Our-Story...

Imię & Nazwisko || Alexis fox Guerrie

Rola || Szalony Książe

Wiek & Data urodzin || 22 Grudzień; strzelec; Siedemnaście zim na karku.

Ostatnio edytowany przez Lydie (22-04-2014 23:53:12)

Alexis fox Guerrie

- Wsz-wszakże Książe, ta decyzja... Może niekorzystnie wpły-wpłynąć na stan naszych wód. Podniesienie głównego nabrz-rze... - Wydukał przerażony podwładny wymachując swoimi króciutkimi rączkami nad głową. Przypominał mi jednego biedaka z oblepianych chałup, którzy na mój widok rzucali się na ziemię i błagali o skruchę.
- Czasami wydaję mi się, że twoja inteligencja na tym stanowisku jest ewidentnie za niska, per Mokra Gąbka. Powiedziałem, to tak ma być. - Odpowiedziałem prostując się jak waleczny lew i spojrzałem na swojego poddanego wzrokiem pełnym pogardy. Odwróciłem wzrok na rzeźbiony ręcznie stół, przyglądając się jego ozdobnym nóżkom z drogocennymi kamyczkami u nasady. Per Mokra Gąbka spocił się tak obleśnie, że woda strumykiem ciekła mu po czole i brodzie. Ohydne. Skwapliwie ścierał chusteczką pot z twarzy i sapał przy tym jak wymęczona mysz przez domowego kota.
- Książe-że... Na prawdę... - Uciszyłem go machnięciem dłoni. Skrzyżowałem ramiona na piersi, wpatrując się w poddanego zmęczonym wzrokiem.
- Stworzenie osobistej plaży przy zatoce jest idealnym pomysłem Gąbko. Przecież nie będziecie musieli martwić się o mnie, gdy będę spokojnie sobie leżał na piasku i opalał się, prawda? Jutro przygotuj projekt. - Pachołek ukłonił się ponownie i cicho przeprosił wymawiając regułkę, którą wpoiłem całemu Królestwu. A brzmiała ona tak: "Chwała Ci Panie za dobroć i serce, które nam ukazujesz. Panie panów, Królu królów niech los zawsze będzie Ci przychylny." - Poza tym dochodzi dwunasta, a ty jeszcze nawet nie podsunąłeś mi najnowszych wieści. - Powiedziałem wędrując wzrokiem po sklepieniu pomieszczenia. Skupiłem się na kryształowym żyrandole, który bezdusznie zwisał z sufitu, odbijając wchodzące słońce przez kilkumetrowe witraże.
   Wzruszył bezradnie ramionami, zapisując coś w dzienniczku.
- Owszem, Wasza Ekscelencjo. - Ukłonił się posłusznie. Spojrzałem na niego zaciekawiony, gdy wyjął w moim kierunku czystą kartkę papieru poskładaną w rulon i oznaczoną stemplem sąsiadującego Królestwa.
- Królowa Sether Miriam de la Lorraine nadal nie przyjęła żadnego z kandydatów. - Mruknął służący, gdy zacząłem rozwierać w dłoniach cienki papirus. Pachniał miętą i skoszoną trawą. Uśmiechnąłem się pod nosem na te wieści, po czym wsłuchałem się w słowa Per Gąbki. Czasem był nawet znośny.
- Arystokracja ogłosiła w Królestwie nabór ochotników, lecz nikt jeszcze nie spełnił jej czterech życzeń. Większość zainteresowanych zaprzestała jednak prób, gdy dowiedziała się o masowych egzekucjach hrabiów i Książąt. - Wyrecytował sługa biorąc odemnie zawiadomienie o trwających poszukiwaniach na męża dla Królowej De la Lorraine. Wiedziałem, że dwa lata temu zmarł szlachetny Król tej krainy. Bardzo szanowałem Go, zaś On traktował mnie jak swoje własne dziecko i zawsze służył mi pomocą w trudnych problemach. Jednak jego córka to była istna wiedźma, która nikomu nie pozwalała się dotknąć. Mimo to nie była ani brzydka, ani głupia. No i miałem się z nią ożenić i zrobię to. Skrzywiłem się, energicznie powstając z tronu. Pośpiesznie ubrałem podany mi czarny płaszcz na plecy i odwróciłem się w kierunku służka, próbując jednocześnie poprawić kolczyk na języku.
