Our-Story...

D A N E  P E R S O N A L N E

| imię |  ⁂  Lucy
| drugie imię |  ⁂  Astra
| nazwisko |  ⁂  [brak]
| rasa |  ⁂  Diabeł
| wiek [prawdziwy] |  ⁂  1313 lat
| wiek [optyczny] |  ⁂  18-19 lat
| data urodzenia |  ⁂  15 lipca
| znak zodiaku |  ⁂  Rak 
| orientacja |  ⁂  Hetero

⁂  ⁂  ⁂  ⁂  ⁂

| wzrost |  ⁂  179 cm
| waga |  ⁂  55 kg
| kolor włosów |  ⁂  heban
| długość włosów |  ⁂  za ramiona
| kolor oczu |  ⁂  czerń
| znak szczególny |  ⁂  para zawiniętych rogów, długi, smukły ogon



C H A R A K T E R

Nie owijając w bawełnę mówię z góry, iż mimo swojego pochodzenia, Lucy jest nieogarniętą pierdołą, zbiorem sprzeczności. Raz zachowuje się jak pięcioletnie, rozwedrzone dziecko, które nie wie, czego chce. Tylko "od czasu do czasu" się na kogoś obrazi, a jak już to zrobi, to na prawdę - nie radzę podchodzić. Wtedy można ją określić mianem pierwszorzędnego sadysty. Kij ją tam obchodzi, czy to co robi lub mówi kogoś boli. Podąża własnymi ścieżkami - zarówno w przenośni jak i dosłownie. Powydziera się i jej przejdzie, ale tego efektu nie obiecuję stuprocentowo. Jest po prostu nieobliczalna - jak na Diablicę przystało. Innym razem jest śmiertelnie poważna. Zawsze stawia sobie wysoko poprzeczkę, nie zważając na to, że jest urodzonym leniem. Prawie jak każdy jest ludożercom. Nie, nie chodzi tu o kanibalizm (chociaż raz jej się zdarzyło, ale pozostawmy to bez komentarza), tylko o egoizm. Ludzie, nawet niektórzy nieświadomi, żerują na innych. Są to typowe, codzienne sytuacje, których nie będę tu wymieniać, bo za dużo by mi to miejsca zajęło. Powracając do Lucy... Cóż o niej można jeszcze rzec? Jako mały Diabełek wyróżniała się rogami, gdyż nie każdy je posiada. Nie wstydzi się ich i nie szczyci się nimi. Uważa to za normę. Co z tego wynika? Że jest tolerancyjna (czasami). Jak ją poznasz bliżej dowiesz się, że nie jest ona kompletnie pozbawiona emocji. Ba! Potrafi się nawet rozbeczeć. Jest dość wrażliwa, ale stara się tego nie okazywać. Zazwyczaj chodzi z głową w chmurach, przez co wydaje się osobą, a raczej stworzeniem na pozór nietowarzyskim. Za takie "coś" też się uważa.
Cóż, pozwolicie, że się powtórzę.
To w jej wypadku słowa "kobiety są nieobliczalne" nabierają prawdziwego znaczenia, więc strzeż się jej, bo nigdy nie wiesz, co zrobi i co powie.



C I E K A W O S T K I

⁂ gdy jest wściekła/obrażona/fochnięta na jakąś osobę/stworzenie, mówi do niego w pełnym imieniu,
⁂ jest w posiadaniu swojego ukochanego, trzygłowego pieska imieniem Cerber, który jest wyższy od niej. Przebywa on w jednej z jaskiń, a wychodzi tylko na polecenie Lucy,
⁂ jest truskawkżercą. Masz truskawki i Ci na nich zależy? Lepiej je schowaj przed nią,
⁂ na lewej ręce ma małą bliznę po oparzeniu. Tak to jest, gdy eksperymentuje się jako dziecko z ogniem piekielnym,
⁂ jej skóra zawsze jest zimna. Jedynie w ten-tego-sytuacjach robi się cieplejsza,
⁂ nie lubi poniedziałków [przyczyna nieznana]
⁂ po tym nieokreślonym bliżej czasie spędzonym na wyspie, nauczyła się strzelać z łuku. Osiągnęła poziom perfekcyjny, ale oczywiście zdarza jej się czasami chybić.

