Our-Story...

Nie ma sprawy.
Bardzo się cieszę, że przypadł on do gustu ^^
Z niecierpliwością czekam na komentarz i liczę na przychylną opinię ;>

Rozdział2

Niebo było dziś wyjątkowo piękne i przejrzyste. Nie było ani jednaj chmurki, przez co słońce bez przeszkód mogło ogrzewać twarze zawodników, którzy szaleńczo miotali się po boisku.
- Podaj! Podaj do mnie!
- Strzelaj idioto! Teraz mamy szansę!
- Zbierzcie mu piłkę!
Lekcja WF-u  jak co dzień przebiegała pełna podnieconych krzyków, gwarów rozmów i ogłuszających pisków gwizdka. Chłopcy z kilku klas rozgrywali właśnie jeden ze swych meczy przygotowujących do Mistrzostw Liceum Neirin, dziewczęta przechadzały się po zielonym dywanie trawy inne zaś również ćwiczyły nie mniej niż chłopcy. Każdy wiedział, że Liceum Neirin posiada najlepszy w mieście zespół cheerleaderek, którego kapitanem była Noki Meikuyo. Dziewczyna była jedną z najpopularniejszych osób w szkole, miała też jak wiadomo ogromne powodzenie wśród chłopców i nie było to dziwne, była naprawdę ładną dziewczyną. Różowe włosy często związywała w koński ogon, by nie przeszkadzały podczas prób, a niebieskie niczym dwa jeziorka oczy pochłonęły już niejednego ślepo zakochanego biedaka. Bo tak naprawdę Noki, mimo swego niewinnego wyglądu była prawdziwą zołzą.
Dziewczyna i jej siedmioosobowa grupa robiła właśnie rozgrzewkę przed próbą - w końcu nie zostało wiele czasu do Mistrzostw. Musieli pracować w pocie czoła by w ten wyjątkowy dzień przed całą szkołą zaprezentować się perfekcyjnie, choć tak naprawdę głównym celem Noki był „on” – Yona Kabuto, kapitan Drużyny Tygrysów zwany Taigą, który podbił serce dziewczyny już od pierwszego wejrzenia.
Noki zamarła w półobrocie słysząc wiwaty na boisku. Odwróciła się. Tak jak myślała – do gry wkraczał przywódca Tygrysów. Jej serce zawsze przyśpieszało gdy widziała Yonę w czarnym podkoszulku, falującym na lekkim wietrze , gdy płynnym ruchem głowy odrzucał brązowe kosmyki zasłaniające zielone niczym dwa szmaragdy oczy i ten uśmiech – tak olśniewający i pewny siebie…
Dziewczyna nagle zbladła. Yona zamiast biec z piłką na prowadzeniu jak sekundę temu, stał niczym zaczarowany i wpatrywał się w coś, a raczej kogoś. Noki podążyła za wzrokiem ukochanego. Tym „kimś” okazał się czarnowłosy chłopak siedzący samotnie na ławce. Dla dziewczyny nie wydawał się być kimś wartym uwagi, spojrzała więc raz jeszcze na Yomę by upewnić się, że to ten szarak jest obiektem zainteresowania jej księcia. Nie pomyliła się jednak. Powróciła wzrokiem do chłopaka siedzącego ze spuszczoną głową i zlustrowała go uważnie. Zwykłe jeansy, biały podkoszulek z jakimś nadrukiem, stojąca obok czarna torba, dwie ręce, nogi, nic nadzwyczajnego.
- Noki? Zaczniemy w końcu? – spytała niespodziewanie jedna z koleżanek, wyrywając dziewczynę z zamyślenia.
- A-ach, tak. – odparła niechętnie, odwracając się do drużyny. Odetchnęła jednak z ulgą, bo kątem oka dostrzegła Yomę powracającego do gry. Wszystko wróciło do normy.