- Posłałeś już po moją woźnice? - Zapytałem.
- Stoi przez pałacem i czeka na Pańskie rozkazy. - Odrzekł szybko Per Gąbka i spojrzał się na mnie małymi, błękitnymi oczkami.
- Dobrze się spisałeś Gąbeczko. - Zaśmiałem się, klepiąc go w ramię po przyjacielsku i nachyliłem się nad jego uchem szepcząc.
- Może być gorąco. Przekaż moim szermierzom, że mają się zjawić za pięć minut przy karocie. Z bronią. - Mrugnąłem porozumiewawczo do zaskoczonego parobka, po czym pobiegł szybciutko wypełnić moje polecenie. Zaczesałem zgrabnym ruchem dłoni włosy i głośno westchnąłem uśmiechając się do siebie.
- Zdobędę Cię Królewno. Poczekaj na mnie. - Powiedziałem na głos rozbawiony swoim szaleńczym pomysłem. Wyszedłem z sali tronowej i skierowałem się ku głównym schodom. Nie nacieszyłem się zbyt długo ciszą. Po mojej prawicy biegnął zziajany Per Mokra Gąbka próbując mnie dogonić. "Przyda mu się drobny trening". Pomyślałem przyśpieszając niemal do takiego stopnia, że mogło się wydawać, iż biegłem po schodach.
- Pomyślę nad zapisaniem Cię Gąbeczko na jakieś dodatkowe zajęcia ze sprawności fizycznej. Musisz zgubić ten brzuszek, doprawdy... - Rzekłem zamyślając się. Przystanąłem przy wyjściowych drzwiach i pośpieszyłem sługę, który dopadając mnie, niemal błagalnie wyszeptał chwytając mnie za rękaw.
- Książę, Co wymyśliłeś?! Błagam-am, uważaj ... - Jęknął widząc moje błyszczące się oczy. Zaśmiałem się jedynie przykładając palec do ust w geście uciszenia Per Gąbki.
- To się wszystko okaże na miejscu, Gąbko. Zostań tu i zaopiekuj się moimi roślinkami w ogródku. Nic mi nie będzie! - Poradziłem mu, zostawiając go samego w korytarzu i wyszłem z pałacu. Wskazałem szermierzom wóz, a sam skierowałem się do zagrody dla kur. Podszedłem do karmiącego wówczas moje dzieci i nakazałem mu wyprowadzić Radka, moją ukochaną i jedyną w swoim rodzaju czarną kurę znoszącą białe miniaturowe jajeczka.
Gdy służący podawał mi ją, wziąłem ją na ramiona i przycisnąłem mocno do piersi stęskniony zapachem i wewnętrznym ciepłem stworzenia.
- Radziu, mamy misję. - Powiedziałem spokojnie ruszając do czekającego już na żwirowym podjeździe powozu zaprzężonego w dwie łaciate klacze. Prezentowały się majestatycznie, podnosząc na mnie swoje inteligentne ślepia i wypinając dumnie mięśnie pokazywały swoją siłę o potęgę.
- Chwała Ci Panie za dobroć i serce, które nam ukazujesz. Panie panów, Królu królów niech los zawsze będzie Ci przychylny. - Przywitali się ze mną chórem podwładni.
- Macie moje błogosławieństwo. - Wychrypiałem po czym wsiedliśmy do wozu, który ruszył równie dostojnie jak prowadzące nas konie o bujnych grzywach. Przytuliłem twarz do Radzia, który cichutko zagdakał i wczepił się pazurkami w moją skórę na nadgarstku. Kura była jeszcze młodziutka, ale zdążyłem się w niej zauroczyć. Kochałem Radka, jak nikogo innego.