Lucy

   Czy to kiedyś się skończy? Czy on, Lucyfer, kiedyś przestanie mi deptać po ogonie i nękać tym cholernym "przepraszam"? W ogóle, który to już miesiąc się na niego focham? Skoro całował się z inną Demonicą, to po co mu ja? Niech sobie idzie to tej "paniusi" i się do niej łasi, a nie do mnie. W sumie to już trochę się ciągnie. No, bo ja to ja, więc co się dziwić? Jestem od niego młodsza o jakieś... Trzysta lat? A zachowuję się gorzej niż ludzie pięcioletnie dziecko. W sumie to trochę dziwne, ale kogo to obchodzi? Ludzie tylko przypuszczają, że Diabły istnieją, a tego potwierdzonego nie mają. Dla mojej rasy została tylko ta wyspa, którą nazywamy Wyspą Diabłów, ale... Nie! Oczywiście ktoś tu, jak na złość, musiał się wryć! Nawet na niezbadanym lądzie nie można mieć świętego spokoju, na który nie zasługuję, bo do świętości to mam na prawdę daleko i gdzieś tak jeszcze z pięć metrów. No, mniej więcej tyle, ale kto by dokładnie mierzył... Nie, tego nawet nie da się wymierzyć.
   Odwróciłam rogatą głowę za siebie, by przelotnie spojrzeć na czerwone ślepia Lucyfera. Prychnęłam cicho i trochę przygarbiona nadal szłam przed siebie. W pewnym momencie usłyszałam czyjeś śmiechy i poczułam zapach ogniska. Niby to od niechcenia zmieniłam kurs, ale to też po to, by zgubić tego czerwonowłosego, kochanego upierdliwca. Cały czas dreptałam przed siebie, aż w końcu, stając pomiędzy drzewami, dojrzałam sylwetki sześciu nastolatków siedzących przy ognisku. Wpatrzyłam się w nich przez minutę, może dwie, ale w końcu przypomniałam sobie, kto tu przed kim ucieka. Westchnęłam ciężko i szłam dalej, kierując się na drugi koniec wyspy. Nie miałam zamiaru słuchać kolejnych przeprosin Lucyfera. Tak, wiem, jestem wybredna, ale czy to moja wina, że on się całował z inną? Pomimo tego że jestem Diablicą, to i tak mam uczucia!
   Rozglądałam się uważnie dookoła. W ciemności tak czy tak dobrze widziałam, nie ma co, ale zawsze lubiłam podziwiać otoczenie. Przy tym zapominałam o wszystkim i tak dalej...
   Przeklnęłam cicho pod nosem, gdyż zahaczyłam nogą o wystający korzeń i runęłam na ziemię swoimi piekielnymi czterema literami. Tak to się kończy, gdy chodzę z głową w chmurach, ale przynajmniej tyle dobrze, że zahaczam stopami, a nie rogami, bo z tymi to byłoby gorzej, a nie zamierzam się ich pozbywać przez kolejne tysiąc trzysta trzynaście lat, a nawet i dłużej.