Miku siedział samotnie na jednej z licznych ławek wokół boiska. Wsłuchiwał się z zaciekawieniem w podniecone krzyki graczy, próbując wywnioskować kto prowadzi. Mecz musiał być naprawdę emocjonujący, gdyż wszyscy przekrzykiwali się nawzajem i chłopak nie mógł nic zrozumieć.   
Jak w ulu. – Pomyślał Miku, nadal próbując rozszyfrować wykrzykiwane do siebie wskazówki i polecenia – Z tym, że tu każdy mówi co innego, a pszczoły bzyczą w kółko to samo. W takim razie… jakim cudem przekazują sobie różnorodne informacje? Przede wszystkim dziwi mnie jedna rzecz – czemu myślę o pszczołach? No i czemu zadaję tyle pytań. Chyba jednak mam prawo być ciekawy świata, w końcu tylko pytając mogę się czegoś o nim dowiedzieć, poznać go. Heh, usprawiedliwiam sam siebie, do czego to doszło..
Nagle na boisku rozległo się chóralne ”Ooooo!”, a po sekundzie Miku leżał po drugiej stronie ławki.
- Kto idzie po piłkę?
- Ja nie, to on wykopał.
- Idioci – warknął Yona, biegnąc w stronę poszkodowanego chłopaka, na którego wcześniej zwrócił uwagę.
Dobiegłszy do leżącego zaklął nieładnie i kucnął nad nim. Ułożył ostrożnie głowę chłopaka na swoim kolanie i otarł dłonią krew stróżką płynącą z nosa czarnowłosego.
- Hej, wszystko w porządku? – spytał niespokojnie.
- N-nie, nic. – odparł niepewnie Miku, sięgając ręką do bolącego jak cholera nosa – Zabierz tą dłon!
Yona jak poparzony wykonał polecenie chłopaka. Bał się, że nos jest złamany i swoją troskliwością faktycznie zadawał mu jeszcze więcej bólu.
- Krew… to niehigieniczne, nie chcę żebyś potem…
- Chodzi ci tylko o to, że to niehigieniczne? – zdziwił się Yona przerywając chłopakowi w połowie zdania – Nie martw się młody, mnie takie coś nie rusza.
- ”Nie… rusza”? – powtórzył zdezorientowany.
- Czemu zasłaniasz oczy włosami? Założę się, że są piękne. – powiedział kapitan Tygrysów, delikatnie odgarniając czarne kosmyki z twarzy chłopaka i wtedy ujrzał zamknięte powieki. – No, nie bój się, czemu nie chcesz ich otworzyć?
- Bo zawsze są zamknięte. – szepnął Miku cicho.
Przez ciało Yony przeszedł dreszcz, zrozumiał.  Chłopak, którego trzymał właśnie w ramionach był… był niewidomy.
Co wpadka! Ty głupi idioto! – warknął na siebie w myślach – Czemu wcześniej tego nie zauważyłem?! Przecież Kire mówił mi coś o niewidomym chłopaku, a ja? Znów go zignorowałem.
- Zaprowadzę cię do pielęgniarki. – mruknął Yona nieco zmieszany – Możesz wstać?
- Tak, to tylko nos, nic więcej. Nie fatyguj się, czekając na ciebie na bois...
- Niech czekają, to przeze mnie oberwałeś i to ja jestem za to odpowiedzialny. – odparł stanowczo, pomagając Miku wstać.
- Taiga, idziesz czy nie! – krzyknął ktoś z boiska, na co Yona tylko machnął niedbale dłonią. Miał teraz ważniejsze rzeczy na głowie niż latanie za piłką.
Szli tak w milczeniu, w krępującej ciszy zakłócanej jedynie okrzykami dobiegającymi z boiska.
- E-emm… Yona-sempai… mógłbyś trochę zwolnić i… i złapać mnie za rękę? – spytał Miku ściskając silnie pasek torby zarzuconej na ramię.
Taiga zerknął na chłopaka, po chwili rozumiejąc w czym rzecz – chłopak nie widział dokąd idzie, potrzebował przewodnika.
Bez słowa ujął delikatnie chłodną dłoń Miku. Czarnowłosy poczuł uspokajające ciepło. Zastanawiał się czy reszta ciała kapitana Tygrysów jest tak samo ciepła jak jego dłoń, zapewne nie mylił się.
Powietrze wypełniające korytarz różniło się znacznie od tego na boisku. Było tu znacznie chłodniej, jak i ciszej co znacznie uspokoiło Miku.
Szedł tak nadal nie wiedząc gdzie prowadzi go nowo poznany uczeń, musiał mu zaufać, co szczerze powiedziawszy nie było trudne. Silny, pewny siebie Taiga budził w nim zaufanie, co w pewnym stopniu niepokoiło chłopaka. Przecież tak na dobrą sprawę Yona był mu obcy…
- No, no, no. Kogo my tu mamy?
Miku podniósł głowę słysząc czyjś znajomy głos i kroki odbijające się echem po korytarzu.
- Odpuść, Kire. – mruknął Yona, nie zatrzymując się.
- Nie pogadasz minuty z przyjacielem? – spytał z przesadnym smutkiem, za którym krył się złośliwy uśmieszek.
- Nie mam czasu, jak widzisz zdarzył się nagły wypadek. – wyjaśnił Yoma ruchem głowy wskazując na Miku.
- Ach, mój drogi kolega z wczoraj! – ucieszył się Kire, jakby dopiero co zobaczył chłopaka – Widzę, że już poznałeś kapitana Drużyny Tygrysów, sławnego na całą szkołę Yomę Kabuto. Ach, widzę, że jesteś wybredny jeśli chodzi o towarzystwo.
- Kire, o co ci chodzi? – westchnął Taiga, co raz bardziej się niecierpliwiąc.
- Po prostu, irytuje mnie wasz widok. – odparł blondyn, a w jego głosie nie słychać już było kpiny ani złośliwości, był poważny i rzeczowy – Trzymasz za rękę chłopaka, który jest mój.
- Twój? – Yona parsknął śmiechem – A to dobre! Nie przypominam sobie, aby na tym chłopcu gdziekolwiek widniała karteczka z napisem ”ZAREZERWOWANY”.
- Pierwszy go zobaczyłem! – syknął Kire, zdając sobie w pełni sprawę, że jego argument brzmiał jak wyciągnięty z kłótni o zabawkę między dwójką dzieciaków.
- Niezbyt mnie to rusza, książę. – zakpił Taiga, ściskając mocniej dłoń Miku. Przyciągnął go do siebie bez ostrzeżenia po czym objął go ramieniem.  - Nie masz na to wpływu. – wycedził.
Kire zacisnął dłonie w pięści. Spojrzał na zdezorientowanego chłopaka, na którego twarzy malowało się bezbrzeżne zdumienie.
Jeszcze będziesz mój – warknął w myślach, patrząc jak oddalają się, idąc pustym korytarzem.
- Yona! – zawołał blondyn po dłuższej chwili.
Taiga odwrócił głowę.
- Nie odpuszczę, pamiętaj o tym. – obiecał Kire, a po jego oczach widać było, że nie kłamie.
- Powodzenia. – mruknął zielonooki, znikając za białymi drzwiami w gabinecie pielęgniarki.
Będę czekał.