Ostatnio edytowany przez Lydie (24-04-2014 16:36:46)

Alexis fox Guerrie

   Powóz podskakiwał delikatnie, gdy podążaliśmy w kierunku Królestwa La Lorraine. Napięcie rosło wewnątrz wozu, gdy pustymi oczami wpatrywałem się w krajobraz przez okienko. Nikt nie wiedział, oprócz mnie samego, co zamierzam zrobić, biorąc do karety dwóch znakomitych szermierzy. Taliusz i Montier. Walczyli przy moim boku ponad dziesięć lat, ratując mnie przed białymi ostrzami przeciwników. Wspierali mnie w każdej walce stając tuż przy ramieniu i wiernie oddawali mi posłuszeństwo, za co nagradzałem ich sławą, złotem i długimi wieczorami w Domu Rozpusty. Czasami wszakże gościłem w swoim pałacu rycerzy, którzy zasłużyli sobie na moje towarzystwo przy stole i popijaliśmy alkohol nie szczędząc przy tym jedzenia, gromkich śmiechów i tańców ze służbą oraz licznymi gośćmi, niekoniecznie wysokiego sztabu w Królestwie. Jednym z moich najstarszych przyjacieli jest Hrabia Monte Felix, który oddał hołd mojemu zmarłemu ojcu podczas ceremonii pochówku. Doceniałem jego zaciętość w pojedynkach, ale przede wszystkim poskromił moje kamienne serce śpiewem. Talentu zazdroszczą mu wszystkie Królestwa przyjmując go wylewnie do swych progów, on jednak, bez podania konkretnego powodu woli gościć w moim pałacu. Przydzieliłem mu osobistą służbę oraz wybudowałem osobne skrzydło w zamku, aby mógł spać i tworzyć dla mego dworu rycerskiego pieśni i ballady. Nie wiedzieć czemu całe moje poczucie humoru znikło i pewność siebie zmalała. Z zamyślenia wyrwał mnie głęboki i metaliczny głos Montiera.
- Dobrotliwy Książę, gdzie zechciałeś nas zawieźć, byśmy Co wiernie służyli? - Zapytał kładąc dłonie na rękojeści długiej szpady i wpatrując się we mnie. Pomyślałem sobie w tej chwili, że moja matka musiała być szlachetną kobietą, skoro do dnia dzisiejszego wzbudziła w rycerzach ogromny podziw i szacunek, który okazują również i mi, jako następcy tronu. Spojrzałem się na mojego przyjaciela i uśmiechnąłem się ciepło, odkładając kurę na swoje kolana.
- Przyjaciele, zabrałem was abyście mi towarzyszyli przy spotkaniu z Królową Sether. - Powiedziałem podnosząc głos, tak aby usłyszał mnie zasypiający Taliusz. Zignorowałem szmery w powozie i westchnienia i kontynuowałem mowę unosząc wysoko podbródek.
- Nie zabrałem was dlatego, abyście podważali moje zdanie. Macie spełniać moje rozkazy, aby uchronić nasze Królestwo i dziedzica tronu. - Powiedziałem z powagą i spojrzałem na siedzących na przeciw mnie poddanych. Zamilkli wsłuchani w moje słowa, a w ich oczach widziałem oddanie i pełne posłuszeństwo.
- Książę... Czy zamierzasz poślubić Królewnę de La Lorraine? - Zapytał niepewnie Taliusz, który wielkimi oczami spoglądał na mnie, nie mogąc uwierzyć w to, co do nich mówię. Przytaknąłem głową, na co zareagowali jeszcze większym niedowierzaniem w oczach. Nic jednak nie powiedzieli. Nie sprzeciwili się, bo szanowali moją decyzję.