Lucy

  Dobra, przez chwilę go zgubiłam... Czyli mogę skreślić jeden punkt z listy...! A, nie, jednak nie mogę tego uczynić. Siedząc tak sobie na ziemi i merdając jak jakiś bezpański kundel ogonem podziwiałam widoki, czyli nieznane mi z nazwy drzewa i krzewy tropikalne. Nagle usłyszałam za sobą szelest, a zaraz po tym tymczasowo znienawidzony przeze mnie głos tymczasowo nienawidzonego przeze mnie osobnika rasy "Diabeł", który tymczasowo znalazł się u mnie w podkategorii "wróg, zdrajca". Odwróciłam rogatą głowę w jego stronę i zmierzyłam go nieprzyjemnym wzrokiem.
  - Od kiedy cię tak obchodzi mój stan zdrowotny, co? - warknęłam jadowicie, podnosząc się z ziemi. Otrzepałam swoje zacne cztery litery i ruszyłam dalej przed siebie, jednak sama nie miałam zielonego pojęcia, w jakie miejsce się konkretnie kieruję. A kij mnie to tam obchodzi. Przecież jestem na wyspie, nie jakimś wielkim kontynencie i w razie czego zawsze mogę iść wzdłuż brzegu, aż w końcu natrafię na swoją połowę wysepki. Oj, jak słodko!
  - Odpuść sobie już to łażenie za mną, co? - warknęłam podirytowana, stając w miejscu i odwracając się w jego stronę. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, ale czy ja wiem, czy ten czyn był odpowiedni w tej sytuacji, skoro miałam na sobie TYLKO spodenki. Tak, byłam bez żadnej koszulki i biustonosza, a piersi zasłaniały mi długie, falowane włosy. A wszyscy w Piekle mówili, by je zciąć, ale nie! Ja się uparłam i je zapuszczałam, aż w końcu się na coś przydały...! Ale niestety, często się plączą i zahaczają o rogi, co potem boli.

Lucy

  Tak, tak, gadaj sobie, że cię obchodzi mój tan zdrowotny! A raczej ciebie obchodzi tylko mój tan fizyczny, by mnie do łóżka zaciągnąć, zboczeńcu jeden...! Ale w sumie, na co ja narzekam, skoro nasze upojne noce są naprawdę boskie. A raczej były, bo po pierwsze: nie mam zamiaru mu wybaczyć, a po drugie, i to się wiąże z pierwszym; jak mu nie wybaczę, to też nie spotkamy się w bardziej intymnej sytuacji, nie? To wszystko samo za siebie wyjaśnia.
  Uniosłam jedną brew, widząc jego dziwny uśmiech. W sumie to zdziwił mnie już sam uśmiech. Ano tak... Ja i ten mój "boski strój", nie ma co. Tsa, na takie coś to mogłabym złapać każdego chłopaka, zaprosić go do łóż- LUCY!!! ZBOCZEŃCU, o czym ty myślisz?! Ach, no tak, ja i ta moja chora fantazja.
  - Jakoś teraz żyjesz beze mnie - odpowiedziałam bez emocji i szybko zrobiłam dwa kroki do tyłu, by mnie nie zdążył dotknąć. Spojrzałam na niego pusto i westchnęłam ciężko.
  - Tego nie da się zapomnieć, rozumiesz?! To postaw się w moim miejscu! Jakbyś zareagował, gdybyś przyłapał mnie na obściskiwaniu się z innym Demonem, no jak?! - wrzasnęłam podirytowana, rozplątując ręce. Zacisnęłam mocno dłonie w pięści, spoglądając na niego.

Lucy

  Byłam już nieco podirytowana jego zachowaniem, chociaż to było urocze, że Diabeł się aż tak starał. Machnęłam chudym ogonkiem w prawo i lewo, przypatując się Lucyferowi dość beznamiętnie spod hebwnowej grzywki. Mimo że w ciemnościach i tak już bardzo dobrze widziałam, to i tak najbardziej w oczy rzucały się świecące ślepia mojego, jak na razie byłego, kochanka.
  - Dobra, jutro w południe w tym samym miejscu, chociaż szczerze mówiąc to nie wiem, co ci to da i co chcesz przez to osiągnąć - fuknęłam prosto z mostu. No co? Jak chce drugą szansę to niech się jeszcze bardziej postara, a nie niech nie myśli sobie, że wystarczy tylko łażenie za mną po całej wyspie w czasie bliżej nieokreślonym.
Zagwizdałam, a kilka sekund później spomiędzy drzew wyłoniła się sylwetka mojego pupila - kochanego, trzygłowego Cerbera o brązowej sierści. Pies najeżył się na karku i wyszczerzył kły na widok Lucyfera, jednak dźgnęłam go między żebra, po czym wyskoczyłam mu na grzbiet. Od razu spotulniał.
- Dobrej nocki, Lucyfer - warknęłam ściskając łydkami psa jakby był koniem, przez co stworzenie ruszyło się z miejsca i zaczęło zmierzać w stronę "mojej" połowy wyspy.