednak tylko na chwilę, by potem przenieść go gwałtownie gdzieś indziej, byleby tylko nie widzieć osoby przed sobą. - Po co to robisz? - powiedział to tak, jakby w tym pytaniu tkwiło milion innych, jak rzeczywiście było.

Miękkość jej skóry rekompensowała ból zarówno fizyczny, związany z wydobywaniem z dłoni ostrych fragmentów, jak i psychiczny, który pojawił się jako odzew na jego szok i niemoc. Oczywiście wszystko byłoby zupełnie inaczej, gdyby się jej jednak sprzeciwił. Czemu nie potrafił? Może po prostu nie do końca wiedział jak obchodzić się z jedyną osobą, która nie miała go za potwora? Przynajmniej nie przypominał sobie nikogo takiego, i to wzbudzało w nim szczerą ciekawość. Co, jeśli ją skrzywdzi? Czy będzie w stanie zrobić coś takiego, że jej zdanie o nim upodobni się do opinii ogółu?
Choć jednocześnie zastanawiało go, co się stanie, jeśli faktycznie sobie na to pozwoli, co gdy naprawdę straci w oczach dziewczyny wystarczająco wiele, by jej zachowanie nagle się zmieniło? Musiałby znów uciec, znów błąkać się sam... Mimo tego, kim był, zabrzmiało to w jego głowie wręcz przerażająco. Niemniej jednak pozostając tam przypominał zamknięte w klatce zwierzę, agresywne ale jednocześnie przerażone. Co miał zrobić?! Był niesamowicie rozbity!
I jeszcze ta cała Isleen, zachowująca się tak jakby miała prawo do wszystkiego. Teraz już co prawda, pozbywszy się wszystkich ciał obcych z jego dłoni, puściła go i stali naprzeciw siebie w bezruchu, inna sprawa że i tak nie cierpiał, gdy się go dotyka, choć może było to wywołane przymusem i licznymi szarpaninami z personelem szpitala. Ona jednak była inna, a i tak lepiej, żeby teraz ratowała się przed zniszczeniem jej życia. Czemu tego nie robiła? Z kaprysu, jak sama uznała... Jaka ona jest głupia!
Nieoczekiwanie dla Isleen została pchnięta pięścią w brzuch. Dość silnie, mimo że teraz jego priorytetem zamiast zrobienia jej krzywdy była ucieczka z łazienki, co zaraz zrobił, trzaskając drzwiami. Zbiegł potem po schodach i zaczął gorączkowo rozglądać się po pokojach. Wszedł do jednego z nich, z zamiarem ukrycia się. Nie do końca wiedział, co wtedy robi, ale nie chciał jej wtedy po prostu widzieć. Tylko ta myśl tkwiła wówczas w jego głowie.

Skulił się w kącie, jak bezradne, dzikie zwierzę osaczone przez niewidzialnych łowców. Czy on był w stanie odczuwać coś takiego jak emocje? Czy mógł wiedzieć, w jaki sposób rozmawia się z ludźmi? To do tej pory nie było mu potrzebne - w ośrodku jedynymi osobami, które z nim rozmawiały, byli terapeuci, a on doskonale wiedział, że robili to tylko i wyłącznie w pogoni za upragnionymi cyferkami w przelewie. Poza tym - po co mu było to wiedzieć?! Nie znosił przecież ludzi, zdecydowanie. Jego największym marzeniem było posiadanie wystarczająco dużej piwnicy na kilkanaście ludzi, przybitych do ściany, nie widzących acz mogących usłyszeć agonalne krzyki reszty. To byłoby tak cudowne... Ich nieporadne próby nawiązania kontaktu, może i ha, nawet ucieczki! I jednocześnie ten ból, cierpienie i poczucie beznadziejności, którym on, sprawca ich nieszczęść, mógł nakarmić swe chore pragnienia do syta.

Tymczasem ta kobieta...

Ta kobieta była chyba pierwszą osobą, która nie pasowała na jego ofiarę. Nie z powodu okazanej pomocy. Nie z powodu tych dziwnych, niezrozumiałych dla niego zachowań. Z tego powodu, że dziwnym trafem była święcie przekonana, że wie o nim wszystko, przez co czuł się... Zrozumiany? Może to za wielkie słowo. W każdym razie uznał, że ona nie jest dla niego zagrożeniem, ale właściwie czymś odwrotnym.
Uspokoił się i podniósł, a że tam, gdzie przebywał do tej pory dorobił się wyczulonych zmysłów przez co niektóre dźwięki mogły doprowadzić go do szału, szedł niemalże bezszelestnie, starając się nie robić kłopotu otaczającej go, uroczej ciszy. W końcu wrzasków już się w życiu nasłuchał... A w razie niedosytu, także nasłuchać jeszcze zamierzał.
Ale teraz, teraz jedynie popchnął lekko kolejne drzwi, tym razem odnajdując za nimi białowłosą, po czym bez słowa, nie budząc jej, wsunął się obok pod kołdrę. Kiedy ostatnio spał w takim miejscu...?

Zanim otworzył oczy, długo jeszcze wylegiwał się w miękkiej pościeli. Może komu innemu nie robiłoby to wielkiej różnicy, ale on teraz czuł się prawie że jak dziecko ze slumsów z dnia na dzień zabrane do pałacu. Nie no, może przesadzam, ale jednak dostrzegł zasadniczą różnicę między łóżkiem w jego izolatce, a tym w sypialni kobiety. Do tego ten zapach... Po przywyknięciu do wszechobecnej sterylności, świat zewnętrzny zdawał się mu czymś utęsknionym, więc choć wcześniej kobiece perfumy były mu obojętne, teraz zadowalał się tym zapachem z każdym oddechem.
Gdy wreszcie się podniósł, postanowił wyjrzeć przez okno. Na dworze nie było ludzi, poza jakąś przechadzającą się z psem kobietą. Ciekawe, co by było, gdyby w pewnym miejscu smyczy podciąć jej materiał? A potem tuż pod nos podsunąć psu kota? Potem wystarczy tylko podążać za kundlem i bezsilnie biegnącą za nim kobietą gdzieś, gdzie mniej ludzi miałoby okazję ich zobaczyć. Najlepiej, o tak, od razu zaopatrzyć się w nóż. Zobaczyć, czy pies stanąłby w jej obronie, czy gdy ta wykrwawiałaby się w męczarniach, ten zlizując jej krew zaczął pożerać jej życiowo gasnące ciało. Vivian nigdy czegoś takiego nie próbował zrobić... Ba, właściwie to teraz dopiero zastanawiał się nad czymś takim. Wróciła mu chęć powrotu do dawnych zwyczajów. Gdyby tak, choć trochę, porozglądać się po okolicy za jakimś łatwym celem...
Wtem, kolejny zapach uderzył mu do głowy, dochodzący jednak z jakiegoś bliższego obszaru, niż to, co widział za oknem. Podążył za nim, i trafił na siedzącą w kuchni Isleen. Tak, tę samą kobietę, której wczoraj obiecał sobie już nie krzywdzić. Niech będzie to jedyna, żywa przy nim osoba. Jak nieświadoma wspólniczka, choć nie wiedział jeszcze, czy bez wiedzy o jego przyszłych zbrodniach, jakich niewątpliwie pragnął się dopuszczać.

Ostatnio edytowany przez Rima (02-12-2015 19:19:13)