- Taka była ostatnia wola mojej świętej pamięci Matki. - Zakończyłem, powstrzymując cisnące się na oczy słone łzy. Ta cisza była dla mnie czystym cierpieniem i nie mogłem wytrzymać ich wzroku. Na szczęście uratował mnie od tego wysiłku woźnica, który zatrzymał powóz.
- Piękny i dobry Książę. Dojechaliśmy. - Poinformował mnie prowadzący konie człowiek i pochylił się ostrożnie do przodu, aby nie wypaść z siedzenia. Wysiadłem z karoty i wziąłem na ręce czarne jak smoła stworzenie.
- Panie sługo władający wszelakimi pojazdami i dbający o nasz komfort podczas podróży, jestem Ci wdzięczny. Gdy nie wrócę przed zmierzchem, ratuj moich rycerzy i odwieź ich do mojego Królestwa.  - Poleciłem poddanemu, który momentalnie posmutniał, lecz pochylił się z godnością.
- Chwała Ci Panie za dobroć i serce, które nam ukazujesz. Panie panów... - Powiedział pachołek, lecz przerwałem mu.
- Nie musisz dokańczać. Niech szczęście będzie z Tobą, bracie. - Pozdrowił mnie skinieniem głowy i wpatrywał się w moich rycerzy, gdy powoli szliśmy w kierunku zamku Królowej.
- Panie, jesteś przekonany, że to dobry wybór? Królowa... Nie jest zbyt przyjazna dla Książąt, którzy starają się o jej rękę. - Zagadnął zmartwiony Montier, mając cały czas przy dłoni rękojeść swojej broni. Musi być czujny, gdy jestem w pobliżu, aby zawsze był gotowy mnie chronić.
- Ale się o mnie troszczycie! - Zaśmiałem się również wyjmując z pochwy swój krótki miecz. Nie zamierzałem się poddać, nawet jeśli musiałbym walczyć z całą służbą Królowej Sether.
- Paniczu, jesteśmy twoimi rycerzami. Będziemy chronić Cię do końca. Cokolwiek postanowisz, zawsze będziemy z Tobą. - Przyrzekł Montier, któremu żywo zawtórował Taliusz.
- Jestem wdzięczny za wasze poświęcenie. Ale... Gdy nie uda mi się porywamy Królową. Montier, jesteś po mojej prawicy. - Powiedziałem biorąc oddech i wchodząc na posesję Królowej. Po chwili zjawił się przed nami nisko pachołek Królowej Sether. Kiwnąłem na niego i podszedłem z moimi rycerzami u boku do podwładnego.
- Witaj Podwładny Czcigodnej Królowej Sether. Zawiadom swoją Panią, że chcielibyśmy uroczyście wypić z nią herbatę. Nie mów jej kim jesteśmy i po co przybyliśmy, wierny sługo. - Powiedziałem z uśmiechem na twarzy do pachołka. Montier skrzywił się. Nie przywitano mnie tradycyjnymi słowami, co rzadko się spotkało w Królewskich dworach. To był znak totalnego braku szacunku do przybywającego władcy i świadczyło bardzo niedobrze o rodzie Królowej. Westchnąłem, widząc jak pachołek skłania się i szybka znika za murkiem do ogrodu. Spojrzałem w oczy Montiera i szepnąłem do niego głaszcząc kurę po głowie.
- Oddalcie się ode mnie o kilka metrów. Gdy zagwiżdżę, macie być przy mnie. Ja umilę rozmową naszą Królową. - Powiedziałem śmiejąc się szczerze i pozdrowiłem go, gdy znikał za najbliższym drzewem wraz z Taliuszem. Oparłem się o korę drzewa i spojrzałem na bramę do ogródka, czekając  niecierpliwie na Królową. Z nudów wbijałem w drzewo ostrze miecza i wyjmowałem, celując w jedno malutkie zagłębienie.

Alexis fox Guerrie

   Gdy ujrzałem Królową podążającą w moim kierunku, uśmiechnąłem się szeroko, zaś na jej bezpośrednie pytanie o moim zachowaniu w stosunku do drzewa, zaśmiałem się i wyjąłem ostrze z głębi drzewa odwracając twarz ku ciemnowłosej dziewczynie. Moją uwagę zwróciła jednak głęboka zieleń w jej (smutnych?) oczach. Ten widok nieco mną wstrząsnął. Była mocarną kobietą władającą Królestwem, która nawet po śmierci własnego ojca nie popadła w rozpacz. Czyżby coś jednak ciążyło na sercu pięknej zielonookiej Panny Sether?
- Drzewo Królowej pozostanie zawsze zachwycające, jak uroda samej władczyni, która zechciała nas przyjąć. Nawet jeśli ze skazą... - Mruknąłem cicho kłaniając się. Schowałem ostrze do pochwy.
- W razie co, tu się przyklepie, tam poprawi i będzie jak nietknięte! - Zaśmiałem się, jak to miałem w zwyczaju, odsłaniając zęby i mrugnąłem do Królowej, jednocześnie machając dłonią na swoich towarzyszy. Byłem przekonany, że tymi słowami wzbudziłbym zgorszenie u moich nauczycieli-dyrygentów, którzy codziennie szlifowali moje maniery i zachowanie w towarzystwie innych gości, gdy jeszcze nie dosięgnąłem lat dwunastu. Rycerze dostrzegając moje oznaki, szybko ruszyli za naszą dwójką - Królową na przedzie orszaku - utrzymując stosowny dystans. Przyśpieszyłem kroku, by móc swobodnie porozmawiać z Królową zanim jeszcze dojdziemy do tarasu. Kura jakoby dopiero przed chwilą ujrzała zielonooką istotę zagdakała przymilnie i spojrzała się swymi złocistymi ślepiami na Królową. Pogłaskałem zadowolony z Radziusia po ptasiej szyjce.
- Przywitała się. - Poinformowałem z lekkim uśmiechem. - Zazwyczaj jest bardziej rozmowna... Chwila! - Przystanąłem, czym musiałem wywołać ciekawość zebranych. Przybliżyłem ucho do zwierzęcia. Kura cichutko zagruchała niczym gołąbek i przeleciała z moich ramion na podłogę. Westchnąłem krzyżując ręce na piersi.
- Łaskawa Królowa wybaczy, nie przepadam za herbatą, zaś mój towarzysz niemal umiera z głodu. Radziu ma zawsze wilczy... kurzy, apetyt. - Z delikatnym uśmiechem na ustach zająłem miejsce przy stole, naprzeciw Królowej. Moi poddani stali kilka metrów za mną podglądając na nas. Słyszałem cichy chichot Taliusza i już wiedziałem, że jeśli wrócimy do pałacu ta rozmowa będzie słynna w moim całym Królestwie. Postanowiłem postawić na szczerość i poczucie humoru. Być może poprawię nastrój Królowej Sether, na co w duchu liczyłem, chociaż nieszczególnie wiedziałem dlaczego to robię.
- Miły poddany Królowej Se-Se... kura... - Nie dokończyłem prośby do służącego, ponieważ szybko zniknął w drzwiach do zamku. Odwróciłem zdziwioną twarz na Królową i wzruszyłem ramionami. "Chyba szybciej reagują niż myślą". Chrząknąłem znacząco i pochyliłem się do przodu, ściszając nieco głos.
- Czcigodna Królowo Sether, zapewne pamiętasz jak się nazywam. Jestem książę Alexis fox Guerrie i władam wschodnimi dolinami od śmierci mojej świętej pamięci Matki Amelii. Przyszedłem tutaj w bardzo poważnej sprawie... Jednak mamy dużo czasu, więc nie musimy się śpieszyć. - Powiedziałem z powagą do Królowej Sether splatając dłonie ze sobą i opierając się łokciami o stolik. - A tak nawiasem, bardzo tu przytulnie. - Mruknąłem odchylając się na oparcie krzesła i zerkając na widok z tarasu. Zieleń rosnących tu drzew i krzaków była nie do porównania z krajobrazem, jaki mogłem podziwiać przyjeżdżając tutaj.

Ostatnio edytowany przez Lydie (25-04-2014 17:09:43)